Το γκολ που πέτυχε ο Απόστολος Βέλλιος στο παιχνίδι με τη Λαμία ήταν σπάνιας έμπνευσης, εκτέλεσης, ομορφιάς.
Ο τρόπος που σκέφτηκε να εκτελέσει ήταν μοναδικός. Ο τρόπος που το έκανε ήταν σπάνιος. Ο Έλληνας επιθετικός σημείωσε ένα από τα ομορφότερα γκολ (σε σκέψη και εκτέλεση) που έχουμε δει τα τελευταία – αρκετά – χρόνια στο ελληνικό πρωτάθλημα.
Παρόλα αυτά συζητήθηκε σε δημοσιογραφικά γραφεία, και από φιλάθλους που ενδιαφέρονται και τους αρέσει το σπορ.
Γι’ αυτό άλλωστε δεν έγιναν χιλιάδες αφιερώματα, δεν γέμισαν εκατοντάδες σελίδες στον Τύπο με το πρόσωπο, το όνομα, το δημιούργημα (τέτοιο ήταν) του Βέλλιου.
«Τι γκολάρα έβαλε…» και τέλος. Ξεχάστηκε.
Δεν αγωνίζεται σε καμία από τις λεγόμενες εμπορικές ομάδες.
Δεν υπάρχουν τυφλωμένοι οπαδοί που ασχολούνται με το πώς αναπνέει καθημερινά το κάθε μέλος της ομάδας. Ούτε κριτικάρει αν έβαλε καλά την πετσέτα ο φροντιστής ή έδεσε λάθος τα κορδόνια του ο στόπερ.
Ο Ατρόμητος είναι μακριά από όλα αυτά. Μακριά από την τεράστια προβολή σε θετικά και αρνητικά. Μακριά από την αποθέωση σε ένα σπάνιας ομορφιάς γκολ και από την καταδίκη σε ότι στραβό γίνει αγωνιστικά από τους παίκτες ή τον προπονητή.
Ως λαός ασχολούμαστε μόνο με την «αρρώστια» μας. Την ομάδα που υποστηρίζουμε. Αδιαφορώντας αν κάποιος μας προσφέρει μια τέτοια αψεγάδιαστη ποδοσφαιρική δημιουργία, όπως ο Βέλλιος στο παιχνίδι με τη Λαμία.
Πάντα υπάρχουν εξαιρέσεις. Δυστυχώς στην χώρα μας ελάχιστες. Αυτές που επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Τον κανόνα ότι τίποτα απ’ όσα γίνονται μακριά από την… πάρτη μας δε μας απασχολεί. Πολύ περισσότερο αν αυτό είναι καλό.
