Κι όμως, η Εθνική μας και όλοι οι Έλληνες φίλαθλοι στενοχωρήθηκαν και λυπήθηκαν γιατί μια καλύτερη ομάδα σε 90 λεπτά αγώνα και άλλα 30΄ στην παράταση αποκλείστηκε από έναν χειρότερο αντίπαλο.
Ε, δεν πειράζει. Αν φτάνουμε στα τελικά των Μουντιάλ και των Euro και στενοχωριόμαστε για τους αποκλεισμούς μας, σημαίνει ότι κάτι καλό γίνεται σε αυτή την ομάδα. Και φαντάζομαι ότι όλοι θέλουμενα συνεχίσει να γίνεται.
Ας δούμε λοιπόν, με θετική αύρα αυτό τον αποκλεισμό που μας πίκρανε γιατί απλά αυτό είναι το ποδόσφαιρο!
Να λοιπόν, μερικές από τις στιγμές των αγώνων της Εθνικής που μας λένε τι σημαίνει ποδόσφαιρο:
-Με την Κολομβία τρώμε τρία γκολ, ενώ έχουμε κατοχή μπάλας και παίζουμε πιο επιθετικά από ποτέ και παρ’ όλα αυτά όλοι λέμε ότι πάμε για διασυρμό στη συνέχεια.
-Με την Ιαπωνία μένουμε με 10 παίκτες, αλλά βγάζουμε ψυχή και νιώθουμε λυπημένοι που δεν πήραμε τη νίκη!
-Με την Ακτή χάνουμε νωρίς δύο παίκτες, αλλά κάνουμε το καλύτερο ματς της δεκαετίας (γι αυτή την Εθνική) και δικαιωνόμαστε στις καθυστερήσεις των… καθυστερήσεων γιατί έχουμε γίνει… Γερμανοί και δεν τα παρατάμε ποτέ.
-Με την Κόστα Ρίκα συμβαίνει το ίδιο με τον Σωκράτη να στέλνει το ματς στην παράταση στο 91΄. Κι ενώ έρχεται η σειρά μας να παίξουμε με παίκτη παραπάνω (λόγω της αποβολής του Ντουάρτε στο 66΄) δεν έχουμε το καθαρό μυαλό που χρειάζεται για να τελειώσουμε την πρόκριση.
-Και το απόλυτο του ορισμού της έννοιας «ποδόσφαιρο»: Σ’ ένα ματς όπου ένας τερματοφύλακας δεν χρειάστηκε να κάνει ούτε μία απόκρουση (βλέπε Ορέστης Καρνέζης), είδε την ομάδα του να αποκλείεται από εκείνη ενός τερματοφύλακα που έπαιξε μόνος εναντίον όλων (βλέπε Κέιλορ Νάβας).
Για την Εθνική μας δεν χρειάζονται δάκρυα. Ούτε για τον Φάνη Γκέκα που δεν νίκησε τον αντίπαλο γκολκήπερ από τα 11 μέτρα,ούτε για κανέναν.
Και μόνο που η Ελλάδα έφτασε να χάσει στα πέναλτι την πρόκριση στις 8 κορυφαίες ομάδες του πλανήτη και να καθηλώσει μερικά δισεκατομμύρια μάτια στους δέκτες τους αποτελεί επιτυχία.
Γιατί όλοι είδαν (και είδαμε) και τη νέα γενιά των Ελλήνων που έρχεται (Μανωλάς, Σάμαρης, Λάζαρος, Κονέ, Μανιάτης), αλλά και γιατί είδαν (και είδαμε) ότι αυτή η ομάδα μπορεί να παίξει και ένα άλλο ποδόσφαιρο πέρα από το αμυντικό που την οδήγησε στην κορυφή της Ευρώπης το 2004.
Αγωνιστικά δεν χρειάζεται να γραφτεί κάτι τώρα που η επιτυχία είναι νωπή. Η πρόκριση χάθηκε στην παράταση και όχι στα πέναλτι, αλλά αυτό έρχεται σε δεύτερη μοίρα.
Αυτό που μετράει σήμερα είναι ότι η Εθνική με τη βοήθεια παλιών και νέων, αλλά και του μεγάλου φιλέλληνα Φερνάντο Σάντος έχει αλλάξει επίπεδο! Έχει κερδίσει συμπάθειες ακόμα και σε περιοχές που δεν ήξεραν ότι υπάρχει στο χάρτη και μπορεί να συνεχίσει να μας εκπλήσσει.
Και πιστέυω ότι αυτό ακριβώς θέλουμε όλοι μας!
Παιδιά, Φερνάντο, σας ευχαριστούμε για το όμορφο ταξίδι!
