Ο Πεδουλάκης μετράει και… δεν μετράει. Νέος είναι, αλλά όχι φρέσκος, στο τρίτο πέρασμα του από τον «πράσινο» πάγκο. Μάλλον πιο ήρεμος από ποτέ, δείχνει πως δεν υπάρχουν πολλά που μπορούν να τον εκπλήξουν. Η ζωή βέβαια όταν ακούει τέτοια κρυφογελά και σχεδιάζει, αλλά ο «Άρτζι» ξέρει ποιος είναι, που βρίσκεται, τι μπορεί να κάνει. Η ταμπέλα του «καλύτερου Έλληνα προπονητή» ούτε τον βαραίνει, ούτε τον αφορά. Η ηρεμία που λέγαμε.
Πίσω στα γκρουπ. Μπορεί να κάθισαν ανακατεμένοι, με αλφαβητική σειρά, αλλά δεν ήθελε πολύ για τους βάλεις σε ομάδες.
Στο ένα, Ράις, Τζόνσον, Φριντετ.
Στο άλλο Γουάιλι, Μπέντιλ, Μπραουν.
Προφανώς η κατηγοριοποίηση δεν έχει να κάνει μόνο με την ποιότητα, ούτε είναι συνάρτηση μόνο της ηλικίας. Το μεταξύ τους γινόμενο φανερώνει το εμβαδό του καθενός: το αισθανόταν κανείς πως ο Ράις θα είναι χαρούμενος που θα παίξει μπροστά στο κατάμεστο Ο.Α.Κ.Α, αλλά δεν θα το βιώσει ως πρωτοφανές. Όχι αυτός, έχοντας περάσει από το «Γιαντ Ελιάου», ο ίδιος που έχει υπάρξει πολυτιμότερος στο τελευταίο σκαλί της Ευρωλίγκας, το ’14 στο Μιλάνο.
Ο Γουέσλι Τζόνσον, βετεράνος 9 ετών στο ΝΒΑ και πατέρας τεσσάρων παιδιών, είχε στο χρώμα της φωνής τον επαγγελματισμό και την συγκατάβαση του περπατημένου, μαζί και την γνώση του που ήρθε. H μετάβαση από την φαντεζί πολυτέλεια του Λος Άντζελες και της Ουάσινγκτον στην προετοιμασία στην Πορταριά του Πηλίου μπορεί να είναι πρόβλημα, αν δεν ξέρεις που πας. Όταν τον ρώτησα για την προσαρμογή του παιχνιδιού του στο ευρωπαϊκό μπάσκετ, φάνηκε τι τον έφερε στην Ευρωλίγκα: η αναζήτηση του «άλλου» μπάσκετ, μαζί με τον ρόλο του πρωταγωνιστή σε ένα παιχνίδι που έχει καιρό να παίξει. Σαν ταξίδι πίσω στις ρίζες.
Ο Τζίμερ Φριντέτ είναι ο χαμογελαστός σταρ, με καθαρό πρόσωπο που παραπέμπει περισσότερο σε πολιτικό ή διπλωμάτη. Εδώ η απάντηση στην ίδια ερώτηση ήταν διαφορετική: «το μπάσκετ είναι παντού το ίδιο. Και στην Κίνα προσπάθησαν, αλλά δεν τα κατάφεραν να με σταματήσουν. Το θέμα είναι να παίζω όπως ξέρω», σε ελεύθερη απόδοση. Έχω την αίσθηση πως ίσως έχει υποτιμήσει το επίπεδο που θα αντιμετωπίσει. Αλλά πάλι, μπορεί απλά να είναι ο τυπικός, αισιόδοξος σε βαθμό παραίσθησης, Αμερικανός. Θα δείξει.
Ο Ταϊρίς Ράις είναι αποφασισμένος να δείξει στον κόσμο πως η θέση του είναι στην Ευρωλίγκα, τελεία και παύλα. Δύο χρόνια με απραξία στην Καταλούνια, μια βόλτα στην Κίνα, μία σεζόν επανεκκίνησης στη Βαμβέργη, σαν βήμα πίσω για να πάρει φόρα, όπως ο Κοζέρ το 2016-17. Τούτος ούτε που το σκέφτηκε να στοχεύσει ψηλά: «Μπορούμε όχι μόνο το Top-8, αλλά ίσως και ακόμα ψηλότερα». Έμοιαζε πιο πολύ με μύχιος πόθος παρά με ρεαλιστική προγραμματική δήλωση.
Οι υπόλοιποι τρεις, είναι οι ευτυχείς δικαιωμένοι. Τζέικ Γουάιλι, Ράιον Μπράουν, Μπεν Μπέντιλ, λιγότερο ο πρώτος, περισσότερο οι άλλοι δύο, ανέβηκαν δύο σκαλιά μονομιάς και πήραν ευκαιρίες που συχνά παρουσιάζονται μόνο μία φορά. Όχι τυχαία, αφιέρωσαν πολλές λέξεις για να δείξουν τη χαρά τους.
Όπως πάντα, η αλήθεια του παρκέ είναι αυτή που μετράει. Αρχής γενομένης από το Σάββατο, στο Orange Trophy.
