Είχα την τύχη να παρακολουθήσω από κοντά το κοουτσάρισμα του Πάκο Ερέρα στο ματς με την ΑΕΚ αλλά και να συνομιλήσω με συνεργάτες του για τη φιλοσοφία του. Προτού παρακολουθήσει οποιονδήποτε αντίπαλο, ο Ισπανός θέλει να περάσει στην ομάδα του τη δική του φιλοσοφία. Έτσι πρέπει να κάνει κάθε προπονητής που σέβεται τον εαυτό του.
Εν συνεχεία πρέπει μέρος αυτής της φιλοσοφίας να το προσαρμόζει στα δεδομένα κάθε επικείμενης αναμέτρησης. Διότι κάθε αναμέτρηση είναι μοναδική, είναι διαφορετική από τις άλλες. Συνεπώς κάθε αναμέτρηση, μετά το απαραίτητο διάβασμα του αντιπάλου, δίνει κάποια στοιχεία στα οποία πρέπει να δίνεται ιδιαίτερη προσοχή.
Ο Πάκο Ερέρα λοιπόν μπορούμε να πούμε ότι παίρνει άριστα στο χτίσιμο της ομάδας, παρουσιάζοντας ένα εξαιρετικό build up παιχνίδι που δεν έχουν πολλές ομάδες στη Super League. Η μπάλα κάτω, κατοχή δική του και ορθολογικό ποδόσφαιρο, είναι τα βασικά στοιχεία της δικής του φιλοσοφίας. Τί γίνεται όμως όταν είσαι σε έναν τόσο απαιτητικό σύλλογο όπως είναι ο Άρης;
Η αλήθεια είναι ότι το αποτέλεσμα στο ελληνικό ποδόσφαιρο κρίνει καριέρες. Είναι προς τιμήν του to ότι θέλει να επιμείνει στην φιλοσοφία του. Ωστόσο όταν μιλάμε για μια ολοκαίνουρια ομάδα που ψάχνει να βρει την ομοιογένειά της, τότε μόνο τα αποτελέσματα μπορούν να αγοράσουν λίγο χρόνο ώστε να τελειοποιήσει τη φιλοσοφία του και να δουλέψει με ηρεμία.
Για παράδειγμα στο ματς με την ΑΕΚ, ο Άρης στο πρώτο ημίχρονο πήγε ακριβώς βάσει σχεδίου. Είχε την κατοχή της μπάλας, έφτανε στην περιοχή του Μπάρκα με ωραίο ποδόσφαιρο, αλλά δεν είχε καλά τελειώματα, δεν ήταν αποτελεσματικός. Και προσέξτε, επέμεινε στο ίδιο πλάνο παρά το γεγονός ότι δέχθηκε γκολ μόλις στο 5ο λεπτό χωρίς να τον πάρει από κάτω.
Ένα ματς όμως διαρκεί ενενήντα λεπτά και όχι σαρανταπέντε. Κι όπως πολύ εύστοχα παρατήρησε ο Σιώπης μετά το τέλος του αγώνα, ο Άρης δε βγήκε στο γήπεδο στο δεύτερο ημίχρονο. Στο πρώτο ημίχρονο είχαν χτυπήσει δύο καμπανάκια που πρώτα έπρεπε να τα έχει εντοπίσει ο Ερέρα και εν συνεχεία οι παίκτες του.
Το πρώτο καμπανάκι είναι η κεφαλιά του Πόνσε που εξουδετερώνει ο Κουέστα λίγο μετά το 1-0. Ένα μαρκάρισμα που δεν έβγαινε έπρεπε να είχε αλλάξει. Το δεύτερο καμπανάκι ήταν οι αβέβαιες πάσες στη μεσαία γραμμή και με την άμυνα ψηλά. Ένα κλέψιμο από παράλληλη πάσα κόστισε το 1-0.
Η παράλληλη (αβέβαιη) μπαλιά όταν παίζεις ψηλά, απαγορεύεται διά ροπάλου ακόμα και στις ακαδημίες. Εδώ λοιπόν θα έπρεπε να έχει αλλάξει λίγο την στρατηγική του, φέρνοντας τις δύο πρώτες γραμμές λίγο πιο πίσω. Φαινόταν πως οι αμυντικές μεταβάσεις του Άρη δε μπορούσαν να σταματήσουν την ποιότητα των Λιβάια, Πόνσε, Μπογέ, ούτε με φάουλ.
Πιο σημαντικό όμως είναι το θέμα της νοοτροπίας. Ο ενθουσιασμός από την εικόνα του πρώτου ημιχρόνου, μετατράπηκε σε αφέλεια στο δεύτερο ημίχρονο. Τόσο μεγάλη που έφερε τη συντριβή. Εδώ την αυτοκριτική πρέπει να την κάνουν οι παίκτες, οι οποίοι δε ζύγισαν σωστά τον αντίπαλο εντός αγωνιστικού χώρου. Δε μέτρησαν σωστά τις δυνάμεις τους και βρέθηκαν εκτεθειμένοι. Πολλές φορές είναι καλύτερο να λειτουργεί μια ομάδα με το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, παρά να προσπαθεί σώνει και ντε να πατά πάνω σε ένα πλάνο που για διάφορους λόγους δε βγαίνει στο χορτάρι.
Συμπερασματικά, είναι πολύ όμορφο να βλέπει κανείς τη δουλειά που θέλει να κάνει ο Ερέρα και τη φιλοσοφία που θέλει να περάσει στην ομάδα του. Θα είναι ευχής έργον να του δοθεί ο χρόνος για να δουλέψει τη φιλοσοφία του πάνω σε μια καινούρια ομάδα. Θα πρέπει όμως κι ο ίδιος να δημιουργήσει χρόνο για τον εαυτό του έχοντας στο μυαλό πως και το αποτέλεσμα είναι εξίσου σημαντικό για μια ομάδα όπως Άρης.
Προς τιμήν του στη συνέντευξη τύπου τόνισε πως αναλαμβάνει πλήρως την ευθύνη για τη βαριά ήττα που προήλθε από τις δικές του επιλογές. Άκουσα και μια σπάνια ατάκα που νομίζω θα την θυμάμαι για πάντα και τη μεταφέρω αυτούσια διότι είναι σεμιναριακού επιπέδου: “Αναλαμβάνω την ευθύνη για την ήττα. Θα πρέπει στο μέλλον να παίρνω καλύτερες αποφάσεις.” Αν αυτό δεν είναι η επιτομή της αυτοκριτικής τότε δεν υπάρχει αυτοκριτική.
