Οι τερματοφύλακες με τα περισσότερα… μηδενικά δίπλα στο όνομά τους, οι Αυστραλοί που άλλαξαν ποδοσφαιρική ήπειρο με λόγο κι αιτία και οι προπονητές που πάνω απ’ όλα ήταν μπαμπάδες! Οι Mundo Moments θυμούνται και πάλι ιστορίες από το παρελθόν, 120 ημέρες πριν από την έναρξη του Μουντιάλ της Ρωσίας.
Από τον Σίλτον στον Μπαρτέζ
Τί ενώνει Αγγλία και Γαλλία; Όχι πολλά πράγματα, είναι η αλήθεια. Πάντως σε ότι αφορά στην ιστορία του Παγκοσμίου Κυπέλλου, η κορυφή σε έναν ιδιαίτερο στατιστικό τομέα, τους φέρνει πιο κοντά. Ένας Άγγλος κι ένας Γάλλος τερματοφύλακας έχουν κρατήσει τις περισσότερες φορές το μηδέν στην εστία τους. Εν αρχή ο Πίτερ Σίλτον με την τεράστια καριέρα. Εκτείνεται σε 31 χρόνια από το 1966 έως το 1997, στην οποία έδωσε το «παρών» σε 1390 αναμετρήσεις, επίδοση ρεκόρ! Φορώντας τα «Τρία Λιοντάρια» στο στήθος έπαιξε σε 17 ματς Μουντιάλ (1982, 1986 και 1990) κρατώντας ανέπαφη την εστία του στα 10 από αυτά. Ίδια επίδοση και για τον Φαμπιέν Μπαρτέζ. Ο Γάλλος δεν είχε την μακροβιότητα του Σίλτον, ωστόσο ήταν πολύ πιο τυχερός. Συνέπεσε με την πιο προικισμένη γενιά του γαλλικού φουτμπόλ, κατακτώντας το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1998, ενώ συμμετείχε και στον τελικό του Βερολίνου το 2006, έχοντας βιώσει το 2002 την πικρή εμπειρία του αποκλεισμού από τον πρώτο γύρο.
«Μπαμπά, με βάζεις μέσα»;
Το δράμα του εκλέκτορα γνωστό. Να έχεις 23 ποδοσφαιριστές και να προσπαθείς να διατηρήσεις ισορροπίες. Όλοι θέλουν να παίξουν, να ζήσουν το όνειρο ενός Μουντιάλ. Άντε να διαχειριστείς τόσες διαφορετικές προσωπικότητες. Υπάρχει και χειρότερο: να έχεις το γιο σου στην εθνική ομάδα! Στην ιστορία του Μουντιάλ, υπάρχουν πέντε περιπτώσεις στις οποίες…ο μπαμπάς έβαλε το γιο να παίξει. Το πρώτο όνομα και το τελευταίο όνομα στη λίστα έχουν και κάτι από Ελλάδα. Ο Οντίνο Βιέρα, προπονητής της εθνικής Ουρουγουάης το 1966, χρησιμοποίησε το γιο του, Μίλτον, άλλοτε παίκτη του Ολυμπιακού και της ΑΕΚ, στην τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Αγγλίας στα τρία από τα τέσσερα ματς των «Τσαρούας». Το πιο διάσημο δίδυμο πατέρα-υιού είναι αναμφίβολα της οικογένειας Μαλντίνι, με τον Τσέζαρε να έχει βασικό τον Πάολο στο Μουντιάλ της Γαλλίας το 1998. Ο Κροάτης Ζλάτκο Κράνιτσαρ βίωσε το ίδιο με τον γιο του Νίκο το 2006 στη Γερμανία, ενώ στη Νότιο Αφρική το 2010 είχαμε δύο ακόμη προσθήκες: του Αμερικανού προπονητή Μπομπ Μπράντλεϊ και του γιου του Μάικλ, όπως και των Σλοβάκων Βάις, οι οποίοι έχουν την ιδιαιτερότητα να έχουν το ίδιο όνομα, Βλάντιμιρ. Ο υιός Βάις είχε περάσει ένα εξάμηνο από τον Ολυμπιακό.
Ο ανταγωνισμός σου κάνει καλό…
Για να βρεθείς σε τελική φάση Μουντιάλ, καλό είναι να έχεις ζοριστεί, να έχεις δοκιμαστεί. Εάν δεν «ψηθείς» στην προκριματική φάση, τότε στα δύσκολα θα υποκύψεις. Κάτι που συνέβη με την Αυστραλία στην προκριματική φάση του 2002. Στον πρώτο γύρο έσπαγε το ένα ρεκόρ μετά το άλλο. Μετά το 22-0 κόντρα στην Τόνγκα ήρθε το 31-0 με την αμερικανική Σαμόα! Η μεγαλύτερη νίκη στην ιστορία του παγκοσμίου ποδοσφαίρου σε ματς εθνικών ομάδων αναγνωρισμένο από τη FIFA. Ακολούθησε το «χαλαρό» 2-0 επί των Νήσων Φίτζι και το 11-0 με τη Σαμόα. Στην τελική φάση της Ωκεανίας, ούτε η Νέα Ζηλανδία μπόρεσε να προβάλει αντίσταση: 2-0 στο Γουέλιγκτον και 4-1 στο Σίδνεϋ για τα «Κανγκουρό». Όταν όμως ήρθε η ώρα των διηπειρωτικών play offs με την Ουρουγουάη, τα δεδομένα άλλαξαν. Το 1-0 στη Μελβούρνη έδωσε ελπίδες, οι οποίες απεδείχθησαν φρούδες αφού στο Μοντεβίδεο οι Νοτιοαμερικανοί επικράτησαν με 3-0 και πήραν την πρόκριση για το Μουντιάλ της Άπω Ανατολής. Οι «Socceroos» με 7 νίκες σε 8 ματς και ενεργητικό 73 γκολ, έμειναν εκτός νυμφώνος. Τρία χρόνια αργότερα η Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία της Αυστραλίας ζήτησε από τη FIFA να «μετακομίσει» ποδοσφαιρικά στην Ασία. Το αίτημα ενεκρίθη το Μάρτιο του 2005. Και μπορεί τώρα οι Αυστραλοί να μην κάνουν πλάκα με τη Σαμόα και τα Φίτζι, ωστόσο η επιλογή τους αποδεικνύεται σοφή: παρόντες το 2010 στην Νότιο Αφρική και το 2014 στη Βραζιλία, ετοιμάζονται για το ταξίδι στη Ρωσία.
