Η 14η του Ιούνη είναι η εθνική επέτειος του ελληνικού μπάσκετ και υπό μία έννοια ολόκληρου του ελληνικού αθλητισμού. Θα μας θυμίζει για πάντα το βράδυ που η Εθνική ομάδα κατέκτησε το Ευρωμπάσκετ του 1987 στο ΣΕΦ, αλλάζοντας με εκείνον τον ανεπανάληπτο θρίαμβο ολόκληρη τη ζωή μας.
Ο Γκάλης που μοίραζε 40αρες με 3-4 αντιπάλους να δημιουργούν ασφυκτικό κλοιό γύρω του. Ο Γιαννάκης, η ψυχή της ομάδας, που δεν τον λύγισε ούτε ο γίγαντας Τσατσένκο. Ο Φασούλας που σκορπούσε τον τρόμο με τις τάπες, χρησιμοποιώντας τα μακριά του χέρια και το κοφτερό του μυαλό. Ο Φάνης που έπαιζε άμυνα για τρεις και στην επίθεση ήταν πάντα έτοιμος να πάρει το μεγάλο σουτ. Και βέβαια… τα άλλα παιδιά, όπως λέει το τραγούδι της Μαρινέλας. Όλοι θυμούνται τις βολές του Αργύρη Καμπούρη για το 103-101, όμως οι πιο κρίσιμες ήταν εκείνες του Ανδρίτσου, χωρίς τις οποίες δεν θα είχαμε στείλει τον τελικό με τους Σοβιετικούς στην παράταση.
Όλα αυτά και πολλά ακόμα που συνέβησαν τις μαγικές εκείνες ημέρες, εμείς οι 40αρηδες κλείνουμε ακόμα και τώρα τα μάτια και τα βλέπουμε μπροστά μας σαν ταινία. Μια ολόκληρη χώρα να παραληρεί επί εβδομάδες κι εμείς, αδυνατώντας βεβαίως να αντιληφθούμε το πραγματικό μέγεθος των όσων βιώναμε, με ένα μόνιμο χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπο και με την νέα μεγάλη αγάπη, την πορτοκαλί Θεά με τα σπυριά, πάντοτε στα χέρια.
