Όσοι από εμάς έχουν την ευκαιρία να ζουν λόγω δουλειάς κοντά στις δύο Ελληνικές ομάδες που παίζουν στην Ευρωλίγκα μπορούν να καταθέσουν χωρίς πιθανότητα απόκλισης την ίδια πάνω κάτω άποψη. Ο Ντέιβιντ Μπλατ και ο Τσάβι Πασκουάλ βιώνουν βίους αντίστροφους στους πάγκους Ολυμπιακού-Παναθηναϊκού γιατί ο πρώτος κατάφερε και ο άλλος όχι να διαχειριστούν διαφορετικά την λογική αγωνιστική κρίση. Σε μια μεγάλης διάρκειας σεζόν τα σκαμπανεβάσματα της απόδοσης είναι ο κανόνας. Το θέμα είναι η διαχείριση τους. Αν δούμε λίγο πιο βαθιά τελικά ο καθένας από τους δύο high profile κόουτς έβγαλε μέσα από τις ομάδες του τον χαρακτήρα του.
Φαινομενικά, ο Μπλατ είναι ένας γελαστός μετρ της επικοινωνίας που ξέρει να πει τα σωστά πράγματα και δείχνει αιωνίως και αενάως χαλαρός. Σαφώς και δεν θα υποστηρίξω ότι όλα αυτά αποτελούν ένα προσωπείο. Το αντίθετο. Αυτός είναι ο Μπλατ αλλά είναι και μερικά ακόμη πράγματα που δεν φαίνονται ή κρύβονται πίσω από την δημόσια εικόνα του ατακαδόρου απόφοιτου του Πρίνστον. Ο Μπλατ είναι control freak, συγκεντρωτικός, με άποψη για τα πάντα στην ομάδα και κυρίως πολύ σκληρός αλλά και πολύ δίκαιος στις σχέσεις του με τους παίκτες. Από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε το ερυθρόλευκο καράβι ήταν αποφασισμένος και σίγουρος για αυτό που είχε στο μυαλό του. Μπορώ να το καταθέσω ως προσωπική μαρτυρία ότι μετά την ήττα στο Κάουνας ήταν ακόμη πιο….σίγουρος. Και αυτό μετράει γιατί η σιγουριά του υπήρχε πριν από το μεγάλο σερί νικών που τρέχει ο Ολυμπιακός. Η διαφορά στην διαχείριση των δύο ομάδων φάνηκε στο επίπεδο της ευελιξίας στη λήψη αποφάσεων. Ο Μπλατ έφερε τον Λεντέι για πεντάρι, στη διαδρομή διαπίστωσε ότι έχει στα χέρια του ένα εξαιρετικό τεσσάρι και με αφετηρία τον αγώνα με τη Μπάγερν πλην ειδικών στιγμών και συνθηκών φροντίζει να χρησιμοποιεί όσο περισσότερο γίνεται τον νεαρό Αμερικάνο σε θέση δεύτερου ψηλού. Στην άκρη του μυαλού του ο Μπλατ προφανώς και ξέρει ότι ο Ολυμπιακός ήταν, είναι και θα παραμείνει Spanouli’s team. Και δεν θα γίνει υπάρχοντος του αρχηγού του Ολυμπιακού αποκλειστικά και μόνο coach’s team. Είναι ξεκάθαρο ότι η διαχείριση του Σπανούλη γίνεται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Φρόντισε να εξηγήσει στον Σπανούλη με κάθε πιθανό τρόπο αυτό που δεν μπόρεσαν να εξηγήσουν ούτε ο Μπαρτζώκας, ούτε ο Σφαιρόπουλος είτε γιατί δεν το ήθελαν, είτε γιατί δεν μπόρεσαν. Η λογική χρησιμοποίηση του 36χρονου αρχηγού του Ολυμπιακού αποβαίνει υπέρ του, υπέρ της ομάδας, ενώ η κατάχρηση στα λεπτά συμμετοχής δεν είναι ωφέλιμη για κανένα από τους δύο. Άκουσα από δεκάδες στόματα μετά την απόφαση του Μπλατ να αποσύρει τον Σπανούλη στον αγώνα με τη Φενέρ ενώ το σκορ ήταν 60-60 στα τελευταία 4 λεπτά τα ίδια πάνω κάτω λόγια. «Ο Ολυμπιακός χάνει, ο Σπανούλης στον πάγκο, δύσκολα θα τα βγάλει πέρα ο Μπλατ’’. Μάλιστα…Για να δούμε τι έγινε μετά. Στα επόμενα επτά παιχνίδια (ο Ολυμπιακός έκανε 6-1) ο Μπλατ δεν ξέφυγε από το πλάνο του. Ο Σπανούλης έπαιξε μόνο στο Κάουνας περισσότερο από 25 λεπτά και σε αυτό το νικηφόρο σερί έχει σκοράρει ήδη δύο φορές πάνω από 20 πόντους, σουτάρει 18/39 τρίποντα, έχει μοιράσει 35 ασίστ και έχει κάνει 22 λάθη. Έχει δηλαδή μέσο όρο 15 πόντων με μέσο όρο συμμετοχής 20-21 λεπτά και δείχνει φρέσκος και ξεκούραστος. Επιπρόσθετα το 38% που σουτάρει στα τρίποντα είναι πολύ κοντά στο καλύτερο ποσοστό της καριέρας του (38,6% τη σεζόν 2011-12), είναι σε ρυθμό για την Τρίτη καλύτερη σεζόν του σε τελικές πάσες και υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να πάρει τα περισσότερα ριμπάουντ της καριέρας του σε μια σεζόν στην Ευρωλίγκα! Ορίστε; Πριν και πάνω από όλα δείχνει να χαίρεται το παιχνίδι πολύ περισσότερο από ότι τα προηγούμενα χρόνια. Για όσους καταλαβαίνουν πρόσωπα και καταστάσεις είναι ξεκάθαρο ότι ο Σπανούλης έχει πειστεί και έχει ‘’αγοράσει’’ όσα αντιπροσωπεύει το προπονητικό δόγμα Μπλατ. Επιπρόσθετα, ο Αμερικάνος προπονητής έχει και διατηρεί (άγνωστο για πόσο καιρό ακόμη) το πλεονέκτημα του ΄΄ξένου’’. Δεν μαθαίνει εύκολα και γρήγορα όσα του καταμαρτυρούσαν οι λαϊκοί σχολιαστές του διαδικτύου, δεν επηρεάζεται από εξωγενείς παράγοντες και μπορεί να κοντρολάρει το όποιο άγχος και πίεση του αντιστοιχεί σε μια μακριά και δύσκολη χρονιά. Ο Μπλατ δεν έκρυψε ποτέ ότι θεωρεί την επιστροφή του στην Ευρωλίγκα μια γέφυρα στην προσπάθεια του να επιστρέψει κάποια στιγμή στο ΝΒΑ. Υπό αυτή την έννοια ο Ολυμπιακός ενδέχεται να είναι project μιας χρονιάς αφού στο συμβόλαιο του υπάρχει όρος για opt out το καλοκαίρι του 2019 εφόσον δεχτεί πρόταση από ομάδα του ΝΒΑ. Διαχειρίζεται όμως το όλο εγχείρημα όχι με τη λογική του προπονητή της μιας χρήσης. Ακριβώς αυτή που είχε από το περασμένο καλοκαίρι ο Τσάβι Πασκουάλ. Ας πάμε λοιπόν σιγά σιγά και στην altera pars.
Ο Καταλανός δεν πρόλαβε ποτέ να τελειώσει τον τρίτο και τελευταίο χρόνο του συμβολαίου. Στην πραγματικότητα, όμως το σοβαρότερο πρόβλημα που είχε να διαχειριστεί ήταν ότι από το καλοκαίρι ο Πασκουάλ τελούσε υπό προθεσμία. Ο ίδιος έμπαινε στον τελευταίο χρόνο του συμβολαίου του και οι ξένοι παίκτες που υπέγραψαν ή ανανέωσαν με την ομάδα είχαν και έχουν όλοι συμβόλαια που λήγουν το καλοκαίρι του 2019! Με απλά λόγια, ο Πασκουάλ καταλάβαινε ότι βρισκόταν στο ξεκίνημα μιας σεζόν που το μήνυμα ήταν απλό: Η το φτιάχνεις ή τελειώνεις. Τελείωσε πολύ νωρίτερα από τη λήξη της σεζόν γιατί η χημεία της ομάδας που έφτιαξε ήταν ύποπτη, γιατί ποτέ τα κομμάτια της δεν συνδέθηκαν σωστά και γιατί οι δικές του αδυναμίες άρχισαν πια να μην κρύβονται! Θεωρώ ότι ο Πασκουάλ είναι ένας άριστος γνώστης του μπάσκετ, έμπαινε πάντα σωστά προετοιμασμένος στα παιχνίδια και δεν θα μπω στη στείρα λογική του ‘’δρυός πεσούσης’’. Όχι από σεβασμό σε ένα εξαιρετικό προπονητή που βρίσκεται κάτω αλλά γιατί πολύ απλά όποιος τον γνώριζε από πριν ήξερε τη μια αλλά πολύ σημαντική του αδυναμία. Στις 24 Οκτωβρίου του 2016 πριν καν κοουτσάρει ένα επίσημο αγώνα στο ΟΑΚΑ έγραφα εδώ τα εξής για τον τότε νεοφερμένο προπονητή του Παναθηναϊκού.
Ποτέ δεν ήταν στο φόρτε του Πασκουάλ το λεγόμενο Plan B. Αν το plan A λειτουργούσε και όσες φορές ο αντίπαλος δεν είχε απαντήσεις ο Παναθηναϊκός έπαιζε καλό μπάσκετ. Αυτό ενδεχόμενα έφτανε και περίσσευε για μια ομάδα με σφικτό ρόστερ και πολλαπλές λύσεις. Ο φετινός Παναθηναϊκός δεν πληρώνει τις κακές εμφανίσεις του στα πρώτα 14 παιχνίδια της Ευρωλίγκα. Πληρώνει τον κακό σχηματισμό του και τις επιλογές του Πασκουάλ το καλοκαίρι. Μετά την Μπαρτσελόνα του 2010 που έπαιξε ολοκληρωτικό μπάσκετ και πήρε την Ευρωλίγκα ο Πασκουάλ δοκίμασε στους ‘’μπλάου γκράνα’’ πολλά και διαφορετικά πράγματα αλλάζοντας ρόστερ και φιλοσοφίες με πολύ μεγάλη ταχύτητα. Όπως εκείνη η ομάδα με τους ‘’δεινόσαυρους’’ Πλάις και Τόμιτς ως μοναδικούς αξιόμαχους ψηλούς μαζί με τον επίσης δυσκίνητο Λάμπε η οποία τελικά αποκλείστηκε στα πλέι οφ με τον Ολυμπιακό. Τις τελευταίες του μέρες στο ΟΑΚΑ ο Πασκουάλ θύμιζε τον ίδιο άνθρωπο που είχε τύχει να δω πριν από ένα παιχνίδι με τον Ολυμπιακό στη Βαρκελώνη την εποχή που άρχισαν να εμφανίζονται τα ‘’άσπρα μαντήλια’’ του αποχαιρετισμού στις εξέδρες του γηπέδου. Αγχωμένος, πιεσμένος και χωρίς καμία δυνατότητα διαφυγής. Προφανώς, έβλεπε το τέλος να έρχεται ειδικά από τη στιγμή που ομολόγησε μετά τον αγώνα με τη Νταρουσάφακα ότι δεν προβλέπονται αλλαγές παικτών. Το είχε ανακαλύψει μερικές μέρες νωρίτερα και ο ίδιος με έμμεσο αλλά πολύ κατηγορηματικό και ξεκάθαρο τρόπο από τον ιδιοκτήτη της ομάδας με τον οποίο όπως λένε οι πληροφορίες είχε και αρκετό καιρό να μιλήσει ή να συναντηθεί. Ο Πασκουάλ έφερε στην Ελλάδα την κουλτούρα των Ισπανών προπονητών οι οποίοι χωρίς μεγάλες διεθνείς εμπειρίες και δουλειές έξω από τα σύνορα της χώρας τους κουβαλάνε στις βαλίτσες τους το δόγμα: Απολύομαι αλλά ποτέ δεν παραιτούμαι. Δεν παραιτήθηκε μετά τα γεγονότα της Κωνσταντινούπολης την πρώτη του χρονιά στην ομάδα. Αλλά τότε ήταν ένας άλλος Πασκουάλ. Ήταν ο προπονητής που αμέσως μετά την περιπετειώδη επιστροφή από την Πόλη συναντήθηκε με τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο, τον εκλιπάρησε σχεδόν να μην τιμωρήσει τους ‘’απείθαρχους’’ που επέστρεψαν αεροπορικά και κατάφερε να κρατήσει ενωμένη μια ομάδα που τελικά πήρε σε πείσμα των προγνωστικών το πρωτάθλημα. Ο Πασκουάλ που έφυγε από το ΟΑΚΑ ήταν ένας προπονητής σε αδιέξοδο, αγχωμένος, όσο εκείνο το βράδυ στη Βαρκελώνη που προφανώς έβλεπε 20.000 λευκά μαντήλια στις εξέδρες του ΟΑΚΑ και ας μην εμφανίστηκε ούτε ένα. Άλλωστε μετά από 2,5 χρόνια στη χώρα μας η αλήθεια είναι ότι ο Πασκουάλ δεν ήταν πια ‘’ξένος’’. Είχε μάθει τα κατατόπια, αφουγκραζόταν εύκολα και γρήγορα όλες τις φωνές διαμαρτυρίας και όλη αυτή η πίεση φανερά τον είχε λυγίσει. Είναι άδικο πάντως να σηκώσει όλο το ‘’ανάθεμα’’ και απόδειξη αποτελεί ότι ο Νίκος Παππάς μετά την ήττα από την Αρμάνι έσπευσε μεταξύ όσων ζήτησε δημόσια συγνώμη να συμπεριλάβει και τον Καταλανό. Μάλλον την ίδια άποψη συμμερίζονται και άλλοι παίκτες στα αποδυτήρια των πράσινων.
Ως επιμύθιο από τις δύο παράλληλες αλλά πολύ διαφορετικές ιστορίες: Ο σύγχρονος προπονητής της Ευρωλίγκα θα κάνει λάθη. Ουδείς ξεφεύγει από αυτό τον κανόνα. Θα κριθεί όμως όχι μόνο από τα αποτελέσματα του αλλά από τα πολλά ή λίγα λάθη στη χημεία της ομάδας που κοουτσάρει και κυρίως από τη διαχείριση χαρακτήρων στα αποδυτήρια και αγωνιστικών κρίσεων. Ο Μπλατ έχει πάρει πολύ καλό βαθμό, ο Πασκουάλ έμεινε μετεξεταστέος.
