Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης (είτε μας αρέσει, είτε όχι) ορισμένα πράγματα μπορούν να θεωρηθούν περίπου δεδομένα. Όπως η σταδιακή εξαφάνιση όχι μόνο των εθνικών συνόρων με την έννοια που αυτά ήταν γνωστά τον περασμένο αιώνα αλλά η εθνική ταυτότητα. Συνεπώς, η απόφαση της πρόσφατης γενικής συνέλευσης του ΕΣΑΚΕ κινείται μάλλον προς τη σωστή κατεύθυνση για να βάλει τέλος σε μια αχρείαστη….κοροϊδία και κυρίως να βάλει παράλληλα τέλος και στις χωρίς λόγο υπεραξίες που πλήρωναν οι ομάδες.
Με βάση αυτή την απόφαση από τον δεύτερο γύρο του πρωταθλήματος οι ομάδες θα έχουν δικαίωμα να χρησιμοποιούν έξι ξένους παίκτες ανεξάρτητα προέλευσης και χώρας ενώ για τον πρώτο γύρο θα ισχύει το σημερινό δεδομένο του 4+2: Τέσσερις Αμερικάνοι (ή μη Ευρωπαίοι) και δύο κοινοτικοί. Είναι μάλιστα απορίας άξιο γιατί οι ομάδες αποφάσισαν να κόψουν στα δύο τη σεζόν και δεν αποφάσισαν να ισχύει το δεδομένο της ελεύθερης απόκτησης των έξι παικτών από την αρχή μέχρι το τέλος του δικαιώματος των αλλαγών.
Τα τελευταία χρόνια το φαινόμενο των Αμερικάνων που έπαιρναν ένα διαβατήριο κάποιας Ευρωπαϊκής χώρας, συνήθως παίζοντας και στην εθνική ομάδα της συγκεκριμένης χώρας είχε πάρει διαστάσεις επιδημίας. Για να μην μιλήσουμε για το ‘’παιδομάζωμα’’ Αφρικανών παικτών από τις Ισπανικές ομάδες που τείνει να εξελιχθεί σε μπασκετικό…σκλαβοπάζαρο. Επειδή, οι ελληνικές ομάδες δεν έχουν ρίξει τα δίχτυα τους στην Αφρική ας μείνουμε στα….δικά μας.
Η απόκτηση ενός Ευρωπαϊκού-κοινοτικού διαβατηρίου από ένα Αμερικάνο εκτόξευε την αξία του στα ύψη όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά και για ορισμένες ακόμη χώρες που έχουν κανονισμούς στηριγμένους σε τέτοιους διαχωρισμούς. Στην ουσία, δηλαδή, μια ελληνική ομάδα πλήρωνε τον ίδιο Αμερικάνο με διαφορετική….τιμή εξαργυρώνοντας τη θέση του Αμερικάνου που δεν…καταλάμβανε. Και όσες ομάδες δεν είχαν τη δυνατότητα να πληρώσουν αυτή την παράλογη υπεραξία έκλειναν τις δύο θέσεις με αμφίβολης ποιότητας κοινοτικούς παίκτες. Στην ουσία, λοιπόν, ο ΕΣΑΚΕ έβαλε τέλος με μια απόλυτα λογική απόφαση σε ένα…παραλογισμό που δεν είχε την παραμικρή ουσιαστικά αξία ή σκοπιμότητα. Έστω και αν για να γίνει αυτό χρειάστηκε να μην βγαίνουν οι….λογαριασμοί των ξένων (μετά το ναυάγιο της απόκτησης του Ισπανού Κλαβέρ) στον ΠΑΟ που στράφηκε στην Αμερικάνικη αγορά για τη θέση που έχει κενή! Αλλά αυτό είναι απλά μια σημειολογική αναφορά για το διαδικαστικό σκέλος της ιστορίας.
Η αλήθεια είναι ότι με αυτή την απόφαση μπαίνει τέλος σε μια πολύ μεγάλη περίοδο σχεδόν τεσσάρων δεκαετιών όπου οι ελληνικές ομάδες επιζητούσαν την Αμερικάνικη ή αργότερα τη Γιουγκοσλαβική ενίσχυση με κάθε τρόπο και μέθοδο! Και συνήθως οι μέθοδοι κινούνταν στα όρια της νομιμότητας αλλά όχι πάντοτε και της ηθικής αφήνοντας να αιωρείται το κλασικό πλέον ερώτημα περί ηθικού και νόμιμου!
Πίσω, στη δεκαετία του ’70 είχαμε την αθρόα εισβολή των ομογενών εκ Αμερικής. Μπορεί ορισμένοι να είχαν όντως ελληνικές ρίζες αλλά αρκετοί ακόμη μάθαιναν την χώρα του προορισμού τους και το όνομα της στο…αεροπλάνο με ταχύρυθμα φροντιστήρια! Όταν τελείωσε η εποχή της αθωότητας και το θέμα ερευνήθηκε λίγο περισσότερο από δημοσιογράφους της εποχής που είχαν τη διάθεση ανακαλύφθηκε η απίστευτη αλήθεια: Το 90% των ελληνοαμερικάνων που έπαιξαν μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’80 στη χώρα μας είχαν πάρει χαρτί που επιβεβαίωνε την….ελληνικότητα τους από την ίδια ενορία της Νέας Υόρκης! Κανονική….φάμπρικα αφού έναντι μιας δωρεάς στο παγκάρι αξίας 1000 δολαρίων οι ομάδες αποκτούσαν το χαρτί που τους έδινε το δικαίωμα να ενισχυθούν με παίκτες διαφορετικής ποιότητας. Φυσικά, μέσα στο σωρό των ομογενών υπήρχαν και αληθινοί έλληνες που είχαν το όνειρο να παίξουν μπάσκετ στην πατρίδα τους, ήρθαν εδώ και έμειναν για όλη την υπόλοιπη ζωή τους. Ακόμη και για αυτούς όμως η ενορία της Νέας Υόρκης δεν έκανε εξαιρέσεις και το….χιλιάρικο δινόταν κανονικά!
Αργότερα, όταν στέρεψε από ταλέντα η ελληνο-αμερικάνικη αγορά οι ομάδες στράφηκαν σε πιο κοντινές κατευθύνσεις. Στην πρώην ενιαία Γιουγκοσλαβία την οποία ‘’τρύγησαν’’ κανονικά με διαφορετικές μεθόδους ελληνοποίησης. Επειδή πλέον δεν αρκούσαν πιστοποιητικά ορθόδοξων ενοριών επιλέχθηκαν συνταγματικά κατοχυρωμένες μέθοδοι! Οι πλέον δημοφιλείς ήταν δύο που εξασφάλιζαν αυτόματη απόκτηση της ελληνικής υπηκοότητας: Υιοθεσία και αναγνώριση εξώγαμου τέκνου.
Αρκετές άκληρες οικογένειες ηλικιωμένων (με το ανάλογο τίμημα φυσικά) αποφάσιζαν να υιοθετήσουν 15χρονα Σερβάκια που όλως τυχαίως είχαν μεγάλο μπασκετικό ταλέντο! Παιδιά τα οποία δεν είχαν δει ποτέ στη ζωή τους και είναι πολύ πιθανό να μην τα είδαν και ποτέ! Η δεύτερη μέθοδος ήταν το ίδιο απλή: Αρκούσε μια δήλωση ενός έλληνα (επίσης υπερήλικα) ότι είχε αποκτήσει εξώγαμο παιδί στη Σερβία και η απόφαση του να το αναγνωρίσει ως επίσημο τέκνο του! Οποία σύμπτωση: Ο καρπός ενός….στιγμιαίου λάθους είχε εξελιχθεί σε ένα προικισμένο και πολλά υποσχόμενο μπασκετμπολίστα!
Το άνοιγμα των συνόρων στις αρχές της δεκαετίας του ’90 με την υπόθεση Μποσμάν έκανε πια αχρείαστες τέτοιες πρακτικές. Τώρα πια η μετακίνηση παικτών ήταν άνετη και ελεύθερη αλλά στη διαδρομή και επειδή καμία χώρα δεν έχει στην ουσία υιοθετήσει την απεριόριστη δυνατότητα κοινοτικών να παίζουν στα πρωταθλήματα της το κόλπο μεταφέρθηκε σε άλλο επίπεδο. Στον εξευρωπαϊσμό διαφόρων Αμερικάνων! Στις εθνικές ομάδες έγινε πια συνήθεια να βλέπουμε ένα τουλάχιστον Αμερικάνο με κορυφαία στιγμή το 2007 όταν η εθνική Ρωσίας κέρδισε το πανευρωπαϊκό με κορυφαίο παίκτη της τον Αμερικάνο (και πολιτογραφημένο Ρώσο) Τζέι Αρ Χόλντεν. Τα θύματα του ψυχρού πολέμου θα στριφογυρνούσαν την ίδια ώρα στους τάφους τους! Αλλά οι εποχές αλλάζουν και για να κλείσουμε όπως αρχίσαμε: Τουλάχιστον για μια φορά δεν μπορούμε να παραπονεθούμε για μια απόφαση του ΕΣΑΚΕ που βάζει τέλος σε μια αχρείαστη κοροϊδία!
