Είναι δεδομένο ότι η κατάκτηση του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος της Πορτογαλίας ήταν ένα θαύμα που δύσκολα θα επαναληφθεί στο μέλλον. Όχι γιατί δεν μπορεί να βρεθεί ένας άλλος… Ότο Ρεχάγκελ ή μία ακόμα σπουδαία φουρνιά ποδοσφαιριστών.
Αλλά γιατί το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα από το 2004 και μετά καταρρίπτει το ένα ρεκόρ παρανομίας μετά το άλλο χωρίς να τρέχει… κάστανο και χωρίς να υπάρχει διάθεση από κανέναν να σπάσει… αυγά για να το αλλάξει!
Κι αυτό ήρθε σε πλήρη αντίθεση με την επιτυχία του Ευρωμπάσκετ του 1987, με τον Γκάλη, τον Γιαννάκη και τα άλλα παιδιά.
Κυρίως γιατί το επίπεδο όσων εμπλέκονταν με το άθλημα ήταν σκάλες ανώτερο από των ποδοσφαιρικών, αλλά και γιατί ο Γιώργος Βασιλακόπουλος διατήρησε για δύο δεκαετίες τα… στεγανά! Άλλο τώρα που έχασε τη… μπάλα για καλά.
Στις 4 Ιουλίου του 2004 λοιπόν, ο Βασίλης Γκαγκάτσης μετατράπηκε από τον Πορτογάλο σκηνοθέτη του τελικού σε… πρωθυπουργό της Ελλάδας (όντας καθήμενος δίπλα στον Κώστα Καραμανλή).
Σήμερα είναι εκτός ποδοσφαίρου καταδικασμένος για την κάρτα υγείας, ενώ είναι σε αναμονή για κάποια τηλεοπτικά δικαιώματα στο κύπελλο.
Το ότι άργησε η διαπιστωτική πράξη του Γ.Γ.Α. Ιούλιου Συναδινού φανερώνει την απόλυτη διαπλοκή, αφού αυτή εκδόθηκε μόλις λίγες ημέρες πριν τις εκλογές και υπό τον φόβο της απόδοσης ευθυνών από τη νέα κυβέρνηση.
Υπό τον ίδιο φόβο κάποιοι στη δημόσια τηλεόραση σκέφτονται αν θα βάλουν υπογραφές ή όχι σε τηλεοπτικά συμβόλαια ομάδων πέραν κάθε λογικής της συγκεκριμένης αγοράς.
Οι πρόεδροι της ΕΠΟ που διαδέχθηκαν τον Βασίλη Γκαγκάτση ενεπλάκησαν επίσης σε υποθέσεις που τους οδήγησαν εκτός ποδοσφαίρου. Και σε ορισμένες περιπτώσεις λειτούργησαν χειρότερα από τον Γκαγκάτση.
Το ποδόσφαιρο (ως οργανισμός) δεν επένδυσε στην επιτυχία του 2004. Οι παράγοντες που γεύτηκαν αυτή την επιτυχία αξιοποίησαν τη δύναμή της στο περίφημο αυτοδιοίκητο.
Λειτούργησαν ανεξέλεγκτα, ως «κράτος εν κράτη». Φτάσαμε στο σημείο να μη γνωρίζει το κράτος, η επίσημη Πολιτεία πόσα όργανα υπάρχουν στην ΕΠΟ.
Και φυσικά 15 χρόνια μετά οι παράγοντες (που απλά άλλαζαν πόστα στις ομάδες) την Λίγκα και την ΕΠΟ -επειδή έβλεπαν πάντα το δέντρο και όχι το δάσος- ζήτησαν την βοήθεια του Κοντονή για να καταργηθεί το αυτοδιοίκητο, να βρεθεί υπό την εποπτεία FIFA και UEFA, αλλά ακόμα και σήμερα να ΜΗ ΓΝΩΡΙΖΕΙ κανείς πόσα όργανα λειτουργούν στην ΕΠΟ και πόσο της κοστίζουν!
Κάθε λίγο και λιγάκι ψηφίζονταν νόμοι για τη βία, για την αθλητική δικαιοσύνη, για τα κωλύματα των παραγόντων, για τα χρέη των ομάδων, για τα στημένα, για, για, για…
Ρωτάω λοιπόν, εγώ ο αμαθής:
-Λειτουργεί ο θεσμός του Ποδοσφαιρικού Εισαγγελέα και τι προσφέρει στο χώρο;
-Λειτουργεί η Επιτροπή Δεοντολογίας της ΕΠΟ και τι έχει προσφέρει μέχρι σήμερα;
-Λειτουργούν οι ελεγκτικοί μηχανισμοί του υπουργείου Εμπορίου για τις ΠΑΕ και τι προσφέρουν εκτός από τις ετήσιες ανακοινώσεις των εκατομμυρίων οφειλών τους;
-Εφαρμόστηκαν ποτέ οι νόμοι για τους οργανωμένους συνδέσμους;
-Εφαρμόστηκαν έστω και για δύο σεζόν οι ίδιοι κανονισμοί και γιατί τροποποιούνται διαρκώς;
Δύο μέλη εκείνης της ομάδας του θριάμβου, ο Ντέμης Νικολαϊδης και ο Θοδωρής Ζαγοράκης έγιναν πρόεδροι στην ΑΕΚ και τον ΠΑΟΚ. Δεν τα κατάφεραν. Δεν μπόρεσαν να αλλάξουν το παραμικρό…
Το αν έγιναν βήματα μπροστά ή πίσω μετά το 2004 το βλέπουμε τα τελευταία 10 χρόνια.
Όχι μόνο στο ποδόσφαιρο, αλλά και μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του ίδιου καλοκαιριού που μας γέμισαν υπερηφάνεια επειδή μια μικρή χώρα διοργάνωσε ένα τόσο σπουδαίο γεγονός, αλλά…
Αλλά ενώ υποχρεώσαμε όλο τον πλανήτη να μας χειροκροτήσει δύο φορές το ίδιο καλοκαίρι, δεν μάθαμε ΠΟΣΟ ΧΡΕΩΘΗΚΑΜΕ παρά μόνο όταν ήρθαν τα μνημόνια από το Καστελόριζο!
Το Έπος της Πορτογαλίας γράφτηκε από μια παρέα με ταλέντο και πίστη και δεν εξαργυρώθηκε ποτέ εντός συνόρων γιατί ως Έλληνες αγαπάμε τις ομάδες μας (κι αυτές μόνο όταν νικάνε) κι όχι την Εθνική μας.
Μας ενδιαφέρει το σήμερα, δεν προγραμματίζουμε για το αύριο, δεν διαθέτουμε την παιδεία και (πλέον) την τεχνογνωσία να διαχειριστούμε τέτοιες επιτυχίες.
Αυτό το «και τώρα τι;» οι Έλληνες το απαντούν άμεσα σε κάθε χώρα του κόσμου που ζουν, εργάζονται και διαπρέπουν, αλλά δυστυχώς αδυνατούμε να το απαντήσουμε στην πατρίδα μας!
