Όταν η σφυρίχτρα ακούστηκε για την έναρξη της τέταρτης περιόδου του πρώτου τελικού, με τη διαφορά στο ένα τρίποντο, στο παρκέ απλώθηκαν πέντε βαριά χαρτιά του Παναθηναϊκού: Καλάθης, Τζέιμς, Ρίβερς, Σίνγκλτον, Γκιστ. Στην απέναντι πλευρά στάθηκαν πέντε «ερυθρόλευκοι» που όλοι είχαν κάτσει στον πάγκο στο ξεκίνημα: Στρέλνιεκς, Μάντζαρης, Παπαπέτρου, Γουίλτζερ, Μακλίν. Ούτε Σπανούλης, ούτε Παπανικολάου, ούτε Πρίντεζης, ούτε Μιλουτίνοφ. Αναρωτιόταν κανείς ποιος θα ήταν το κέντρο βάρους. Δεν πέρασε πολύ ώρα μέχρι που αποκαλύφθηκε πως ο Ολυμπιακός αισθανόταν και έπαιζε καλύτερα με τους πέντε να μοιράζονται την ίδια ευθύνη.
Το πέρασμα του Ολυμπιακού από το Μαρούσι, όσο σημαντικό κι αν είναι σε βραδιά τελικών και με αποτέλεσμα που αλλάζει τα δεδομένα στη μάχη του πρωταθλήματος, δεν συνιστά έκπληξη. Όχι τουλάχιστον όταν ακριβώς με αυτή τη συνταγή οι «ερυθρόλευκοι» πέρασαν από το άντρο του «αιώνιου» αντιπάλου στο παιχνίδι της Ευρωλίγκας (85-87, παράταση, κ.α 71-71) και έχασαν δύσκολα σε αδιάφορο ματς στο πρωτάθλημα (67-61).
Θέλετε ομοιότητες;
Στο 87-85 της Ευρωλίγκας σκόραραν 11/12 παίκτες του Ολυμπιακού, ενώ έπαιξαν και οι 12. Ο Καλάθης σούταρε και πάσαρε φανταστικά (23+10), αλλά οι Ρίβερς-Παππάς-Λοτζέσκι είχαν μαζί 9 πόντους με 2/15. Ο εξαιρετικός Γκιστ (8/9 σουτ, 21π) κάλυψε το απαίσιο βράδυ του Τζέιμς, αλλά ο Ολυμπιακός κέρδισε γιατί όρισε το τέμπο και είχε τέσσερις «διψήφιους» (Ρόμπερτς, Σπανούλης, Πρίντεζης, Παπαπέτρου) και έναν στο όριο των 9 πόντων (Μακλίν).
Στο 67-61 του Γενάρη ο Ολυμπιακός χρησιμοποίησε και πάλι 12 παίκτες, μπήκε δύο πόντους πίσω στο 30΄ (50-48) και υπέκυψε στο φινάλε (18-13 επιμέρους τέταρτης περιόδου) γιατί αγκιστρώθηκε σε δύο πράγματα: στον εκνευρισμό των διαιτητικών σφυριγμάτων και το σύνδρομο μεσσία που κυριαρχεί σε όλο τον οργανισμό του Ολυμπιακού με τον Βασίλη Σπανούλη στο παρκέ. Φυσικά παίζει και αντίπαλος: ο Ρίβερς έκανε ένα από τα δύο καλά παιχνίδια του εν έτει 2018 (16π), ο Λεκάβιτσους είχε 12π σε 23 λεπτά, ο Μήτογλου έφερε 7 πόντους από τον πάγκο. Σύνολο 35 πόντοι μόνο από τους τρεις τους, καλύπτοντας το αδιάφορο βράδυ του Καλάθη (9π, 2/7 σουτ, 2 ασίστ, 2 λάθη).
Το βράδυ της Κυριακής ο Ολυμπιακός θύμισε στα καλά του διαστήματα ημέρες Οκτώβρη, τότε που ο κάπτεν ήταν στα πιτς χτυπημένος από έναν ύπουλο τραυματισμό. Μόνο οι αφελείς δεν διαπίστωσαν πως, ηθελημένα ή όχι, η μπασκετική ζωή χωρίς τον Σπανούλη μπορεί να παρουσιάζει έλλειμμα σε προσωπικότητα, εμπειρία και ηγεσία, δίνει όμως οξυγόνο, πρωτοβουλίες και εν τέλει αίσθηση ευθύνης στα υπόλοιπα μέλη. Δεν ήταν λίγες οι φορές που θαυμάσαμε τον V-Span να παίρνει όλο τον Ολυμπιακό στην πλάτη του, επίτευγμα αξιοθαύμαστο για παίκτη γεννημένο το 1982, ακόμα και με την κλάση και τον εγωϊσμό του Λαρισαίου. Εντούτοις αν κατέδειξε κάτι το τελευταίο δεκάλεπτο του Ολυμπιακού, ήταν πως ο πλήρης και υγιής «ερυθρόλευκος» οργανισμός θα έπρεπε να ζητά λιγότερα από τον αρχηγό του, προκειμένου να παίρνει περισσότερα από τους υπόλοιπους.
Σπανούλη απόντος, ουδείς είχε την πολυτέλεια να προσαράξει σε κάποια γωνία του γηπέδου και να περιμένει τη μπάλα να έρθει προς το μέρος του μετά από μια έμπνευση του ηγέτη. Με τον Στρέλνιεκς να αποδεικνύει πως μπορεί να κάνει πράγματα με τη μπάλα και πως είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένας σουτέρ θέσης, τον Παπαπέτρου να παίρνει αυτόφωτες ευθύνες και τον Παπανικολάου να γίνεται παίκτης δύο κατευθύνσεων πέρα από αμυντικό ανάχωμα, ο Ολυμπιακός έγινε αίφνης μια πολύ πιο δυσανάγνωστη για τον αντίπαλο ομάδα. Αν όχι αποδεικτικό του τελευταίου, τουλάχιστον ενδεικτικό είναι ότι στην τελευταία περίοδο σκόραραν έξι διαφορετικοί παίκτες, κανείς εκ των οποίων δεν ονομάζεται Σπανούλης ή Πρίντεζης.
Δεν είναι κανενός είδους ιεροσυλία να πει κανείς πως ο Σπανούλης ήταν κατά κανόνα επιζήμιος για το παιχνίδι της ομάδας του στην πλειονότητα των 24 λεπτών που πάτησε παρκέ. Δεν ήταν μόνο το 1/10 σουτ με αρνητικό συντελεστή ασίστ/λαθών (2/3), αλλά η ίδια η εικόνα της επίθεσης της ομάδας του: βαριά, δυσκίνητη, χωρίς ιδέες, εμπνεύσεις και αυτοπεποίθηση.
Δεν είναι κανενός είδους ιεροσυλία να πει κανείς πως ο Πρίντεζης δεν είναι καλά: δεν το λένε τα πέντε φάουλ που έκανε, το λέει το μόλις ένα σουτ που δοκίμασε σε 15 λεπτά παιχνιδιού. Απέναντι σε φτωχούς low post αμυντικούς όπως ο Σίνγκλετον, ο υπαρχηγός δεν ήταν σε θέση να χρησιμοποιήσει όπως θέλει και μπορεί το μεγαλύτερο του όπλο: το footwork. Αποτέλεσμα, στη μοναδική φάση που πήρε σουτ να μπει σε διαδικασία να σπρωχτεί για τη θέση με τον αντίπαλο του. Αλλά αυτό δεν είναι το παιχνίδι του Πρίντεζη, που όταν είναι καλά δεν προλαβαίνεις να τον σπρώξεις, γιατί δεν ξέρεις από πού θα γυρίσει.
Προφανώς τα παραπάνω δεν συνιστούν αφορισμό για τους δύο ηγέτες του Ολυμπιακού. Δεν τίθεται καν θέμα ότι ο Σφαιρόπουλος θα τους χρειαστεί αμφότερους στα παιχνίδια που έρχονται: η προσωπικότητα τους δεν αντικαθίσταται. Όμως ο Ολυμπιακός υπενθύμισε στον εαυτό του πως διαθέτει αθλητές με ικανότητες και φιλοδοξία, αν αυτοί αποκτήσουν πραγματικές ευθύνες και απαλλαγούν από συμπεριφορές και ρόλους απογοητευμένων αυλικών. Άλλωστε η αυτοπεποίθηση μπορεί να καλύψει και με το παραπάνω τα αγωνιστικά ψεγάδια. Είχε συμβεί Νοέμβρη μήνα στην Πόλη, απέναντι στη Φενέρ. Είχε επαναληφθεί τον Φλεβάρη, στη Μαδρίτη, απέναντι στη Ρεάλ.
Αν κάποιος από τους επόμενους τελικούς φτάσει στο τελευταίο σουτ, δεν υπάρχει – και ούτε πρέπει να υπάρχει – αμφιβολία σε ποιον ανήκει η μπάλα. Αλλά το Game 1 των τελικών έδειξε πως ο υγιής Ολυμπιακός είχε ξεχάσει πόσους περισσότερους τρόπους είχε να παίξει μπάσκετ. Το πώς θα συνεχίσει θα εξαρτηθεί από πολλούς παράγοντες, μεταξύ των οποίων και η αντίδραση του Παναθηναϊκού.
Αλλά περισσότερα για τους «πράσινους» θα πούμε αύριο.
