Φίλοι και «αντίπαλοι» σήμερα στις 13 του μήνα χαιρέτησαν για τελευταία φορά τον Παύλο Γιαννακόπουλο. Είπαν «αντίο» σε έναν άνθρωπο που το φευγιό του μας έκανε να βουρκώσουμε, η ζωή του όμως, μας έδωσε πολλά και για την ζωή του θα τον θυμόμαστε πάντα και θα σκάμε ένα χαμόγελο. Ξέρετε από εκείνα τα αυθεντικά τα γνήσια χαμόγελα, που μας θυμίζουν τα νιάτα και την διαδρομή μας.
Μετά από 22 χρόνια στο χώρο της δουλειάς πολλοί μας ρωτούν «Τελικά τι ομάδα είσαι»; Κάτι είμαι κι εγώ, κανείς δεν φύτρωσε! «Ακόμα και απέναντι να είσαι όμως βρε φίλε μου, έχεις γνωρίσει ποτέ σου τον Παύλο Γιαννακόπουλο; Αν τον γνωρίσεις δεν γίνεται να είσαι φανατικός. Δεν γίνεται να μην συμπαθήσεις τη λαχτάρα του»!
Δεν είμαι από εκείνους που είχαν τις άπειρες ώρες μαζί του, ούτε έχω προσωπικές ιστορίες να σας πω και μέσα από αυτές να σας δείξω ποιος ήταν αυτός ο μεγάλος άνδρας που έφυγε. Ήμουν πολύ νεαρός όταν τον συνάντησα πρώτη φορά και θυμάμαι ότι είχε κάτι που με εντυπωσίαζε. Δεν ήταν φανατικός για τη νίκη, ήταν φανατικός για την ομάδα του. Μέσα από τις ευρωπαϊκές επιτυχίες του Παναθηναϊκού (σ.σ. που αν θυμάμαι καλά τότε ήταν δύο) εκείνος έβλεπε την Ελλάδα να φωνάζει στα αυτιά των τότε μεγάλων. Όταν έχανε στεναχωριόταν αλλά τους αντιπάλους του, τους είχε σε πολύ μεγάλη εκτίμηση. Δεν θα τον άκουγες να «κράξει» τον Κόκκαλη πχ, ενώ ποτέ δεν ξεχνούσε σε κάθε του δήλωση πανηγυρική, ή μετά από ήττα να εξάρει την αξία του εκάστοτε αντιπάλου του.
Ο Παύλος (έτσι τον λέγαμε και συνεχίζουμε να τον λέμε στα γραφεία μας) έσωσε το έπος του 1987. Το μπάσκετ απέκτησε οντότητα και αξία πάνω στην δική του πλάτη και πλέοντας στον δικό του άνεμο. «Ποιος είναι ο Ντομινίκ που θα πει όχι; Φέρτον εδώ». «Ποιος είναι ο καλύτερος προπονητής στην Ευρώπη φέρτον εδώ»; «Μα ρε πρόεδρε χαλάς ένα σκασμό λεφτά που δεν θα πάρεις ποτέ»… «Άλλοι τα τρώνε στα μπουζούκια και στα χαρτιά, εγώ στον Παναθηναϊκό».
Ο Παύλος δεν μισούσε! Τον Παύλο δεν τον μισούσαν! Μετά θάνατον ακόμα και «σκληροπυρηνικοί» αντίπαλοι θυμήθηκαν, δεν λησμόνησαν και του απότισαν φόρο τιμής με τον δικό τους τρόπο.
Πέθανε 89 ετών «Μακάρι να πάμε στα χρόνια του» θα σου πει ο αδαής, αυτός που απλά ακούει ένα όνομα και διαβάζει έναν αριθμό. Σε αυτή την περίπτωση όμως, για όλους εμάς που προσωρινά μένουμε πίσω, η ευχή δεν είναι να πάμε στα χρόνια του η ευχή είναι «Μακάρι να ζήσουμε κι εμείς τα όνειρά μας». Γιατί ο Παύλος έζησε τα όνειρά του και μέσα σε αυτά τα όνειρα ζήσαμε κι εμείς πολλά και αλησμόνητα μαζί του.
Ελαφρύ και δροσερό το χώμα που σε σκεπάζει μεγάλε
Παύλε Γιαννακόπουλε!
