Ο Νικήτας Αυγουλής θυμάται τα χρόνια που δαίμονες έμπαιναν μέσα μας και στοίχειωναν τα μονά μας. Παίκτες που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ! Κάτι Τύποι σαν τον Αλφόνσο Φορντ που όταν μας έρχονται στο μυαλό θα ανατριχιάζουμε και θα γελάμε μόνοι και για πάρτη μας.
Όλοι εμείς που μεγαλώσαμε τη δεκαετία του ΄90 και ειδικά εμείς που από μικροί δείξαμε μια κάποια αδυναμία στο μπάσκετ, τα τοτέμ και οι παιδικοί μας ήρωες, στοίχειωσαν όπως αποδείχθηκε όλη μας τη ζωή. Ο Μάικλ Τζόρνταν ήταν στην κορυφή του θρόνου και πλάι του διάφοροι απόστολοι της μπασκετικής μας σέκτας, αντικείμενα μιμητισμού στις μπασκέτες στου σχολείου ή στα παιδικοεφηβικά τμήματα των ομάδων που παίζαμε.
Στην Ελλάδα είχαμε μερικά πρόσωπα υπεράνω ομάδας, υπεράνω κριτικής, πρόσωπα που απλά θαυμάζαμε: «Τι έκανε ρε μ@λ@κα πάλι ο Φορντ είδες το Πανιώνιος – Παπάγος»; Και ξεκινούσε το μονό. Ο αλτικός, ο ψηλούλης, ο επιδειξίας έκανε τον Χάτσον στις χαμηλές μπασκέτες και κάρφωνε σαν μανιασμένος, ο άλλος που είχε αντιγράψει μέχρι πως ξύνει το κεφάλι του ο Φορντ έβγαζε ποικιλία και φαντασία, οι πιο άμπαλοι που φοβούνταν μην φάνε καμιά τάπα και ξεφτιλιστούν προσπαθούσαν να κάνουν τον Γκάλη και μετά από δύο τρία επιδαπέδια σπασίματα της μέσης, πετούσαν τη μπάλα στο γάμο του Καραγκιόζη.
Σαν δαιμονισμένοι που ο καθένας είχε το δικό του μπασκετοδαίμονα να τον καταλαμβάνει. Και στο τέλος πάλι κουβέντα: «Ο Σπόρτιγκ τρένο ρε φίλε! Πώς να χάσει με τον Φορντ; Κάνει όργια ο τυπάς»!
Μεγάλωσα έτυχε να μείνω στο χώρο του μπάσκετ και ο Φορντ έφυγε τόσο νωρίς από τον κόσμο αυτό. Σε ένα ταξίδι για μετάδοση ενός αγώνα και με αφορμή τον θάνατο του Τάρπλεϊ έπιασα την κουβέντα με τον Γιώργο Λιμνιάτη γι’ αυτούς που είχαν… φύγει. Μιλήσαμε και για τον Φορντ. Άλλαξε το ύφος του, μαλάκωσε, νοστάλγησε και μόλις είπε το αγωνιστικό ευαγγέλιο του τεράστιου Αλ, φτάσαμε στο πόσο μεγάλος άνθρωπος ήταν. Στα πόσα καλά έκανε που ποτέ δεν διατυμπάνιζε! Στο πόσο προσπαθούσε να είναι σε υψηλό επίπεδο με το αίμα του να γίνεται νερό μέρα με τη μέρα. Μιλήσαμε γι’ αυτό το αληθινό χαμόγελο κάτω από το αστείο λεπτό του μουστάκι.
Μιλήσαμε για τον δαίμονα που έμπαινε μέσα μας, όταν εμείς οι μικρότεροι παίζαμε μονά.
Αλφόνσο Φορντ για κάποιους από μας θα είσαι πάντα αλησμόνητος.
