Η καρδιά σου μπουκώνει και νοιώθεις την δύσπνοια από τον καπνό. Ο άνθρωπος σε σχέση με τα άλλα όντα έχει ένα κακό… δεύτερες σκέψεις και μην βιαστείς να πεις ότι αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Η καρδιά μου μπουκώνει και νοιώθω και δύσπνοια από τον καπνό, ξέρεις γιατί; Γιατί εκεί θα μπορούσα να ήμουν εγώ με τα παιδιά μου, ή εσύ με τα παιδιά σου, ή οποιοσδήποτε με τα παιδιά του. Είναι δίπλα μας, ακούσαμε τα ουρλιαχτά και μυρίσαμε το καμένο. Έστω κι έτσι γίναμε αλληλέγγυοι. Όταν σκεφτείς έστω και επιδερμικά πόσο πονάει ένας άνθρωπος που καίγεται το παιδί του και ανήμπορος απλά κλαίει, θα γίνεις ένα με αυτόν. Επαναλαμβάνω, δεν είναι θέμα καλοσύνης και ξαφνικής ευαισθησίας είναι εσωτερική μας ανάγκη. Οι «τυχεροί» που δεν την πάθαμε να βοηθήσουμε αυτόν, που η σκέψη και μόνο, να ήμασταν στη θέση του μπορεί να μας τρελάνει.
Σε μια χώρα που παρακαλάς να βρέξει για να σβήσει η φωτιά και μετά το παίρνεις πίσω, γιατί παρακάτω η βροχή πνίγει την πέρα γειτονιά, δεν έχεις πολλές επιλογές από το να γίνεις αλληλέγγυος. Να βοηθήσεις όπως μπορείς. Μια γιαγιά διάβασα στο twitter πήγε στις φωτιές κρατώντας μισό πακέτο μακαρόνια, μια κονσέρβα τόνο και ένα κουτάκι τραυμαπλάστ. Το καταλαβαίνεις; Το αντιλαμβάνεσαι; Θεωρητικά άφησε το σπίτι της άδειο για να γεμίσει την ψυχούλα της, για να νοιώσει εκείνη καλά βοηθώντας άλλους να απαλύνουν τον πόνο τους.
Δεν μπορεί τέτοιες ώρες πολιτικοί να μιλούν και να έχουν ατζέντα, μόνο να βοηθούν, με τα χέρια με τα πόδια, με τα δόντια αν χρειαστεί. Δεν χωράει το μυαλό μου παπάδες να αφορίζουν και να μεταθέτουν μεταφυσικές ευθύνες αντί να ανοίξουν εκκλησίες και μοναστήρια για να προσφέρουν αυτό που διαλαλούν ότι έχουν ως πραμάτεια: « την αγάπη». Δεν μπορεί να τους ανεχτεί όλους αυτούς ένας κανονικός άνθρωπος, που λυγίζει όταν βλέπει τον Αιγύπτιο ψαρά να εξηγεί πως μπήκε στη λαίλαπα για να σώσει μια, δύο, τρεις χίλιες ψυχές.
Δεν χωρά πολιτική, δεν χωρά θρησκοληψία σε τέτοιες καταστάσεις υπάρχουν μόνο άνθρωποι, περαστικοί άνθρωποι από τη γη που έτυχε να φυτρώσουμε. Και βλέπουμε δίπλα μας τον συν-περαστικό άγνωστο φίλο μας να σπαράζει, να πονά, να καίγεται. Και επειδή δεν θα πονά σήμερα και αύριο που θα δούμε στην τηλεόραση, θα πονά ίσως για πάντα, μην ξεχαστούμε, μην βολευτούμε πάλι στις προβληματικές ζωές μας (πρώτα εγώ) και σε ένα μήνα τους γυρίζουμε το κεφάλι όπως καθημερινά κάνουμε στον κάθε λογής άστεγο.
Ας φτιάξουμε έναν κύκλο, ας μπούμε όλοι μέσα και να είστε σίγουροι όσοι δεν ανήκουν σ’ αυτόν τον κύκλο, όσοι χαίρονται και καπηλεύονται λύπες και πόνο, στο κέντρο του κύκλου θα χαθούν, σε μια βαθιά τρύπα που θα ανοίξουν οι χοροί μας.
