Από την περασμένη αγωνιστική περίοδο από την πρώτη κιόλας σεζόν του Ντέιβιντ Μπλατ στον Ολυμπιακό, αγωνιστικά άλλαξαν οι ισορροπίες στην ομάδα. Κι αυτό δεν έχει να κάνει με πρόσωπα και ρόλους, αλλά με τον τρόπο που ο Αμερικανοισραϊλινός προπονητής ήθελε να παίξει.
Ακολουθώντας κατά κάποιο τρόπο τις… νόρμες του σύγχρονου παγκόσμιου μπάσκετ, ο Μπλατ αποφάσισε να αλλάξει το κλασικό στυλ παιχνιδιού των «ερυθρολεύκων» και να μπει σε ένα διαφορετικό αγωνιστικό προφίλ. Ο Ολυμπιακός από την εποχή του Ίβκοβιτς κι έπειτα, ανεξάρτητα με το ποιος βρέθηκε στην άκρη του πάγκου του, είχε μια συγκεκριμένη επιθετική φιλοσοφία που στηριζόταν στο pick en roll. Είχε iso φάσεις, φυσικά κι είχε post up φάσεις, έτρεχε στο ανοικτό γήπεδο, αλλά η λογική του και η βάση της σκέψης του, ήταν τα σκριν στη μπάλα.
Απολύτως φυσιολογικό θα έλεγε κάποιος με δεδομένο ότι δέσποζε και συνεχίζει να δεσπόζει σε αυτή την ομάδα ένας από τους καλύτερους pick en roll παίκτες στην ιστορία της Ευρωλίγκας, ο Βασίλης Σπανούλης. Ο Μπλατ λοιπόν ουδέποτε είδε με καλό μάτι το DNA της ομάδας και θέλησε να το αλλάξει. Η βασική σκέψη λοιπόν που ήταν το pick en roll έπρεπε βάση των «θέλω» του πρώην προπονητή του Ολυμπιακού να γίνει iso. Να γίνει δηλαδή παιχνίδι 1on1 με πολλές επιλογές από όλες τις θέσεις.
Η μεταβατική περίοδος στην οποία προσπάθησε να θέσει σε λειτουργία το σχέδιό του μοιραία έβγαλε εκτός ρυθμού τους περισσότερους από τους… παλιούς της ομάδας, οι οποίοι φυσικά δεν ήταν άλλοι από τον ελληνικό κορμό. Αυτό το μπάσκετ που ήθελε να παίξει ο Μπλατ φυσικά και δεν μπορούσε να το υποστηρίξει ο Μάντζαρης που τέθηκε εκτός, όπως επίσης κι ο Γιώργος Μπόγρης. Ο Αγραβάνης ίσως και να μπορούσε αλλά δεν του έδωσε ποτέ ευκαιρία για τους δικούς του λόγους.
Σπανούλης, Πρίντεζης και Παπανικολάου βρέθηκαν μετά από πολλά χρόνια ενός συγκεκριμένου προγράμματος να πρέπει να μπουν σε ένα άλλο. Ο Σπανούλης ακόμα και να είναι καλός στο ένας – ένας εδώ και μια δεκαετία έπαιζε μόνο με σκριν στη μπάλα του, ενώ ο Πρίντεζης να μεν πόσταρε αλλά με μια διαφορετική διαδικασία. Ο δε Παπανικολάου από παίκτης της αδύνατης πλευράς του σκριν στη μπάλα κλήθηκε να γίνει παίκτης της δυνατής και πολλές φορές να πρέπει εκείνος να γίνει δημιουργός σε μια παντελώς άγνωστη γι’ αυτόν συνθήκη.
Το καλοκαίρι λοιπόν ο Ντέιβιντ Μπλατ προσπάθησε να υποστηρίξει τη λογική του και την αλλαγή που ήθελε να κάνει με παίκτες από τις ΗΠΑ. Το πρόβλημα όμως και πάλι δεν θα λυνόταν και η ομάδα θα έπεφτε σε αδιέξοδο, πολύ απλά γιατί το μπάτζετ που είχε για να κάνει κάτι τέτοιο δεν έφτανε. Φυσικά και υπήρχαν παίκτες για να υποστηρίξουν τα «θέλω» του Μπλατ και μάλιστα αν είχαν αποκτηθεί ο Ολυμπιακός ίσως να ήταν ένα από τα μεγάλα φαβορί για την οκτάδα, αλλά όχι έτσι. Αυτοί οι παίκτες κόστιζαν. Δεν γινόταν να αλλάξει φιλοσοφία ο Ολυμπιακός με τον Τσέρι, τον Χαπ, τον Πολ ακόμα και τον Πάντερ που σαν συμπληρωματικός στην παλιά λογική δείχνει καλή επιλογή, αλλά σαν βασικός στη νέα τάξη πραγμάτων έδειχνε να… βουλιάζει.
Ο Κεμζούρα λοιπόν μέσα σε μία εβδομάδα γνωρίζοντας πολύ καλά πως αυτό που κι ο ίδιος προσπαθούσε μαζί με τον Μπλατ, δεν προχωρούσε αποφάσισε να επιστρέψει την ομάδα στα γνώριμα δικά της μονοπάτια. Οι παίκτες δεν… μίσησαν τον Μπλατ κι αγάπησαν τον Κεμζούρα, στα δικά τους μάτια πρόκειται για κάτι κοινό. Ο Λιθουανός ποτέ δεν θα πρόδιδε τον άνθρωπο που τον ανέδειξε κι ακόμα τον χαρακτηρίζει φίλο του.
Μπήκε στην λογική και στο τι είχε μέχρι εκείνη τη στιγμή. Στο ένας – ένας οι περισσότεροι αντίπαλοι είναι καλύτεροι από τον Ολυμπιακό. Το κάνουν πιο πολύ καιρό, έχουν πιο καλούς κι έμπειρους παίκτες. Το όπλο του Ολυμπιακού είναι κάνει πάλι αυτό που έκανε πάντα κι η Βαλένθια βρέθηκε προ εκπλήξεως. Άλλο περίμενε να αντιμετωπίσει άλλο παιχνίδι έκανε ο Ολυμπιακός.
Τα προβλήματα δεν λύθηκαν και η ομάδα δεδομένα χρειάζεται αλλαγές στο «1» και στο «5» πίσω από τον Μιλουτίνοφ. Ο προπονητής που θα έρθει αν δεν μείνει τελικά ο Λιθουανός πρέπει να είναι προπονητής με p&r φιλοσοφία και οι θέσεις του κάθε ένα μέσα στο παρκέ να είναι ξεκάθαρες κι όχι λίγο άσσος, λίγο τρία και λίγο τέσσερα.
