«Δώσε σε ένα καλό παίκτη τον κεντρικό διάδρομο, και θα θυμίζει All-Star». Προσαρμόζοντας το παραπάνω ρητό στα… κινέζικα: «Δώσε σε έναν περπατημένο βετεράνο τον κεντρικό διάδρομο, και θα θυμίζει έφηβο».
Σχεδόν σε όλο το δεύτερο ημίχρονο, το στέρνο της ελληνικής άμυνας έχασκε ανοιχτό. Όχι τυχαία, ο 36χρονος Λεάντρο Μπαρμπόσα, επονομαζόμενος και “Brazilian Blur”, εφόρμησε ακριβώς εκεί αφού ο Πρίντεζης είχε βάλει το μεγάλο τρίποντο ισοφάρισης. Δύο εναντίον δύο, με τους υπόλοιπους εξορισμένους στα «φτερά», σαν μικρογραφία.
Το ψηλό σχήμα της εθνικής μετατράπηκε σε αδυναμία. Η δεδομένη επιθετική δυσκολία με δύο κορμιά πάνω από 2.04 στο «2» και το «3» είχε εμφανιστεί και επισημανθεί και σε προηγούμενα φιλικά και επίσημα, όμως τουλάχιστον εξασφάλιζε αποτελεσματική οπισθοφυλακή και σχεδόν απόλυτη προστασία του ζωγραφιστού, αφού τα μακριά χέρια κάλυπταν το πρόβλημα του «5». Αυτή τη φορά, ο Άτσο Πέτροβιτς βρήκε τον τρόπο να μικρύνει το γήπεδο και να δώσει στους αστέρες του το παιχνίδι που ήθελαν: το ένας εναντίον ενός. Από τα 37 τρίποντα της πρεμιέρας, οι «καριόκας» ευλαβικά το διαφορετικό πλάνο: 52 δίποντα, 12 τρίποντα.
Δεν καταπίνεται εύκολα, να σε κερδίζει ένας από τους «καταζητούμενους». Ο Άντερσον Βαρεζάο έβαλε στα καλάθια Μπουρουση, Παπαγιάννη και όποιον άλλον βρήκε απέναντι του, σχεδόν μην πιστεύοντας πως οι αντίπαλοι του συνέχιζαν να τον αντιμετωπίζουν με μονή κάλυψη ενώ έπαιζε με αυτοπεποίθηση… Τιμ Ντάνκαν.
Την ίδια στιγμή, η εθνική δεν κατέφερε ποτέ να προσαρμοστεί στο αποτελεσματικό σχέδιο αντιμετώπισης του Γιάννη Αντετοκούνμπο από τους Βραζιλιάνους. Ο Greek Freak είδε έναν αντίπαλο 13 πόντους κοντύτερο να μπλέκεται στα πόδια του και 2-3 έτοιμους να βοηθήσουν, σε ένα ξεδιάντροπο όσο και προβλέψιμο pack the paint (γεμίστε τη ρακέτα) και όταν δεν κατάφερε να τον τιμωρήσει σε κατάσταση post up, απενεργοποιήθηκε. Η δεδομένη απουσία σουτέρ γύρω του μίκρυνε ακόμα περισσότερο τις αποστάσεις.
Στο φινάλε, ο Νικ Καλάθης παραδόθηκε στο ένστικτο του, όμως οτιδήποτε δοκίμασε μετά το καλάθι και φάουλ του 73-71 στο 1:54 δεν του βγήκε: χαμένα floater, αναποτελεσματική προσωπική άμυνα, δύο λάθη. Στο φινάλε, άργησε μισό δευτερόλεπτο να πετάξει μια δύσκολη πάσα. Ήταν αρκετό για να γίνει η ζημιά.
Ο Θανάσης Σκουρτόπουλος είχε προφανώς δίκιο όταν είπε πως τα πολλά χαμένα λέι-απ/εύκολα σουτ πριόνισαν την ψυχολογία της εθνικής και επηρέασαν την αποτελεσματικότητα της, αλλά και ο ίδιος ελέγχεται για το γεγονός ότι φυλακίστηκε σε ένα rotation 8 παικτών, δίχως να τολμήσει να διακόψει την ροή ενός αγώνα που σε ολόκληρο το δεύτερο μέρος έμοιαζε γραμμική προς τα κάτω.
Προφανώς αυτοί που δεν παίζουν είναι πάντα οι καλύτεροι, όμως από τη στιγμή που η Ελλάδα δεν κατάφερε ποτέ να εκμεταλλευτεί το μέγεθος της στην επίθεση μέσω των post ups των Γ. Αντετοκούνμπο, Παπαπέτρου, Παπανικολάου, η διαφοροποίηση ίσως θα μπορούσε να διακόψει τον ρυθμό μέσω παικτών όπως ο Θανάσης Αντετοκούνμπο (για την άμυνα στον Μπαρμπόσα) ή ο Γιαννούλης Λαρεντζάκης για 1-2 «ψυχρά» σουτ και την πολυτέλεια ενός ακόμα χειριστή προκειμένου να μην τιμωρούνται με αιφνιδιασμούς τα λάθη της τρίτης περιόδου, όταν ολόκληρη η ομάδα περίμενε από τον Καλάθη να φτιάξει κάτι από το τίποτα.
Επιπλέον, τι νόημα έχει να διαθέτει κανείς μέγεθος στην άμυνα, αν δεν είναι διατεθειμένος να το χρησιμοποιήσει δίνοντας βοήθειες και επιχειρώντας νταμπλ τιμ, ελπίζοντας πως το recover θα είναι ευκολότερο; Ακόμα και άμυνες ζώνης (2-3, Γιάννης στην κορυφή) θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν ως τρικ αλλαγής ρυθμού και απόπειρας περιορισμού της ανοιχτής πληγής του midrange και της δράσης του Βαρεζάο.
Άλλωστε θα ήταν μάλλον αλαζονικό να θεωρήσει κανείς πως η ρέντα των 7/12 τριπόντων του πρώτου ημιχρόνου θα συνεχιζόταν. Όπως έγραψε ήδη ο Δημήτρης Καρύδας, η στατιστική έχει τον τρόπο της να επιβεβαιώνεται.
Σε κάθε περίπτωση, η ήττα αυτή θα αποτελεί βραχνά στο λαιμό της εθνικής για πολύ καιρό. Η λιγοψυχία της Τουρκίας την ώρα του θριάμβου κράτησε την «γαλανόλευκη» ζωντανή, αλλά ο δρόμος είναι ανηφορικός, είτε περνάει από νίκη επί των Γιάνκηδων, είτε όχι.
