Προσπαθείς να αμβλύνεις αντιθέσεις και να μιλήσεις για το αντικείμενο, το σπορ. Μάταια. Επιχειρείς να μάθεις από τους ειδικούς και να μεταφέρεις αυτό που έμαθες στους πολλούς. Ελάχιστοι σου δίνουν σημασία.
Εξυπηρετείς το αρρωστημένο μυαλό του καθυστερημένου που βρίσκει μοναδικό νόημα ζωής να καταστρέψει τον διπλανό του; Αν ναι, έχει καλώς. Αν όχι είσαι αδιάφορος. Σε αυτή την εποχή ζούμε. Ηθικά, επαγγελματικά, αθλητικά.
Στην εποχή που για να σε δέχεται κάποιος πρέπει να κουβαλάς τα κουσούρια του δικού του εγκεφάλου. Για να σε ακούσει πρέπει να ασπάζεσαι το κομπλεξικό του αφήγημα. Ή το αφήγημα του αφεντικού του. Και καλά εκείνος τα παίρνει από το αφεντικό και πασάρει αφηγήματα. Εσύ που τα καταπίνεις αμάσητα…;
Το πραγματικό ποδόσφαιρο κάθε χώρας κρίνεται από την Εθνική ομάδα και την πορεία των συλλόγων στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Οποιαδήποτε άλλη θεωρία συνομωσίας ή κοσμοθεωρία του αφεντικού, είναι για… λαϊκή κατανάλωση και για επηρεασμό των μη σκεπτόμενων.
Το πραγματικό ποδόσφαιρο φαίνεται στη συμπεριφορά των ποδοσφαιριστών, των προπονητών, των παραγόντων. Στην ειλικρίνεια των προθέσεων και τον υγιή ανταγωνισμό.
Το πραγματικό ποδόσφαιρο δεν είναι συγκυρία. Τόσα χρόνια ήταν αυτοί έτσι. Έγινα σαν τους άλλους και χειρότερος. Το ακόμα χειρότερο είναι να μη το παραδέχεσαι κιόλας.
Το πραγματικό ποδόσφαιρο έχει ανάγκη (ξανά) από ανθρώπους που να το βάζουν πάνω από την καφρίλα και το πορτοφόλι τους. Σε όποιο τομέα κι αν αυτοί δραστηριοποιούνται.
Το πραγματικό ποδόσφαιρο, όπως και ότι άλλο πραγματικό στη ζωή απαιτεί ειλικρίνεια. Αυτοκριτική. Στην καθημερινή συμπεριφορά (σε λέξεις και πράξεις) όσων το περιβάλλουν. Το υπηρετούν, ή ζουν από αυτό.
Και θα ξαναγίνει πραγματικό μόνο ΑΝ ΠΟΤΕ βρει τρόπο να στείλει κάθε κάφρο που βιάζει την λογική στο σπίτι του.
