Στον τελικό η Γαλλία, μπήκε ως φαβορί, είχε τον απαραίτητο ενθουσιασμό της γηπδούχου και έβγαζε ενέργεια που παρέσυρε κάθε Πορτογάλο σε κάθε μονομαχία. Το 4-1-3-2 του Σάντος, άφηνε μόνο του τον κορυφαίο Γουίλιαμ Καρβάλιο να συμμαζεύει τα ασυμμάζευτα των Μάριο, Σάντσες και Σίλβα.
Οι τρεις χαφ της Πορτογαλίας, στις ομάδες τους έχουν περισσότερο δημιουργικό χαρακτήρα και λιγότερο ανασταλτικό. Ο Σάντος θέλησε να πάρει από αυτούς το κάτι παραπάνω, αλλά τα κορμιά των Σισοκό, Πογκμπά και Ματουιντί δεν επέτρεπαν στους Πορτογάλους του άξονα να πάρουν ανάσα.
Νάνι και Ρονάλντο προσπάθησαν και ήθελαν να αποτελέσουν τους πρώτους αμυντικούς της ομάδας, αλλά επί της ουσίας η άμυνα τους ήταν παθητική και όχι ενεργητική. Αυτά είχαν ως συνέπεια οι κινήσεις των Γκριζμάν και Παγέ να δημιουργούν υπεραριθμία στον άξονα και οι Γάλλοι με το προσωπικό τους ταλέντο και τα σωματικά τους προσόντα να επελαύνουν άνετα προς την περιοχή.
Στο πρώτο εικοσάλεπτο είδαμε λοιπόν τέσσερις καλές ευκαιρίες της Γαλλίας που στην οικονομία της αναμέτρησης, την έχριζαν ακόμα πιο ακλόνητο φαβορί για την κατάκτηση του τροπαίου. Η στρατηγική του Σάντος για διπλή άμυνα ζώνης με προσαρμογές στα μαρκαρίσματα δεν έβγαινε, καθώς η ορμή του Σισοκό και των υπόλοιπων μπλε θηρίων ήταν καταιγιστική.
Το γκολ όμως δεν ήρθε για τους Γάλλους στο πιο κομβικό σημείο της αναμέτρησης (1′-20′). Αυτό είναι μεγάλο ατού του Σάντος. Μπορεί και διαβάζει την εξέλιξη μιας αναμέτρησης και προσπαθεί να προσαρμοστεί στα εναλλασσόμενα δεδομένα. Η ανασταλτική του λειτουργία δεν έβγαινε έτσι όπως ακριβώς την είχε σχεδιάσει.
Κι όμως υπήρχε ένα κέρδος για τον Σάντος από αυτό το διάστημα. Οι Γάλλοι, που είχαν μια μέρα λιγότερη ξεκούρασης και από πιο δυνατό ματς (με Γερμανία), κατανάλωναν μεγαλύτερη ενέργεια από τους Πορτογάλους. Οι Πορτογάλοι περιόρισαν τα τρεξίματά τους και παρά το γεγονός ότι έχασαν όλες σχεδόν τις μονομαχίες, από τη στιγμή που έμεναν στο ματς, έπαιρναν ψυχολογία.
Άλλο ένα πολύ κομβικό σημείο του τελικού, ήταν φυσικά η αλλαγή του Ρονάλντο. Κι ενώ όλοι πίστεψαν πως ο Σάντος θα τα βάψει μαύρα, εκείνος το είδε σαν μια ευκαιρία να εφαρμόσει ακόμα περισσότερο την φιλοσοφία του. Με τον Κουαρέσμα μέσα, μετέτρεψε το σύστημα σε 4-1-4-1, προσθέτοντας έτσι έναν ακόμα παίκτη στον χώρο του κέντρου. Η άμυνα ζώνης έγινε πιο λειτουργική, κι ο Καρβάλιο άρχισε να δεσπόζει στη μεσαία γραμμή, μη επιτρέποντας άλλες επελάσεις από τον άξονα.
Από αυτή την άποψη λοιπόν, η αλλαγή του Ρονάλντο μπορεί να στέρησε τον καλύτερο της ποδοσφαιριστή από το γήπεδο και από το φιλοθεάμων κοινό, ωστόσο η στρατηγική του Σάντος εν μέρει βοηθήθηκε ώστε να ισορροπήσει το ματς και να το φέρει εκεί που θέλει.
Από το 30′ ως το 90′ η Πορτογαλία ισορρόπησε το παιχνίδι, ωστόσο στην παραγωγή φάσεων υστέρησε σε σχέση με τη Γαλλία κυρίως εξαιτίας του ατομικού ταλέντου των ποδοσφαιριστών της μεσαίας γραμμής. Βέβαια με τον χρόνο να κυλά, όλα ήταν υπέρ της ομάδας της Ιβηρικής χερσονήσου. Το άγχος ανέβαινε για τους γηπεδούχους και φαβορί της αναμέτρησης, ενώ και τα ποσοστά ενέργειας καταναλώνονταν πιο γρήγορα στους μπλε.
Από το 60′ κι έπειτα (αφού πέρασε άλλο ένα διάστημα πίεσης των Γάλλων) η Πορτογαλία έφερε το ματς εκεί ακριβώς που ήθελε. Χαμηλό τέμπο, κοντά οι γραμμές, προσπάθεια αντεπιθέσεων και σίγουρες πάσες στα όρια του εκνευριστικού.
Η κίνηση ματ φυσικά από τον Σάντος έγινε με την αλλαγή του Έντερ αντί του Σάντσεθ. Φίλες και φίλοι αυτό δείχνει πως ο πρώην τεχνικός της Εθνικής ομάδας ήθελε να χτυπήσει το ματς πριν το ενενηντάλεπτο. Ήταν ξεκάθαρα μια κίνηση τακτικής για την οποία ο Ντεσάν δεν είχε απάντηση. Φυσικά κανείς δεν περίμενε δύο πράγματα.
Την εκπληκτική κίνηση του Ζινιάκ στον Πέπε με την μπάλα να καταλήγει στο δοκάρι στο 90′ που θα έγραφε αλλιώς την ιστορία. Και την εκπληκτική κίνηση του Έντερ στον Κοσιελνί από την οποία προήλθε το χρυσό γκολ του τελικού. Είναι οι δύο φάσεις στις οποίες κρίνονται τα πάντα. Είναι δύο φάσεις προσωπικής έμπνευσης οι οποίες στέλνουν στον κάλαθο των αχρήστων στρατηγικές, τακτικές, συστήματα και ολόκληρες φιλοσοφίες. Είναι οι δύο ενέργειες που χρίζουν μάταιο όλο το παραπάνω κείμενο και αναδεικνύουν τη μαγεία του βασιλιά των σπορ.
ΥΓ: Συμφωνώ με όσους συγκρίνουν την επιτυχία της Εθνικής μας ομάδας το 2004 με αυτή της Πορτογαλίας το 2016. Ο Φερνάντο Σάντος έχοντας ζήσει την επιτυχία του 2004 και έχοντας δουλέψει όλα αυτά τα χρόνια στην Ελλάδα είναι αλήθεια ότι πήρε κι αυτός πολλά από την φιλοσοφία εκείνης της ομάδας κι εκείνης της παρέας.
Είναι τόσο έξυπνος ο Φερνάντο Σάντος που διέκρινε όλα αυτά τα χρόνια μέσα από τη συνεργασία του με τον Καραγκούνη, τον Κατσουράνη, τον Δέλλα, τον Νικολαΐδη και τα άλλα παιδιά, το ποιο μπορεί να είναι το συστατικό της επιτυχίας. Το προσάρμοσε λοιπόν στην δική του φιλοσοφία και το μεταλάμπαδευσε στον Ρονάλντο και τους υπόλοιπους.
Και το γεγονός ότι έφτιαξε μια παρέα αντίστοιχη με εκείνη της Ελλάδας του 2004, έχοντας πιο δύσκολους χαρακτήρες να διαχειριστεί, είναι το μεγαλύτερο του παράσημο. Και ευχαριστεί συνεχώς την Ελλάδα όχι μόνο για την στήριξη που του παρείχε σε αυτή του την πορεία, αλλά επειδή κι αυτός έμαθε πολλά από την εν Ελλάδι του διαδρομή.
