Στη δωδεκάδα της εθνικής ομάδας είχαμε τον MVP του ΝΒΑ, οκτώ παίκτες επιπέδου Ευρωλίγκα, ένα βετεράνο που έχει γράψει πολλά χιλιόμετρα στην Ευρωλίγκα και μόνο δύο παίκτες που είτε δεν έχουν παίξει στην Ευρωλίγκα, είτε η σχέση τους με αυτή είναι μακρινή.
Απέναντι μας στον τελικό της πρόκρισης είχαμε την Τσεχία. Ηγέτης της ένας παίκτης που είναι μισο-βασικός, μισο-αναπληρωματικός σε μια από τις χειρότερες ομάδες του ΝΒΑ, δύο παίκτες που παίζουν εκτός χώρας σε μικρούς Ευρωπαϊκούς συλλόγους και άλλους έξι που βλέπουν τα παιχνίδια της Ευρωλίγκα στην τηλεόραση. Τους άλλους τρεις για να είμαι ειλικρινής δεν τους… έψαξα.
Η εθνική έπαιξε στην ουσία με τη… Νίμπουρκ που δεν θα την ξέραμε αν δεν τύχαινε να παίζει τα τελευταία χρόνια στο Basketball Champions League. Την πάθαμε από τη… Νίμπουρκ λοιπόν. Η μήπως όχι;
Η διαφορά δεν ήταν οι λιγοστοί πόντοι που μας έλλειψαν για να περάσουμε. Η διαφορά ήταν ότι η Τσεχία ήταν ομάδα. Κανονική ομάδα. Με αρχή και τέλος, κανόνες, ρόλους. Όχι σπουδαία ομάδα αλλά κανονική. Όπως πρέπει να είναι οι ομάδες. Όπως ακριβώς δεν ήταν και δεν έγινε ποτέ η δική μας.
Με ηρωϊσμούς και γιουρούσια προσπαθήσαμε να πάρουμε την πρόκριση. Χωρίς πλάνο, χωρίς λογική, όλα στην τύχη. Στην τύχη άλλωστε παίξαμε ένα ολόκληρο τουρνουά και η πικρή πραγματικότητα είναι ότι το μπάσκετ είναι δίκαιο άθλημα, τιμωρεί και επιβραβεύει ανάλογα.
Μπορούμε να γράψουμε πολλά για το παιχνίδι. Ναι, οι διαιτητές που ήταν εκτός τόπου και χρόνου έδωσαν δύο ανύπαρκτα φάουλ στον Αντετοκούνμπο και τον έστειλαν πρόωρα στον πάγκο. Ναι μας αδίκησαν. Ναι, δεν βάλαμε τις βολές. Και πολλές άλλες μικρές ή μεγάλες λεπτομέρειες.
Το γράψαμε και μετά από τον αγώνα με τους Αμερικάνους ήταν εμφανές και σήμερα. Δεν είχαμε ταυτότητα, δεν είχαμε σχέδιο, πηγαίναμε στην τύχη. Ότι μας έδινε ο αντίπαλος το παίρναμε και αν πήγαιναν καλά τα πράγματα κερδίζαμε. Μικρούς και αφελείς αντιπάλους όπως το Μαυροβούνιο και η Νέα Ζηλανδία.
Δεν μας άξιζε να κερδίσουμε κανένα άλλο και πολύ απλά χάσαμε. Η μια και μοναδική φορά που αυτή η ομάδα απέκτησε ταυτότητα ήταν όταν κτύπησαν καμπανάκια αφύπνισης στον ελληνικό πάγκο.
Το σχήμα χαμήλωσε, πιέσαμε, μπήκε μέσα ο Θανάσης Αντετοκούνμπο, ο μοναδικός παίκτης που με την ενέργεια και τον ρυθμό του μπορούσε να τουμπάρει ένα σχεδόν χαμένο παιχνίδι.
Εκεί ναι η εθνική είχε ταυτότητα, ήταν ομάδα. Αλλά 6-7 καλά λεπτά δεν φτάνουν για να δηλώνεις ότι σου άξιζε η πρόκριση. Δεν μας άξιζε και δεν την πήραμε.
Για ένατο καλοκαίρι η εθνική εκστρατεία του μπάσκετ απέτυχε παταγωδώς. Αυτή είναι η μοναδική αλήθεια και η μοναδική πραγματικότητα. Άλλη μια γενιά παικτών οδεύει προς μπασκετική… ανακύκλωση χωρίς να γευτεί μια επιτυχία.
Το τεράστιο λαχείο που έλαχε στο ελληνικό μπάσκετ, ο Αντετοκούνμπο, δεν έχει εξαργυρωθεί. Και δεν ξέρουμε πότε, πως και με ποιες συνθήκες θα ξαναέρθει για να παίξει.
Η πίκρα του αποκλεισμού γίνεται ακόμη μεγαλύτερη όταν στο τραπέζι μπαίνει ένα μεγάλο what if. Αυτή η ομάδα είχε δυνατότητες, είχε διάθεση, μετά από πολλά χρόνια είχε καλό κλίμα.
Αλλά πλήρωσε τις εμμονές της, τις αδυναμίες της, την παθογένεια που κουβαλάει ένα ολόκληρο σύστημα που υποτίθεται ότι την υποστηρίζει και λειτουργεί για το καλό της.
Τίποτε άλλο για σήμερα. Από αύριο με πιο καθαρό μυαλό τα υπόλοιπα. Και δεν θα είναι καθόλου μα καθόλου ευχάριστα…
