Αφετηρία για το «άκρως τρελό» κι ανεπανάληπτο – προφανώς – ταξίδι της «γαλανόλευκης» στα γήπεδα της Πορτογαλίας πριν δεκαπέντε χρόνια, αποτέλεσε το ματς του Οπόρτο στο στάδιο «Ντραγκάο» όπου άνοιγε η αυλαία του Euro 2004..
12 Ιουνίου 2004, ημέρα Σάββατο.. Πού ήμασταν τότε όλοι εμείς; Στην Ελλάδα προ κρίσης, «μνημονίων» κι άλλων οδυνηρών που ακολούθησαν κι έκοψαν το χαμόγελο του Έθνους μετέπειτα, σε έναν Ιούνιο θερμό κυρίως σε ότι αφορά το μετεωρολογικό του σκέλος και γενικά σε μια εποχή ηρεμίας με την Αθήνα, βασικά, να ετοιμάζεται για τους Ολυμπιακούς Αγώνες!
Α, ναι.. Είχαμε κι Ευρωεκλογές εκείνο το Σαββατοκύριακο… Σε εποχή πολιτικής ηρεμίας, πάντως, καθώς λίγους μήνες πριν είχε ανέλθει στην εξουσία η κυβέρνηση (Ν.Δ.)του Κώστα Καραμανλή κι ο Γιώργος Παπανδρέου βρίσκονταν στον άχαρο ρόλο νέου αρχηγού του κόμματος της Αξιωματικής αντιπολίτευσης, αμφότεροι έχοντας στη διάθεσή τους μια μικρή περίοδο χάριτος.. Δηλαδή, τίποτα! Ούτε «τουϊταρίσματα» υπήρχαν, ούτε «fake news» στα social media.
Μια «νερόβραστη» προεκλογική και μετεκλογική περίοδος με αποτελέσματα χωρίς εκπλήξεις! Πάλι καλά για τα τηλεοπτικά πάνελ, εκείνο το απόγευμα, που προέκυψε η πρώτη έκπληξη στο εναρκτήριο ματς του Euro με την εθνική Ελλάδος στο προσκήνιο! Ποιος να το φαντάζονταν..
Ούτε οι περισσότεροι από εμάς βέβαια, για μια ομάδα η οποία ναι με άφησε στην 2η θέση την Ισπανία στον προκριματικό όμιλο αλλά προέρχονταν από μια προετοιμασία γκρίνιας με φιλική «τεσσάρα» από τους Ολλανδούς λίγες μέρες πριν ταξιδέψει για τον τελικό προορισμό, την Πορτογαλία.
Η εθνική Ελλάδος νίκησε 2-1 χάρις σε ένα γκολ του Καραγκούνη κι ένα του Μπασινά.. Ήταν ένα ματς – αντιπροσωπευτική εικόνα του στιλ που θα δοκίμαζε η «γαλανόλευκη» στη διοργάνωση με πίεση σε όλο το γήπεδο, «σίγουρες» μεταβιβάσεις, ελάχιστα λάθη, ανέφικτος χώρος κίνησης των αντιπάλων στο δημιουργικό κομμάτι και… «χτύπημα» στο «νεκρό» χρόνο!
Με γκολ στο ξεκίνημα του κάθε ημιχρόνου (7’,51’) η δουλειά έγινε…
Τα κανάλια την επομένη του θριάμβου μην έχοντας κάτι ενδιαφέρον να προσεγγίσουν στις πολιτικές συζητήσεις – επαναλαμβάνω σε εκλογική διαδικασία δίχως εκπλήξεις – άρχισαν από κάποιο σημείο κι έπειτα να «πουλάνε»… Euro!
Στην άκρη τα «στρατηγεία» των κομμάτων, οι αναλύσεις των διαφόρων καλεσμένων – λίγο έως πολύ άσχετοι ως συνήθως – στα στούντιο, η ενσωμάτωση των exit poll κι άλλα τέτοια.. Όλοι έψαχναν παίκτες της εθνικής Ελλάδος στο τηλέφωνο καθώς οι «δικοί μας» απολάμβαναν τις δάφνες ενός θριάμβου..
Μια χαρά πήγαν, από εκεί κι ύστερα οι πολιτικές – κατά τα’ άλλα – εκπομπές με τις απόψεις τηλεφωνικά έστω του Καραγκούνη, του Δέλλα, του Γιαννακόπουλου, του Μπασινά να κλέβουν την παράσταση!
Και πώς να γίνει αλλιώς βέβαια καθώς εκείνη την ώρα ελάχιστοι ήξεραν τα ποσοστά των κομμάτων στις Ευρωεκλογές, κι όλοι βίωναν ακόμα την χαρμόσυνη «μέθη» (και να ήξεραν βέβαια τι άλλο θα ζούσαν) με τη νίκη της εθνικής μας, την πρώτη (!!) παρακαλώ σε τελική φάση διοργάνωσης καθώς είχαν προηγηθεί δέκα χρόνια νωρίτερα οι τρεις ήττες στο Μουντιάλ των Η.Π.Α. και πιο παλιά δύο ήττες και μια ισοπαλία στο Euro 1980 στα γήπεδα της Ιταλίας, όταν ακόμα έπαιζαν μπάλα ο Πανένκα κι Φράνκο Καούζιο!!
Ακριβώς δεκαπέντε χρόνια μετά συζητάμε για το «χάλι» της εθνικής ομάδας στον απόηχο της ήττας από την Αρμενία η οποία καθιστά δύσκολη έως και ανέφικτη την προοπτική πρόκρισής μας στα τελικά του επόμενου Euro..
(Η εικόνα του ΟΑΚΑ στο ματς Ελλάδα – Αρμενία)
Στο στόχαστρο ο προπονητής (το πιο εύκολο σημείο στην αναζήτηση «ενόχων») με τις επιλογές του, στο στόχαστρο ορισμένοι «κουρασμένοι» και «ξεθυμασμένοι» διεθνείς, στο στόχαστρο ακόμα και η Ομοσπονδία..
Κι επειδή έχουν ήδη γραφεί και ειπωθεί πολλά ας μείνουμε στις «ζωτικές» διαφορές του υπέροχου «τότε» με το μίζερο «τώρα»..
Ναι μεν η αμφισβήτηση υπήρχε ΚΑΙ ΤΟΤΕ, για πρόσωπα και τακτική, ακόμα κι όταν άρχισε το «όνειρο» να αποκτά διαστάσεις, όμως ουδείς τότε «αντιπολιτεύονταν» την ΕΠΟ, επειδή προφανώς κι εκεί η διοίκηση της Ομοσπονδίας δεν έδωσε δικαιώματα καθώς κανένας δεν μιλούσε για «δικούς μας ανθρώπους» στα ηνία της.
Ο Ρεχάγκελ πήρε το ρίσκο, τότε, αφήνοντας εκτός λίστας παίκτες καταξιωμένους – εκείνα τα χρόνια – στο διεθνές στερέωμα αλλά για τον ίδιο δεν ταίριαζαν αγωνιστικά και… δογματικά στη «χημεία» του συνόλου!
Άλλα χρόνια, άλλοι άνθρωποι, άλλες συνθήκες και κυρίως ΚΑΜΙΑ εσωστρέφεια σε όλα τα σκαλιά αυτής της πυραμίδας που ξεκινά από τις δομές του ποδοσφαίρου, την οργάνωσή του, τα θεσμοθετημένα όργανα, τους πολιτειακούς παράγοντες για να καταλήξει στην κορυφή.. Τη βιτρίνα, εκεί όπου σε κάθε χώρα υπάρχει η εικόνα της εθνικής ομάδας!
