Βλέποντας τους περισσότερους από τους διεθνείς να λυγίζουν κάτω από το βάρος κάθε ελεύθερου χαμένου σουτ και τελικά να βλέπουν την αυτοπεποίθηση τους να καταρρέει, ο ανυποψίαστος θα υπέθετε ότι λίγο νωρίτερα η Βραζιλία είχε επικρατήσει της Τσεχίας. Το παιχνίδι ήταν ζωής και θανάτου. Ήττα, σήμαινε Αθήνα, χωρίς αστερίσκους, δεύτερες ευκαιρίες, μαθηματικούς τύπους που υπολογίζουν διαφορές.
Η θεωρία έλεγε ότι τα χέρια θα ήταν πιο ανάλαφρα από τη στιγμή που η παρέα του Σατοράνσκι μας είχε δώσει την ευκαιρία της Δευτέρας. Φυσικά δεν μας το έκανε εύκολο, αλλά θα ήταν ύβρις να ζητάγαμε και περισσότερα: οι ίδιοι που διαλύθηκαν από τους Τσέχους, εμάς μας νίκησαν, καθαρά και ξάστερα. Θα παίξουμε, χάνοντας 12 από το ξεκίνημα. Οκέι. Δεν είναι αδύνατο. Γίνεται.
Και με τους Γιάνκηδες τι γίνεται; Παίζουμε;
Πρώτο λεπτό, ο Γιάννης φτάνει εύκολα προς το καλάθι, μετά πατά γερά και σκοράρει για τρίποντο. Ωραία.
Λίαμ Νίσον στα εκτυφλωτικά ασημί, πες το.
Τέλος πρώτης περιόδου, 19-17 από Παπαπέτρου ντανκ ον δε φαστμπρέικ. Ο Σλούκας έχει χάσει δύο mid range pull ups που «τα έχει», γενικά είμαστε λίγο άστοχοι, αλλά μόνο δύο πόντους πίσω. Παίζουμε.
Χρειάστηκαν μόνο δέκα λεπτά αγώνα για να κάνει βουτιά η αυτοπεποίθηση της «γαλανόλευκης». Το άγχος έφερε αμφιβολία. Η αμφιβολία, δισταγμό. Ο δισταγμός, φόβο.
Γιατί; Τι φοβόμασταν; Τι είχαμε, στα αλήθεια, να χάσουμε;
Θα χάσουμε με 30 από την Team USA; Ας χάσουμε. Ας παίξουμε, και ας χάσουμε. Τη Δευτέρα, θα έχουμε το ματς που θα καθορίσει τη ζωή μας. Σήμερα, ας το διασκεδάσουμε, διάολε.
Σύμφωνοι, δεν είναι τίποτα καινούριο να βλέπει κανείς μια ομάδα να χάνει την αυτοπεποίθησή της όταν δεν της πάει τίποτα. Ο «αναίσθητος» σουτέρ, αν έχει 0/5 και είναι μόνος του, θα πάρει και το έκτο, το έβδομο, το όγδοο. Στην δική μας περίπτωση, η μπάλα έγινε καυτή πατάτα. Ο καθένας την έδινε στον διπλανό του. Ο Παπανικολάου σούταρε στο δοκάρι, αποκαμωμένος.
Πίσω στον Μάρτιο του 2016, ο σεβάσμιος γενειοφόρος που καθόταν στον πάγκο της Team USA, εν ονόματι Γκρεγκ Πόποβιτς, αντιμετώπιζε ένα πρόβλημα με τον βασικό του σουτέρ. Ο Ντάνι Γκριν περνούσε αυτό που οι Αμερικανοί ονομάζουν “shooting slump”, ήτοι «περίοδο γκαντεμιάς», και παρντόν για την άτσαλη μετάφραση. Είχε σουτάρει 37 τρίποντα, είχε βάλει πέντε. Σε ένα παιχνίδι απέναντι στην Οκλαχόμα είχε 1/9. Το μοναδικό που είχε βάλει ήταν ένα αμαρκάριστο – γλείψε το δάχτυλο και δες προς τα που φυσάει – τρίποντο.
Ο γκουρού του μπάσκετ ενθάρρυνε τον παίκτη του να συνεχίσει να σουτάρει με τα παρακάτω λόγια:
«Είναι επαγγελματίας και του ξεκαθαρίσαμε ότι υπάρχουν δυο τινά. Ή θα πάει μέσα ή όχι, αλλά και πάλι θα πληρωθεί, η οικογένεια του θα τον αγαπάει ότι και να γίνει, οπότε γάμ…ε το και σούταρε. Και αυτό έκανε».
Fast forward στη μεικτή ζώνη μετά το 69-53.
Ο Θανάσης Σκουρτόπουλος στέκεται στην μεικτή ζώνη και μου θυμίζει τον Ντιέγκο Μαραντόνα, τον Αλεχάντρο Σαμπέγια, τον Σέρχιο Μπατίστα, τον Χεράρδο Μαρτίνο, τον Χόρχε Σαμπάολι, τον Λιονέλ Σκαλόνι. Όλους τους προπονητές της εθνικής ποδοσφαίρου της Αργεντινής που έχουν αντιμετωπίσει την ίδια ερώτηση.
«Γιατί ο Μέσι δεν παίζει όπως με την Μπαρσελονα;»
Ο Έλληνας κόουτς ξέρει ότι δεν θα αποφύγει την μοίρα τους. O Γιάννης είναι ο δικός μας Μέσι, ευχή και κατάρα. Όλος ο κόσμος ασχολείται μαζί σου, έχει άποψη. Σχετικοί και άσχετοι, φίλοι και εχθροί, σύμμαχοι και υστερόβουλοι, Έλληνες και Αμερικανοί. Comes with the job. Σε επίπεδο social, το αναμενόμενο πανηγύρι, μεγεθυμένο se Greek Freakαλέες διαστάσεις. Τίποτα καινούριο εδώ.
Ξανά Σκουρτόπουλος: «Ο καθένας μπορεί να λέει ό,τι θέλει, αρκεί να μην ξεπερνάει κάποιες κόκκινες γραμμές. Εμένα αυτό που με πικραίνει είναι η αντιμετώπιση που έχει η ομάδα. Νομίζω με θετικό κλίμα και λίγη υποστήριξη παραπάνω θα μπορέσουμε να βοηθήσουμε τα παιδιά και όλους μας, προκειμένου να λειτουργήσουμε καλύτερα. Ξέρετε πολύ καλά ότι όλα μεταφέρονται και στους παίκτες, και παντού, και ο καθένας το αντιμετωπίζει με τον τρόπο του. Εμείς είμαστε λίγο πιο μεγάλοι, πιο ώριμοι, κάποια παιδιά επηρεάζονται διαφορετικά. Δεν μπορούμε να σπαταλάμε ώρες, έχοντας 48 ώρες μέχρι το επόμενο παιχνίδι, για να ασχοληθούμε τώρα με τα κομμάτια αυτά».
Ο κόουτς είναι αρκετά περπατημένος για να γνωρίζει πως στην Ελλάδα δεν αγαπάμε καμία ομάδα άνευ όρων. Ούτε σύλλογο, ούτε αυτούς που φορούν το εθνόσημο, ούτε κανένα. Αγαπάμε τη νίκη, ψυχωτικά και εμμονικά. Η προσπάθεια δεν αρκεί, ούτε ποτέ αρκούσε. Δεν αρκεί που είστε εκεί, ξοδεύοντας καλοκαιρινές δυνάμεις που θα σας λείψουν το χειμώνα, που οι παίκτες διακινδυνεύουν τις καριέρες τους. Ο Γιάννης Αθηναίου, που λογικά δεν θα ξαναπαίξει στην Ευρωλίγκα μετά τον χιαστό στο Ακρόπολις, έχει ήδη ξεχαστεί. Δεν αλλάζουμε, επειδή έχουμε τον MVP, απλά γινόμαστε ακόμα χειρότεροι, υστερικοί και αλαζόνες.
Μην ασχολείστε. Υπάρχουν και αυτοί που θα σας χειροκροτήσουν, ακόμα και αν τη Δευτέρα το βράδυ φτιάχνετε βαλίτσες για την Αθήνα. Δεν θα φαίνονται, δεν σχολιάζουν στα social, δεν κραυγάζουν κατάρες. Δεν τους βλέπετε, αλλά είναι εκεί.
Μέχρι αύριο, το προπονητικό τιμ έχει μία δουλειά, πάνω από τακτικές και συστήματα. Να ψάλλει τη λιτανεία κατά του φόβου, σε ελεύθερη μετάφραση από το «Dune» του Frank Herbert:
“Δεν πρέπει να φοβηθώ.
Ο φόβος είναι ο φονιάς του νου.
Ο φόβος είναι ο μικρός θάνατος που φέρνει ολικό αφανισμό.
Θα κοιτάξω κατάματα το φόβο μου.
Θα του επιτρέψω να περάσει από πάνω και από μέσα μου.
Και όταν ο φόβος θα έχει φύγει δεν θα υπάρχει τίποτα. Μόνο εγώ θα είμαι εκεί“.
