Είμαστε η χώρα της υπερβολής. Στα θετικά και στα αρνητικά. Πολίτες χωρίς μνήμη – το διαπιστώνουμε καθημερινά αυτό -, άνθρωποι που δεν παίρνουμε μαθήματα απ’ ό,τι ερέθισμα και αν δεχόμαστε. Έχουμε την ανάγκη να ταυτιστούμε, που στην αντίθετη σκοπιά του, οδηγεί στο ανάθεμα. Προσφάτως είμαστε και λίγο “κλέφτες”, θέλοντας να πάρουμε κάτι από τη… δόξα του οποιουδήποτε βρίσκεται στο επίκεντρο. Τελευταίο παράδειγμα ο Στέφανος Τσιτσιπάς.
Υπάρχουν εκείνοι που έχουν ανακαλύψει το ταλέντο του και την προοπτική του να βρεθεί στην κορυφή του πλανήτη, πριν και από τον… πατέρα του. Μικρό το κακό. Υπάρχουν εκείνοι που χωρίς να έχουν δει έναν αγώνα του, νοιώθουν καλά για τον αθλητή, επειδή είναι Έλληνας ή σχολιάζουν την εξέλιξή του, καθώς αποτελεί… παγκόσμιο trend στο θαυμαστό κόσμο των social media.
Υπάρχουν εκείνοι που σήμερα πανηγυρίζουν με τις μεγάλες επιτυχίες του και που “αύριο”, σε πιθανές αποτυχίες του, είτε δεν θα αναφέρουν ξανά το όνομά του, είτε μπορεί και να σχολιάζουν το λόγο που δεν εξελίσσεται καλά η καριέρα του (“την άκουσε, γυρίζει με γκόμενες, κάνει κακή ζωή, σταμάτησε να δουλεύει” και όλα πάντα από κάποιον που γνωρίζει πρόσωπα και πράγματα).
Στην πραγματικότητα η εξέλιξη των Ελλήνων αθλητών σε παγκόσμιο επίπεδο αποδεικνύει ότι αν υπάρχουν έννοιες όπως το όραμα, η θέληση, η υπομονή, η προσήλωση, η δουλειά, η συνεργασία, η στόχευση, το πάθος, και μερικές ακόμα, προς την ίδια κατεύθυνση, όλα τα όνειρα μπορούν να βγουν αληθινά. Και αν ανατρέξετε στη ζωή των συμπατριωτών μας που έχουν διακριθεί παγκοσμίως, θα διαπιστώσετε ότι με τα ίδια προβλήματα έχουν σκληραγωγηθεί, τις ίδιες μέτριες ή κακές συνθήκες αντιμετώπισαν για να εργαστούν και να εξελιχθούν, γαλουχήθηκαν με τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε όλοι στη ζωή μας: Ο πατέρας και προπονητής του Στέφανου Τσιτσιπά, Απόστολος άφησε τη δουλειά του για να συνοδεύει τον γιο του στα ταξίδια, σε μία περίοδο όπου οι οικονομικές απαιτήσεις για να “ανέβει” ο λιλιπούτειος αθλητής ήταν μεγάλες για να αντιμετωπιστούν από την οικογένεια.
Ο Γιάννης Αντετοκούμπο, παγκόσμιο ίνδαλμα, πριν από μερικά χρόνια βρισκόταν στα φανάρια αναζητώντας χρήματα, ώστε να γευτεί ένα πιάτο φαγητό, μαζί με την οικογένειά του. Να προσθέσω, σε μία χώρα που τα κρούσματα ρατσισμού, δεν είναι και λίγα…
Η Άννα Κορακάκη έφτασε στη κορυφή του πλανήτη, κάνοντας προπονήσεις σε σκοπευτήριο, που, αν μη τι άλλο, δεν θα το χαρακτήριζε κανείς ικανοποιητικό. Μπορεί να θυμάστε άλλωστε, το θόρυβο που είχε δημιουργηθεί το καλοκαίρι του 2016 για το συγκεκριμένο θέμα.
Ο Λευτέρης Πετρούνιας, στην αφετηρία του, δεν είχε προπονητή να τον αναλάβει, τον Οκτώβριο του 2015 έχασε τον πατέρα του και λίγες εβδομάδες αργότερα κατέκτησε το τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή, ενώ πριν από λίγους μήνες, με πρόβλημα στον ώμο που τον οδήγησε στο χειρουργείο, υπερασπίστηκε τον παγκόσμιο τίτλο του.
Η Κατερίνα Στεφανίδη, όταν στην Ελλάδα άρχισαν να εμφανίζονται τα πρώτα σημάδια της κρίσης, μετακόμισε στην Αμερική, για σπουδές βιολογίας στο πανεπιστήμιο του Στάνφορντ, συνδυάζονται με επιτυχία μαθήματα και αθλητισμό. Η ίδια έχει αναφέρει ότι η ζωή στις ΗΠΑ δεν ήταν εύκολη, καθώς και τα αγγλικά της δεν ήταν σε ικανοποιητικό επίπεδο, αλλά κατάφερε να κατακτήσει όλους τους τίτλους. Και αντίστοιχα παραδείγματα “happy end” και όχι μόνο στον αθλητισμό υπάρχουν πάρα πολλά.
Για σχεδόν κανέναν από εμάς οι συνθήκες δεν έχουν υπάρξει χειρότερες απ’ ότι αυτών των παιδιών. Η προσπάθειά μας, σίγουρα δεν είναι μεγαλύτερη σε σχέση με εκείνους. Και αυτό είναι βασικό: Πρέπει να κοπιάσεις, να πονέσεις, να αντέξεις, να σηκώνεσαι κάθε φοράς που βρίσκεσαι κάτω, να συνεχίσεις για να φτάσεις στα όνειρά σου. Δεν υπάρχει τίποτα εύκολο στη ζωή.
Και είναι τόσο κρίμα που δεν μαθαίνουμε απ’ αυτούς. Που δεν παραδειγματιζόμαστε. Για να αλλάξουμε τη ζωή μας. Να είμαστε χαρούμενοι. Με εμάς και με ό,τι καταφέρνουμε, όχι με τη χαρά των άλλων. Εκείνη, είναι δική τους. Και όλοι εμείς, στις “σκιές” πρέπει να είμαστε και να τους παρακολουθούμε. Να χειροκροτούμε στις επιτυχίες και να απλώνουμε το χέρι στις αποτυχίες, αναγνωρίζοντας την προσπάθειά τους και ό,τι έχουν καταφέρει. Άλλωστε, αυτό θέλουμε και εμείς στην καθημερινότητά μας, όταν κάποιες στιγμές είναι δύσκολες…
