Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά, καμία ομάδα δεν πρέπει να χαίρεται και να πανηγυρίζει, επειδή ηττήθηκε. Ακόμα κι αν αυτή η ήττα είναι από την τέσσερις φορές παγκόσμια πρωταθλήτρια Ιταλία στην Ρώμη, ακόμα κι αν η εικόνα του παιχνιδιού «έλεγε» ότι δεν αξίζαμε να χάσουμε.
Τα τελευταία χρόνια η εθνική έχει καταγράψει τις πλέον ντροπιαστικές ήττες της ιστορίας της, δε χρειάζεται να τα αναφέρουμε ξανά, οι δύο ήττες από τα Νησιά Φερόε αρκούν και περισσεύουν. Όταν λοιπόν ταξιδεύεις στη γείτονα χώρα, με τον Μπουφόν να έχει περισσότερες διεθνείς συμμετοχές από όλους τους δικούς σου παίκτες μαζί και όλοι περιμένουν να γράψει το κοντέρ από πέντε και πάνω, τότε η εικόνα της ομάδας φέρνει αισιοδοξία.
Έβλεπες μετά από καιρό μια ομάδα που ήξερε τι ζητάει μέσα στο γήπεδο, έβλεπες πλάνο, έβλεπες πάθος, διάθεση να καλύψει ο ένας το λάθος του άλλου, να βάλει το «εγώ» κάτω από το «εμείς». Έβλεπες σύνολο κι όχι μονάδες. Ακόμα και αυτοί που περίμεναν τεσσάρες και πεντάρες, σίγουρα θα πετάχτηκαν από τη θέση τους όταν ο Λημνιός σέντραρε και ο Κουλούρης δεν κατάφερε να στείλει την μπάλα στα δίχτυα, ή όταν ο Μπακασέτας δεν έπιασε όπως ήθελε το σουτ μέσα από την περιοχή του Ντοναρούμα.
Αυτή η εικόνα που όλοι ελπίζουμε να έχει συνέχεια, ξεκίνησε από κάτι πολύ απλό, που πολλές φορές φαντάζει δύσκολο, το ξεκαθάρισμα των ρόλων. Μέχρι σήμερα υπήρχαν παίκτες στην εθνική, με πάμπολλες συμμετοχές και περιβραχιόνιο στο μπράτσο, που αποφάσιζαν όχι για το τι πρέπει να κάνουν στο γήπεδο, αλλά για το ποιος προπονητής θα έρθει, ποιος πρέπει να αποχωρήσει, ακόμα και για το ποιος έχει θέση στην ενδεκάδα. Που έβαζαν μπροστά και πάνω από το σύνολο τις καριέρες στα διεθνή γήπεδα και που πάντα ήταν «καμπόσοι» στις δηλώσεις τους μετά, όταν βέβαια έπρεπε κάποιοι και εντός γηπέδου να αναλάβουν την ευθύνη για τα όσα βλέπαμε.
Το λάθος ήταν που η μοναδική σοφή κίνηση της ομοσπονδίας τα τελευταία χρόνια, βαφτίστηκε ανανέωση και δε βγήκε κάποιος να πει ξεκάθαρα για ποιο λόγο, συγκεκριμένοι παίκτες βρίσκονται εκτός ομάδας. Δεν μπορείς να μιλάς για ανανέωση, όταν «κόβεις» ποδοσφαιριστές 31 και 28 ετών, δε γίνεται, κάτι άλλο είναι κι αυτό το άλλο πρέπει να γίνει γνωστό.
Άλλο ο προπονητής, άλλο ο παράγοντας, άλλο ο ποδοσφαιριστής. Κάνουν διαφορετικά πράγματα και ο καθένας έχει τη δική του ευθύνη. Όταν αυτά μπερδεύονται, τότε δημιουργείται πρόβλημα, όχι μόνο εκτός, αλλά και εντός γηπέδου, κάτι που είναι εμφανές σε όλους. Μπορεί ο Φαντ Σχιπ να αποτύχει παταγωδώς, όπως έκαναν και πολλοί άλλοι πριν απ’ αυτόν, τουλάχιστον όμως έδειξε ότι έχει διάθεση να «σπάσει αυγά». Το αν η ομελέτα θα είναι γευστική έχουμε χρόνο και ματς μπροστά μας για να το συζητήσουμε.
