Μια παρέλαση χωρίς αποδοκιμασίες, δακρυγόνα, ΜΑΤ και ελεύθερους σκοπευτές, όπως η κανονική, αλλά με χειροκροτήματα για το θέαμα και τις προσπάθειες των πραγματικών πρωταγωνιστών.
Το ελληνικό ποδόσφαιρο μπορεί να είναι λοιπόν, όμορφο, γοητευτικό, θεαματικό, αθλητικό και να ξεχωρίζει από την γενικότερη μουντή εικόνα της κοινωνίας μας. Αρκεί όσοι συμμετέχουν σε αυτό να το βοηθήσουν όσο μπορούν στη δύσκολη περίοδο που βιώνει.
Ακόμα και η Κέρκυρα με τον Παναιτωλικό, που μάχονται για την σωτηρία τους, το κάνουν με την απόλυτα αθλητική νοοτροπία που τους διακρίνει και τους αξίζουν συγχαρητήρια.
Ωστόσο, ο παραστάτης της μεγάλης ποδοσφαιρικής παρέλασης της 25ης Μαρτίου ήταν ο Ολυμπιακός του Ερνέστο Βαλβέρδε, του Κέβιν Μιραλάς και του Γιάννη Μανιάτη, αλλά και ο Αστέρας του Σάκη Τσιώλη.
Διότι αν ο Αστέρας δεν ήταν ένας «Ολυμπιακός με μπλέ φανέλες» για μισή ώρα, δεν θα κέντριζε και τον ποδοσφαιρικό εγωϊσμό του αληθινού Ολυμπιακού για να δούμε το ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο που μας πρόσφερε στο β΄ ημίχρονο.
Επίσης, μπορεί ο Μιραλάς, ο Τζεμπούρ και ο (τραυματίας αυτή την εποχή) Πάντελιτς να έχουν φορτώσει με 38 γκολ τα αντίπαλα δίχτυα, αλλά χωρίς την επιβλητική παρουσία του Μανιάτη στο χώρο του κέντρου ο βαθμός δυσκολίας για την ομάδα του Βαλβέρδε θεωρώ ότι θα ήταν μεγαλύτερος.
Κι αυτό φάνηκε ξεκάθαρα στο ματς με την ομάδα της Τρίπολης, όπου η παρουσία του Μανιάτη στο β΄ ημίχρονο έφερε τα πάνω-κάτω για τους επίδοξους πρωταθλητές.
Ανήμερα της ονομαστικής του εορτής ο Βαγγέλης Μαρινάκης πήρε το καλύτερο δώρο από τον Βαλβέρδε και τους παίκτες του. Μια εντυπωσιακή εμφάνιση κι ένα ακόμα πιο εντυπωσιακό σκορ (7-2), με το λάβαρο του δαφνοστεφανωμένου έφηβου να κυματίζει ψηλά.
