Το περασμένο διήμερο δεκαπέντε δημοσιογράφοι από όλη την Ευρώπη ταξίδεψαν στη Γενεύη για να έχουν την ευκαιρία να μιλήσουν δια ζώσης με τον νέο γενικό γραμματέα της ΦΙΜΠΑ Ανδρέα Ζαγκλή. Ο 38χρονος Έλληνας που εδώ και σχεδόν δύο μήνες βρίσκεται στο ύπατο μπασκετικό αξίωμα του πλανήτη ‘’αποκαλύφθηκε’’ στους εκπροσώπους του τύπου από όλη τη Γηραιά Ήπειρο και στην ουσία έκανε μια μορφή ‘’προγραμματικών δηλώσεων’’ στην πρώτη ουσιαστικά δημόσια εμφάνιση του στον τύπο από την ημέρα που ανέλαβε τα καθήκοντά του.
Όπως γράψαμε εκτενώς και την ημέρα που τον επέλεξε το Κεντρικό Γραφείο της ΦΙΜΠΑ ο Ζαγκλής είναι από τη φύση του άνθρωπος εξαιρετικά χαμηλών τόνων, αυτό που μπορεί να αποδώσει τέλεια η έκφραση low profile και σκοπεύει να διατηρήσει αυτή την εικόνα τουλάχιστον για το αρχικό διάστημα της θητείας του. Επειδή, είναι δεδομένο ότι ο πολύς κόσμος δεν το γνωρίζει η θέση του γενικού γραμματέα καθορίζεται μεν από το Κεντρικό Γραφείο της παγκόσμιας ομοσπονδίας αλλά στην ουσία εμπεριέχει –χωρίς αυτό να λέγεται δημόσια- τον όρο της ‘’ισοβιότητας’’. Ο πρώτος γενικός γραμματέας της ΦΙΜΠΑ Βρετανός Ουίλιαμ Τζόουνς έμεινε σε αυτή τη θέση 42 χρόνια, ο περισσότερο γνώριμος στους Έλληνες μπασκετόφιλους Σέρβος Μπόρισλαβ Στάνκοβιτς για 24 και ο προκάτοχος του Ζαγκλή ο Ελβετός Πάτρικ Μπάουμαν είχε συμπληρώσει 17-18 χρόνια τη μέρα που έφυγε απρόσμενα από τη ζωή και όπως λεγόταν το Κεντρικό Συμβούλιο του είχε ήδη προτείνει ένα συμβόλαιο ανανέωσης για άλλα 15 χρόνια! Για αυτό ακριβώς αναφέραμε τις λέξεις τουλάχιστον στο αρχικό διάστημα της θητείας του.
Η επιλογή του Ζαγκλή ήταν μάλλον η αυτόματη φυσιολογική κίνηση για τη ΦΙΜΠΑ, έστω και αν για τον μέσο Έλληνα μπασκετόφιλο που δεν είχε ακούσει ποτέ το όνομα του αποτέλεσε έκπληξη πρώτου μεγέθους. Η αληθινή έκπληξη για τους περισσότερους μυημένους ήταν η επιλογή τέταρτου στη σειρά Ευρωπαίου για το αξίωμα του γενικού γραμματέα ζήτημα που μάλλον ξεπεράστηκε για δύο κυρίως λόγους: Η Ευρώπη παίζει καθοριστικό ρόλο στις παγκόσμιες μπασκετικές εξελίξεις και ο Ζαγκλής αποτέλεσε το δεξί χέρι του προκατόχου του, ήταν ο άνθρωπος που βρισκόταν δίπλα του κάθε στιγμή, μετείχε σχεδόν όλων των κρίσιμων διεργασιών και γνώριζε καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο, όχι μόνο ως υπεύθυνος της νομικής υπηρεσίας της ΦΙΜΠΑ, τη στρατηγική της θέσης.
Προφανώς και ένα μείζον ζήτημα που απασχολεί και την ελληνική μπασκετική πραγματικότητα είναι το χάσμα που υπάρχει εδώ και μερικά χρόνια μεταξύ της ΦΙΜΠΑ και της Ευρωλίγκα, η ύπαρξη τεσσάρων διαφορετικών Ευρωπαϊκών διοργανώσεων (τη στιγμή που το ποδόσφαιρο μόλις πριν λίγο καιρό ανακοίνωσε τη θέσπιση τρίτου Ευρωπαϊκού Κυπέλλου) και η πολυδιάσπαση του ίδιου προϊόντος που στην ουσία μειώνει και δεν αυξάνει τη δυναμική του σπορ στην Ευρώπη. Ο Ζαγκλής όταν κλήθηκε να απαντήσει φρόντισε να κρατήσει τις κατάλληλες αποστάσεις από το ζήτημα.
Είναι μάλλον ξεκάθαρο ότι στην άκρη του μυαλού του υπάρχει αυτό που υπάρχει στη σκέψη όλων μας: Κάποια στιγμή πρέπει να δοθεί ένα τέλος σε αυτή τη διαμάχη. Για την ώρα με τις δύο πλευρές να μένουν στη θέση τους και να υπεραμύνονται δύο διαφορετικών φιλοσοφιών ανάπτυξης του μπάσκετ η επίλυση του όλου ζητήματος συνεχίζει να μοιάζει πιο δύσκολη από το ξετύλιγμα ενός γόρδιου δεσμού. Πίσω από τον Ζαγκλή υπάρχει η φιλοσοφία ενός ολόκληρου οργανισμού, που δεν είναι μια τυχαία λίγκα, αλλά η Παγκόσμια ομοσπονδία του μπάσκετ. Και ίσως η πρώτη πραγματική νίκη της καριέρας του να μην είναι εξωτερική και να μην έχει καν σχέση με το γεφύρωμα του χάσματος με την Ευρωλίγκα. Η ΦΙΜΠΑ έχασε την εμπιστοσύνη των κορυφαίων κλαμπ της Ευρώπης εδώ και 20-25 χρόνια. Η πρώτη πρόταση αυτονόμησης κατατέθηκε από το Μιλάνο πριν από 30 ολόκληρα χρόνια αλλά τότε ο Μπόρισλαβ Στάνκοβιτς δεν ήθελε καν να ακούσει προτάσεις που εμπεριείχαν ‘’καινά δαιμόνια’’. Μια δεκαετία αργότερα, η ΦΙΜΠΑ ήταν βυθισμένη πλέον στην εσωστρέφεια της, είχε παντελώς αδιαφανείς σχέσεις με τα σωματεία που έπαιζαν στα Κύπελλα Ευρώπης που θύμιζαν αποικιοκρατική λογική και κάπως έτσι ωρίμασε το κίνημα ‘’αντίστασης’’ που αρχικά εξέφραζε η Ευρωλίγκα πριν μετατραπεί και η ίδια σε ένα κατεστημένο του μπάσκετ. Αυτό δηλαδή που αντιπροσωπεύει τις δύο τελευταίες δεκαετίες το οικοδόμημα του Τζόρντι Μπερτομέου. Ο Ζαγκλής οφείλει αν θέλει κάποια στιγμή να βρεθεί σε θέση ισχύος απέναντι στην Ευρωλίγκα να καλλιεργήσει σχέσεις εμπιστοσύνης με τα κορυφαία Ευρωπαϊκά κλαμπ και να τα πείσει ότι οι καιροί άλλαξαν. Ενδεχόμενα χρειάζονται κάποιες γενναίες αποφάσεις για τις οποίες ο ίδιος ο οργανισμός που πλέον κατευθύνει τις τύχες του δεν είναι έτοιμος. Η πρώτη κίνηση της ΦΙΜΠΑ με την θέσπιση του Basketball Champions League ήταν το σημείο εκκίνησης. Η διοργάνωση μεγαλώνει, γίνεται καλύτερη χρόνο με τον χρόνο, κερδίζει σημαντικά σε αξιοπιστία και κυρίως δίνει ένα όραμα σε ομάδες που δεν έχουν την παραμικρή τύχη άμεσα τουλάχιστον να συμπεριληφθούν στην κλειστή ελίτ του Τζόρντι Μπερτομέου. Κυρίως, όμως, απλώνει το μπάσκετ σε όλη την Ευρώπη, δεν το περιορίζει σε συγκεκριμένες αγορές κάτι που επίσης αποτελεί ένα βήμα προόδου σε πολλές περιπτώσεις αλλά και μειονέκτημα σε κάποιες άλλες γιατί πρέπει να εξυπηρετείται και το μότο της παγκόσμιας ομοσπονδίας We are basketball άρα δικαίωμα στο μπάσκετ έχουν όλοι. Με απλά λόγια: Ο δρόμος για τη σύγκλιση των δύο πλευρών θα είναι μακρύς. Η παρουσία ενός νέου ανθρώπου που έχει τεχνοκρατική λογική αποτελεί μια εγγύηση ότι τα βήματα, δύσκολα και λιγοστά στην αρχή, προς αυτή την κατεύθυνση θα γίνουν και ελπίζω ότι για τον Ζαγκλή που είναι ατόφιος μπασκετάνθρωπος και όχι μεταγραφή ή μετάγγιση αίματος από άλλους χώρους αυτό μπορεί να αποτελεί ένα από τα μεγάλα οράματα του. Όχι άσχημα για κάποιον που ξεκίνησε να παίζει μπάσκετ στα ανοιχτά γήπεδα του Αμαρουσίου και στη συνέντευξη που παραχώρησε στη Nova και μπορείτε να τη βρείτε στο σάιτ μας δήλωσε ευθαρσώς ‘’παιδί του 1987’’.
Στην ίδια συνέντευξη ρισκάροντας να χαρακτηριστώ λαϊκιστής του μετέφερα μια άποψη, εντελώς απλοϊκή από ανθρώπους που δεν έχουν ιδέα τι αληθινά συμβαίνει αλλά απηχεί εν πολλοίς μια έκφανση της κοινής γνώμης του μπάσκετ. ‘’Ωραία, Έλληνας ο νέος γενικός γραμματέας της ΦΙΜΠΑ. Και το Ελληνικό μπάσκετ τι έχει να κερδίσει απ΄ αυτό;’’. Ο Ζαγκλής δεν μάσησε τα λόγια του και στην ουσία η απάντηση του μπορούσε να είναι μονολεκτική αλλά την κρίνω ως απόλυτα ειλικρινή. Τίποτα! Ο ίδιος δεν αποτέλεσε προϊόν αυτού που συνήθως περιγράφουμε ‘’Ελληνικό παραγοντικό σύμπαν’’. Από νωρίς βρέθηκε μακριά από τις διαπλοκές και τους διαδρομισμούς του Ελληνικού μπάσκετ, έχτισε μια διεθνή καριέρα, δεν οφείλει τίποτε σχεδόν σε κανένα Έλληνα για την ανέλιξη του και ως εκ τούτου είναι καλύτερα να τον βλέπουμε ως αυτό ακριβώς που αντιπροσωπεύει: Ένα νέο άνθρωπο που βρέθηκε στους κόλπους ενός διεθνούς οργανισμού και κατάφερε απόλυτα αξιοκρατικά να φτάσει στην κορυφή της πυραμίδας. Για τους αθεράπευτα συνωμοσιολόγους Έλληνες και πιθανώς και για όλους εμάς που μέσα από τον τύπο καλλιεργήσαμε ολόκληρη τη δεκαετία του ’90 την υπαρκτή ή ανύπαρκτη θεωρία της εύνοιας των Γιουγκοσλάβων λόγω της παρουσίας του Στάνκοβιτς στην ίδια θέση νομίζω ότι η εποχή Ζαγκλή θα μας επαναφέρει στην πραγματικότητα. Στο παγκόσμιο πρωτάθλημα της Κίνας αυτό το καλοκαίρι καθισμένος στο κέντρο των επισήμων ο Ανδρέας Ζαγκλής θα χαίρεται ενδόμυχα για κάθε νίκη της εθνικής μας. Όπως ακριβώς θα τη χαιρόμαστε όλοι μας την ίδια στιγμή.
Αυτή είναι η ενδεχόμενη ψυχρή αλλά απόλυτα ρεαλιστική προσέγγιση των πραγμάτων. Το ίδιο ρεαλιστικά ομολόγησε ότι είναι αδύνατον κάποια μέρα να βρεθούμε στην κατάσταση που είναι το ποδόσφαιρο στο 90% του πλανήτη. Να έχουμε ένα σπορ που θα γίνεται με τους ίδιους κανονισμούς. Απάντησε με ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα. Αν αύριο το πρωί η ΦΙΜΠΑ αποφάσιζε να αλλάξει την εικόνα του μπάσκετ αγωνιστικά και να μεταφέρει τη γραμμή του τρίποντου για να ταυτιστεί με το ΝΒΑ αυτό θα σήμαινε την άμεση ανακατασκευή εκατοντάδων χιλιάδων γηπέδων στον κόσμο και μάλιστα στην πλειοψηφία αυτών των γηπέδων θα χρειαζόταν ριζικό ξήλωμα! Στο ΝΒΑ, όπως σωστά επεσήμανε, υπάρχουν 30 ομάδες και 30 γήπεδα που μπορούν να αλλάξουν σε μηδενικό χρόνο! Και επειδή το όραμα ενός ενιαίου μπάσκετ είναι ουτοπικό ας μείνουμε σε αυτό που ενδεχόμενα μπορεί να πετύχει σε βάθος χρόνου. Σε ένα ενωμένο Ευρωπαϊκό μπάσκετ.
