Η Ελληνική Παραολυμπιακή Επιτροπή γιόρτασε χθες τα 20 χρόνια από την ίδρυση της. Μια πορεία από το 1999 ως το 2019 στο δρόμο της εξίσωσης αρτιμελών αθλητών κι εκείνων με αναπηρίες και εν γένει της εξάλειψης του ρατσισμού και των διακρίσεων. Η ελληνική κοινωνία του 2019 μοιάζει φοβική και εσωστρεφής προς καθετί διαφορετικό. Τρομάζω στη σκέψη της εικόνας του 1999. Τα δεδομένα ήταν σαφώς πιο δύσκολα και μη προσβάσιμα (κυριολεκτικά και μεταφορικά) για τα ΑμεΑ, πόσω μάλλον για τους αθλητές που ήθελαν να ανταγωνιστούν με επίσημους όρους και κανόνες και να διεκδικήσουν προκρίσεις και διακρίσεις εκτός συνόρων!
Οι πρωτοπόροι των δεκαετιών του 70, 80 και 90 είναι οι ήρωες, οι οποίοι τόλμησαν αρχικά να βγουν από το σπίτι τους, να αποδεχτούν την πραγματικότητα και να τραβήξουν την ανηφόρα (όπως εξάλλου και η ίδια ζωή, σύμφωνα με τον ποιητή), ξορκίζοντας, σφηνωμένους στην ελληνική νοοτροπία, Καιάδες. Εισέπραξαν και εισπράττουν τον οίκτο και τη λύπηση (χωρίς να το ζητήσουν), αντιμετώπισαν και αντιμετωπίζουν το ρατσισμό και τις διακρίσεις και ένας θεός ξέρει πως διεκδίκησαν και διεκδικούν μεταξύ απαίδευτων, τα θεμελιώδη δικαιώματα τους.
Ο δρόμος ήταν δύσβατος, έμοιαζε απροσπέλαστος, όμως ήταν μοναδικός και συμπυκνώνεται σε μόλις τέσσερις λέξεις του 67χρονου παραολυμπιονίκη Χρήστου Αγγουράκη από τη χθεσινή βραδιά και χιλιάδες άλλα προφανή και αφανή εμπόδια που έπρεπε να ξεπεραστούν!
«Εμείς να επιβάλλουμε εμάς»!
Μια φράση που ίσως σκορπά και χάνεται στον τηλεοπτικό άνεμο μιας εκδήλωσης, όμως οφείλουμε να την επαναφέρουμε από εδώ, καθώς εξηγεί με ακρίβεια τον καθημερινό, όμορφο, έντιμο και βαθιά ανθρώπινο αγώνα των ΑμεΑ για πρόσβαση στην αυτονόητη καθημερινότητα των αρτιμελών (οι οποίοι την υποτιμούν συνήθως). Μια φράση που πρέπει να δανειστούν, όλοι όσοι παλεύουν για τον δικό τους δίκαιο και δημοκρατικό αγώνα.
Τα 93 μετάλλια σε Παραολυμπιακούς Αγώνες, που έχει χαρίσει μέχρι σήμερα στην Ελλάδα η Ελληνική Παραολυμπιακή Επιτροπή και οι αθλητές της, είναι το δέντρο, το δάσος είναι οι χιλιάδες συνάνθρωποι μας που έχουν εμψυχωθεί και “στάθηκαν”, έστω και απ’ το αμαξίδιο, ξανά στα πόδια τους, είναι εκείνοι που έχουν “χορέψει με τα χέρια” όπως η Ειρήνη Κουρούβανη στην κεντρική φωτογραφία του κειμένου!
ΥΓ. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στη Φιλιώ Στεφανή, τον Σάκη Κωστάρη, την Ιωάννα Παδιώτη, τον Κώστα Σίαχο και φυσικά στον πρόεδρο της ΕΠΕ Γιώργο Φουντουλάκη για τη βοήθεια στην οργάνωση της επετειακής βραδιάς που κάλυψε και φέτος η Nova και φυσικά στους Διονύση Στρούμπο, Δημήτρη Παπανικολάου και Γιώργο Μάνταλο για την πάντα άψογη συνεργασία.
ΥΓ. Η φωτογραφία του κειμένου (ΙΝΤΙΜΕsports), είναι από το χορευτικό «Χορεύοντας με τα χέρια» της Ειρήνης Κουρούβανη.
