Ο όμιλος των τεράτων (6ος), αυτός των φιλοδοξιών (5ος). Η πρώτη ματιά σε αμφότερους, με κατάταξη βάσει ρεκόρ.
5ος όμιλος
Φενέρμπαχτσε (8-2)
Ουδέποτε έμπλεξε στον χαμό που έγινε στον πρώτο όμιλο, αφού έκανε την πιο σταθερή Regular Season στα τρία χρόνια του Ομπράντοβιτς στο Βόσπορο. Μοναδική παραφωνία η παράδοση στη Γαλλία από τη Στρασμπούρ (70-91), πήρε σχεδόν όλα τα ντέρμπι, πλην αυτού του Palacio. Θρίαμβος πολυφωνίας με Βέσελι, Ντατόμε, Ντίξον, Ούντο, Σλούκα. Η επιστροφή του Χίκμαν θα την κάνει πιο αποτελεσματική στην περιφερειακή άμυνα. Δίκαια θα αντιμετωπιστεί σαν το φαβορί του ομίλου.
Λοκομοτίβ Κουμπάν (8-2)
Η ομάδα – έκπληξη της φετινής διοργάνωσης. Χωρίς διαστημικό μπάτζετ, αλλά με μπάσκετ που συνδυάζει αρχές και ταχύτητα. Η εμπιστοσύνη στη σχέση Μπαρτζώκα – Ντιλέινι έχει απογειώσει τον Αμερικανό, την ώρα που η επιστροφή του Ράντολφ δίνει επιπλέον διαστάσεις στο παιχνίδι της και οι Κλαβέρ, Σίνγγκλτον, Μπροκχοφ, Ντρέιπερ βάζουν τις απαραίτητες πινελιές. Περίεργα σταθερή πνευματικά για ρωσική ομάδα, έργο του Έλληνα κόουτς.
Ουνικάχα Μάλαγα (7-3)
Την έχουμε συνηθίσει να κάνει καλές εκκινήσεις στη σεζόν (χαρακτηριστικό των ομάδων του Πλάθα), φέτος εκμεταλλεύτηκε το γεγονός ότι βρέθηκε μάλλον στον πιο αδύναμο όμιλο της διοργάνωσης και πλασαρίστηκε δεύτερη. Κλασική ισπανική ομάδα που κερδίζει αυτοπεποίθηση και ενέργεια στο γήπεδο της, είχε παράσημο το πέρασμα από τη Μόσχα. Συνήθως εύθραυστη πνευματικά, το ξεκίνημα της στο Top-16 θα είναι κριτήριο για τη συνέχεια.
Αναντολού Εφές (6-4)
Μία από τις ακριβότερες ομάδες στη διοργάνωση, για την οποία τα ερωτηματικά είναι περισσότερα από τα θαυμαστικά. Σαφή προβλήματα στην άμυνα, απουσία γηγενών παικτών σε θέσεις – κλειδιά που φέρνει λιγότερη ομοιογένεια. Από την άλλη, επιθετικό ταλέντο επιπέδου Final – 4, τεράστια περιθώρια βελτίωσης και ένας προπονητής που ξέρει όλα τα κατατόπια.
Παναθηναϊκός (6-4)
Από το 2-4 και την αβεβαιότητα στις τέσσερις σερί νίκες και το πλασάρισμα που επιτρέπει στους πράσινους να κάνουν όνειρα για σημαντική ευρωπαϊκή σεζόν. Προβλεπόμενες αναταράξεις και κενά στο ρόστερ, βαριά φανέλα και ειδικό βάρος που είναι αδύνατον να αγνοηθεί. Ο Νικ Καλάθης κάνει τα πάντα, ο Γκιστ είναι σταθερός τροφοδότης ενέργειας, ο Διαμαντίδης πιθανότατα στο τελευταίο Top 16 της καριέρας του. Ο Τζόρτζεβιτς θα ήθελε περισσότερη σταθερότητα από τον Ραντούλιτσα, να ζεσταθεί όσο το δυνατόν πιο γρήγορα ο Παππάς στα δυνατά του στάνταρντ, να βρει και τον περιφερειακό που ψάχνει εδώ και ένα μήνα. Νο.1 στις ασίστ στη διοργάνωση, 4η καλύτερη άμυνα, τα όπλα που θα πάρει μαζί ο Σάλε στον πόλεμο του Top 16.
Ερυθρός Αστέρας (5-5)
Ξεκίνησε με 2-4 ρεκόρ, αλλά με τον Κουίνσι Μίλερ να αλλάζει το τοπίο έκλεισε την κανονική περίοδο με 3-1 και πήρε την πρόκριση. Ουδείς θα πάει στο Βελιγράδι ήσυχος με αυτή την έκδοση του Αστέρα, αφού ο Τσίρμπες κάνει χρονιά – αποκάλυψη και οι Γιόβιτς – Γουίλιαμς εγγυώνται τη δημιουργία.
Τσεντεβίτα (4-6)
Άφησε εκτός Αρμάνι και Λιμόζ και και τις απονέμεται δίκαια ο τίτλος της “Μπάμπεργκ των φτωχών”. Στην προηγούμενη παρουσία της έπαιξε χωρίς ξένους, φέτος συνδύασε το λανσάρισμα των νέων (ο Αράποβιτς έπαιζε 19:27 ανά ματς στα 19 του) με τις ενέσεις ποιότητας από τους Πούλεν και Γουάιτ για να κάνει το έξτρα βήμα. Δύναμη ο Μπίλαν κάτω από το καλάθι, συνολικά μια καλοπροποπονημένη ομάδα που στην έδρα της θα ψάξει να κάνει ζημιές.
Νταρουσάφακα (4-6)
Ας είμαστε ειλικρινείς: ο μοναδικός λόγος που οι τούρκοι είναι εδώ είναι επειδή η Μακάμπι εμφανίστηκε ως κακέκτυπο του εαυτού της. Παρ΄ όλα αυτά, η ομάδα που μέχρι πέρυσι πάλευε να μπει πλέι-οφ στην Τουρκία βρέθηκε στο Top 16, αφού κατάφερε να περάσει από το Τελ Αβίβ όταν η Μακάμπι δεν βλεπόταν. Από μπάσκετ λίγα πράγματα, θα δυσκολευτεί να ξεπεράσει τις 3 νίκες.
6ος όμιλος
ΤΣΣΚΑ Μόσχας (9-1)
Κάτοχος του καλύτερου ρεκόρ στην πρώτη φάση αν και έπαιξε χωρίς τον βασικό της σέντερ (Φρίλαντ), καλύτερη επίθεση στη διοργάνωση με βάση την περιφερειακή της γραμμή στην οποία δεσπόζει το πληθωρικό παιχνίδι του Ντάντο Ντε Κολό. Ο τραυματισμός του Τζάκσον την ανησυχεί και ο Ιτούδης ξέρει ότι τα εμπόδια στον όμιλο της Regular Season ήταν πολύ χαμηλά για την κλάση της. Η τελευταία αγωνιστική στην Ανδαλουσία έδινε – τύποις – τη δυνατότητα στους Μοσχοβίτες να επιλέξουν όμιλο, αλλά αυτοί επέλεξαν τα δύσκολα.
Ολυμπιακός (8-2)
Το αμυντικό τέρας της διοργάνωσης. Παίζοντας κάθε εβδομάδα με διαφορετικό ρόστερ αφού παίκτες – κλειδιά έχασαν σημαντικό έδαφος (Σπανούλης, Πρίντεζης, Λοτζέσκι). Ο Σφαιρόπουλος είδε νεοφερμένους και νέους να απαντούν στην πρόκληση (Χάκετ, Αθηναίου, Παπαπέτρου, Στρόμπερι) και το σίγουρο είναι ότι ο Ολυμπιακός ξέρει πως θα προσπαθήσει να φτάσει στο Βερολίνο. Το ζήτημα είναι να μείνει υγιής και να ενσωματώσει τον Σον Τζέιμς, αφού ο πήχυς ανεβαίνει σημαντικά.
Μπαρσελόνα (6-4)
Ολοκλήρωσε την Regular Season με τρεις σερί ήττες που της κόστισαν την πρώτη θέση και την έστειλαν στον όμιλο του θανάτου. Η προπονητική κατεύθυνση είναι σταθερή με την παρουσία του Πασκουάλ, ωστόσο τα πολλά νέα πρόσωπα (Αρόγιο,Σάμουελς, Περπέρογλου, Λαγουάλ, Βεζένκοφ) έφεραν σκαμπανεβάσματα. Η ποιότητα της είναι αδιαπραγμάτευτη, αλλά η αίσθηση υπεροχής των τελευταίων σεζόν απουσιάζει.
Λαμποράλ (6-4)
Ο Μπουρούσης και οι άλλοι. Ο MVP της πρώτης φάσης πήρε από το χέρι τους – στα χαρτιά – αποδυναμωμένους Βάσκους και τους οδήγησε στην πρόκριση με άνεση, χάνοντας στην ισοβαθμία με την Έφες την δεύτερη θέση και τον πιο βολικό 5ο όμιλο. Από τις δυνατότερες “δεύτερες” έδρες της Ευρώπης, με ένα Κοζέρ να είναι σχεδόν δεδομένα η επόμενη μεγάλη πώληση του Κερεχέτα. Όποιος ταξιδέψει στη Βιτόρια ξένοιαστος, θα χάσει – το έμαθαν ήδη Έφες και Ολυμπιακός.
Μπάμπεργκ (6-4)
Αν υπήρχε βραβείο “Value for money” βραβείο στη διοργάνωση, η ομάδα του Τρινκέρι θα το κέρδιζε δια περιπάτου. Με αρχηγό της παρέας τον Ζήση, Αμερικανό αποκάλυψη τον Γουόναμέικερ και τον Νικολό Μέλι να δείχνει την μπορεί να κάνει μακριά από το τρελάδικο του Μιλάνου. Από την εύρυθμη λειτουργία της ομάδας προέκυψαν καλοί δευτεραγωνιστές (Χάρις, Τάις, Στρέλνιεκς, Μίλερ, Χέκμαν). Δεν έχει νίκη στην ιστορία της στο Top 16, που σημαίνει ότι αυτός είναι ο πρώτος της στόχος.
Ρεάλ (5-5)
Μετά από 2-3 χρόνια, πολλοί λίγοι θα θυμούνται πως την 7η αγωνιστική η Ρεάλ ανησυχούσε για την παρουσία της στο Top 16. Όταν το πράγμα σκούρυνε, οι μαδριλένοι έκλεισαν το γκρουπ με 3/3 και με την κατρακύλα της Χίμκι τελείωσε στην δεύτερη θέση, ενώ μάλλον θα προτιμούσε να καταταγεί τρίτη. Η επένδυση στον άγουρο ακόμη Ερνάνγκόμεθ φέρνει μοναξιά στον Αγιόν και πολλές ευθύνες στους σκληρούς αλλά ηλικιωμένους Ρέγιες – Νοσιόνι, την ώρα που το “σκάσιμο” των Γιουλ – Σέρχι και ο τραυματισμός του Ρούντι φέρνουν προβληματισμό.
Χίμκι (5-5)
Το ζήτημα της Χίμκι δεν είναι ποιοτικό: με Σβεντ, Κόπονεν, Ράις στο backcourt η ποιότητα είναι δεδομένη. Ωστόσο η πνευματική σκληράδα ομάδας που δεν έχει το ειδικό βάρος για να αντέξει ένα μαραθώνιο σαν το Top 16 θα δοκιμαστεί. Η κανονική διάρκεια μας έμαθε ότι μπορεί να κερδίσει οπουδήποτε (όπως στη Μαδρίτη), αλλά μπορεί να λιώσει σε καυτές έδρες (όπως συνέβη στο Βελιγράδι). Το μαύρο άλογο του ομίλου, ικανή για το καλύτερο και το χειρότεορ.
Ζαλγκίρις (4-6)
Την 4η θέση του ομίλου σημάδευε η ομάδα του Κράπικας, σε αυτή κατέληξε δίκαια. Χαμηλός δείκτης ποιότητας, βρέθηκε δίκαια στο Top 16 αλλά λογικά θα αποτελέσει διακοσμητικό στοιχείο σε παρέα γιγάντων.
