Ξεχάστε για λίγο το τρίποντο του Παπανικολάου.
Αχμ. Ξεχάστε το λέμε.
Ας κάνουμε μια υπόθεση εργασίας: η Μπασκόνια είχε προλάβει να κάνει φάουλ στον διεθνή φόργουορντ ή αυτός είχε αστοχήσει, το παιχνίδι είχε ολοκληρωθεί με σκορ 81-82 και ο Ολυμπιακός είχε υποστεί μια επώδυνη ήττα.
Πάμε τώρα στα συμπεράσματα μιας υποθετικής ήττας, με προφανές πρώτο ότι ο Μπόγρης δεν θα είχε το κέφι να κάνει αυτό μαζί με τον Μπαϊρακτάρη.
Ο Μιλουτίνοφ είναι αναντικατάστατος
Ουδεμία έκπληξη εδώ. Οι ψηλοί δεν φυτρώνουν στα δέντρα και ο Ολυμπιακός έχει επενδύσει πολύ χρόνο και τεχνογνωσία για να βοηθησει τον Σέρβο να μετατραπεί σε κυρίαρχη μορφή ανάμεσα στους σέντερς που αγωνίζονται στην Ευρώπη. Οι «ερυθρόλευκοι» δεν έχουν κανένα που μπορεί έστω να πλησιάσει στον βαθμό επιδραστικότητας που έχει και στις δύο πλευρές του παρκέ. Γιατί δεν έχει αντικαταστάτες, όπως η Φενέρ για τον Βέσελι (Λοβέρν, Μέλι, Ντουβερίογλου) ή η Ρεάλ για τον Αγιόν(Ταβάρες, Ρέγες, Κούζμιτς); Γιατί ο Ολυμπιακός δεν έχει ανάλογο μπάτζετ και ο δεύτερος σέντερ του είναι ένα στοίχημα που κοστίζει κάτω από μισό εκατομμύριο το χρόνο.
Ο Πρίντεζης είναι πλέον και πασέρ
Το να συζητηθεί γιατί ο Πρίντεζης είναι σημαντικός είναι ανούσιο και αφελές, οπότε πάμε παρακάτω. Ο υπαρχηγός δεν είναι το ίδιο αποτελεσματικός όσο στις προ τριετίας παραστάσεις του, αφού τον πανδαμάτορα δεν τον νικά κανείς, εντούτοις παραμένει κομβικός για την ισορροπία των επιθέσεων του Ολυμπιακού.
Με δύο συνεχόμενα ρεκόρ καριέρας στις ασίστ και τρία σε 15 μέρες (μαζί με αυτό στη Basketleague απέναντι στον ΠΑΟΚ) ο υπαρχηγός βρίσκει στο τελευταίο κομμάτι της καριέρας του και εναλλακτικούς τρόπους να γίνει χρήσιμος, σκορπώντας και higlights με τις πάσες πάνω από τον ώμο. Πάντως τα 26:43 που παίζει ως τώρα είναι πολλά. Πέρσι έπαιξε 25:26 σε 28 ματς κανονικής διάρκειας, πρόπερσι 25:01 σε 30 αγώνες. Στο τέλος και των δύο σεζόν ήταν σκιά του εαυτού του από την κούραση.
Ο Σπανούλης που διχάζει
Αυτό ήταν το τρίτο συνεχόμενο παιχνίδι στο οποίο ο αρχηγός πάτησε παρκέ για λιγότερα από 20 λεπτά, μένοντας μάλιστα μόλις στα 11΄ με πενιχρό απολογισμό (1/4 σουτ, 1 ασίστ, 4 λάθη). Ο Ντέιβιντ Μπλατ έκρινε ότι δεν του ήταν χρήσιμος/απαραίτητος μετά το 31΄, δοκιμάζοντας τον Στρέλνιεκς και τελικά καταλήγοντας στον Μάντζαρη ως παρτενέρ του Γουίλιαμς – Γκος. Δεν είναι περίεργο που προκαλεί αίσθηση η περιθωριοποίηση του: πέρσι έπαιξε λιγότερο από 20 λεπτά σε ένα από τα 24 παιχνίδια στα οποία συμμετείχε, πρόπερσι το νούμερο ήταν 1/33. Ταυτόχρονα αυτό ήταν το τρίτο παιχνίδι στο οποίο ο Μπλατ επέλεξε να μην έχει στο παρκέ τον Σπανούλη στο φινάλε, όταν η ομάδα του χρειαζόταν ένα μεγάλο σουτ. Το έκανε και απέναντι σε Φενέρ, Νταρουσάφακα και όπως ξεκαθάρισε στη συνέντευξη τύπου, όλοι θα κάθονται στον πάγκο αν αυτός κρίνει πως αυτό πρέπει να γίνει.
Αρκετός λόγος έγινε για το γεγονός ότι ο Αμερικανοϊσραηλινός επέλεξε τον Τίμα στην τελευταία επίθεση της κανονικής διάρκειας ως έξτρα απειλή από την περιφέρεια, και όχι τον μπαρουτοκαπνισμένο αρχηγό του. Κινδυνεύει ο Μπλατ να «χάσει» τον Σπανούλη, όταν σηκώνει τον κρυόπλαστο Λετονό για έξτρα σουτέρ στο φινάλε; Προσωπική άποψη είναι πως ο V-Span θα είχε βάσιμο λόγο να είναι έξαλλος αν ο προπονητής του τον σήκωνε από τον πάγκο για να τον τοποθετήσει ακίνητο σε μια γωνία προκειμένου να εκτελέσει αν η μπάλα πήγαινε στα χέρια του. Αν βάλεις τον Σπανούλη στο παρκέ, του δίνεις και την μπάλα στα χέρια. Ο Τίμα μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως δόλωμα, ο κάπτεν όχι.
Το φορμάρισμα του «Παπ»
Είναι μάλλον νωρίς να μιλήσει κανείς για επιστροφή του Παπανικολάου στα περσινά επίπεδα, αυτά του πιο σημαντικού two-way παίκτη του Ολυμπιακού. Ο διεθνής φόργουορντ είχε διψήφια αξιολόγηση σε 3 από τα πρώτα 14 παιχνίδια της σεζόν, απέναντι σε Φενέρ (25PIR με 18 πόντους) και Εφές (14PIR με 9π, 7ρ). Στα τελευταία τρία παιχνίδια με Νταρουσάφακα, Παναθηναϊκό, Μπασκόνια έχει ανεβάσει τον μέρο όρο συμμετοχής του στα 30 λεπτά και τα νούμερα του στους 15.0 πόντους, 5.0 ριμπάουντ, 1.7κλεψίματα, 1.7 ασίστ και 19.7 στην αξιολόγηση. Ο διστακτικός «Παπ» του πρώτου διμήνου δεν θα σούταρε ποτέ 21 φορές για τρίποντο σε τρία παιχνίδια, και προφανώς δεν θα έβαζε 11 από αυτά τα σουτ.
Γουίλιαμς – Γκος, ο κύριος «φροντίζω τη μπάλα»
Ή αλλιώς “taking care of the ball”, πάει να πει δεν την αφήνω να πάει σε χέρια αντιπάλου. Ο Αμερικανός είναι στην τρίτη θέση σε ολόκληρη την Ευρωλίγκα σε ότι αφορά την αναλογία ασίστ/λαθών με 4.53 τελικές πάσες / 1.42 λάθη. Δηλαδή μοιράζει 3.2 ασίστ για κάθε λάθος του, με καλύτερο μόνο τον Στέφαν Γιόβιτς ανάμεσα στους πόιντ γκαρντ (3.4 ασίστ/λάθος). Φυσικά το 41,2% εντός πεδιάς δεν είναι ακριβώς κολακευτικό για τον Αμερικανό, ο οποίος ακόμα μαθαίνει. Σε κάποιες περιπτώσεις, αυτό θα κοστίσει σε ήττες.
Όλοι νιώθουν «ζεστοί»
Το να βρει κάποιος παίκτη που δεν παίζει και δεν θεωρεί εαυτόν ελαφρά ή βάναυσα αδικημένο είναι σαν να προσπαθεί να βρει λογική στο να ντύνεται ο Καμμένος με «φλάιν». Στον φετινό Ολυμπιακό οι μεταβλητές είναι περισσότερες από τις σταθερές, και ο νεωτερισμός αυτός είναι δύσκολος για ένα σύνολο που στο παρελθόν θριάμβευε και αποτύγχανε πάνω στο δίκοπο μαχαίρι της σταθερότητας και της προβλεψιμότητας. Οι εντυπωσιακές εμφανίσεις του Τουπάν στην αρχή της σεζόν δεν του έχουν δώσει κανένα προβάδισμα της στιγμή που ο Παπανικολάου «κεντάει».
Ο Βεζένκοφ δικαιούται να νιώθει ελαφρά αδικημένος, αλλά όχι να παίζει ως τέτοιος όταν βρίσκεται στο παρκέ με λάθη συγκέντρωσης. Ο Μάντζαρης ίσα – ίσα που φαινόταν στην άκρη του πάγκου, αλλά αίφνης βγαίνει από τη ναφθαλίνη και όχι μόνο αρχίζει, αλλά τελειώνει κιόλας παιχνίδια που είναι στον πόντο. Ο Μπόγρης ήταν από πριν ζεστός, οπότε και έτοιμος να κερδίσει και να χάσει μάχες απέναντι στον Πουαριέ. Ο ΛεΝτέι τα ακούει περισσότερο από κάθε άλλον στον Ολυμπιακό.
Συνολικά, ισχύει το παράδειγμα των Πόποβιτς – Ντάνκαν. Έχει πει ο “Pop” για τον “Timi”: «Του έχω βάλει τις φωνές άπειρες φορές σε αυτά 19 χρόνια, και τις μισές φορές θεωρεί πως έχω δίκιο και τις άλλες πως είμαι τρελός. Αλλά είναι αρκετά ευγενής και ώριμος έτσι ώστε απλά να επιστρέψει στο παρκέ και έτσι να μου επιτρέψει να κοουτσάρω όλη την υπόλοιπη ομάδα».
Κατά αναλογία, αν ο Μπλατ αφήνει τον Σπανούλη για μόλις 11 λεπτά στο παρκέ, αποσύροντας τον όταν χάνει τη μία μάχη μετά την άλλη από τον θρασύτατα ταλαντούχο Βιλδόσα, ουδείς μπορεί να αισθάνεται ασφαλής – ούτε και αδικημένος.
Η Μπασκόνια και το αδυσώπητο πρόγραμμα
Έχει δικαιολογία ο Ολυμπιακός το δύσκολο πρόγραμμα; Ναι και όχι. Έπαιξε μεν τρία συνεχόμενα δύσκολα παιχνίδια σε 5 ημέρες (Παναθηναϊκός, ΑΕΚ, Μπασκόνια), αλλά όλα στη θαλπωρή του σπιτιού του, χωρίς ταξίδια και επιπλέον φθορά. Από την άλλη, χρήσιμο είναι να κοιτάμε και λίγο μακριά από την ελληνική μύτη μας. Η Φενέρ έχασε από την Μπάνβιτ στο πρωτάθλημα και από την (χωρίς Σβεντ) Χίμκι. Η υπερπλήρης Ρεάλ τις τελευταίες τρεις εβδομάδες έχει χάσει από Χιπουθκόα και Εστουδιάντες στο πρωτάθλημα της. Η Ζάλγκιρις των διαδοχικών τραυματισμών και αλλαγών διαλύθηκε από την Εφές, η οποια είχε 4/5 ήττες τον Δεκέμβρη. Η Αρμάνι είχε χάσει από την Αβελίνο, η Μακάμπι αποκλείστηκε από το κύπελλο Ισραήλ με ήττα στα όρια του διασυρμού, η ΤΣΣΚΑ έφυγε ηττημένη σε τρία(!) συνεχόμενα εκτός έδρας ματς αφού κέρδισε στη Μαδρίτη.
Η Μπασκόνια ήρθε στην Αθήνα χωρίς τους δύο καλύτερους παίκτες της (Σενγκέλια, Γκρέιντζερ), αλλά με την αυτοπεποίθηση και τη σκληράδα ομάδας που έχει περάσει πολλά στη σεζόν, προερχόμενη από ¾ εκτός έδρας νίκες σε Τελ Αβίβ, Λας Πάλμας και Μόσχα και έχοντας πιέσει την Φενέρ στο όριο την περασμένη εβδομάδα με ακριβώς το ίδιο, λειψό ρόστερ.
Πίσω στην πραγματικότητα
Τι από τα παραπάνω σταματά να ισχύει τώρα που ο Ολυμπιακός είδε την καλή του νεράιδα να του χαμογελά και την Μπασκόνια να αφήνει τον Παπανικολάου να γίνει ο ήρωας της βραδιάς;
Τα λέμε απόψε από το Ο.Α.Κ.Α.
