ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Είναι πράγματι απίστευτο και ταυτόχρονα άξιο μελέτης για κάθε ποδοσφαιριστή και κάθε προπονητή. Ο Κριστιάνο Ρονάλντο ακούμπησε την μπάλα τρεις φορές στον τελικό του Κάρντιφ και πέτυχε δύο γκολ για να χαρίσει, μαζί με τους υπόλοιπους το 12ο πρωτάθλημα Ευρώπης στη Ρεάλ Μαδρίτης.
Στον τελικό του Euro 2004 ο Ρονάλντο ήταν ήδη παίκτης της μεγάλης Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ του Άλεξ Φέργκιουσον, αλλά ο Χαριστέας τον έκανε να βάλει τα κλάματα για την απώλεια του κυπέλλου μέσα στο ίδιο του το σπίτι.
Πέρυσι ο Ρονάλντο πήρε στα 31 χρόνια του με την Πορτογαλία του Φερνάντο Σάντος το Ευρωπαϊκό τρόπαιο που του είχε στερήσει η Ελλάδα. Κι ένα χρόνο μετά αντί να νοιώθει «άδειος» είχε μεγαλύτερη δίψα για νέες διακρίσεις.
Και τα κατάφερε. Πρωτάθλημα στην Ισπανία και Champions League σε διάστημα μερικών εβδομάδων. Κάτι που πέτυχε η Ρεάλ 59 χρόνια μετά, αφού τη μία έπαιρνε τον εγχώριο τίτλο και την άλλη το βαρύτιμο ευρωπαϊκό τρόπαιο.
Φυσικά το να πάρεις τον Ρονάλντο στην αρχή της σεζόν ως πρωταθλητή Ευρώπης με την Πορτογαλία, αλλά ταυτόχρονα και τραυματία και να καταφέρεις να τον έχεις στο τοπ της σεζόν τον Απρίλιο και τον Μάιο, χρειάζεται ικανότητα στη διαχείριση των προσωπικοτήτων που διαθέτει η ομάδα σου.
Κι αυτή τη διαχείριση ο Ζινεντίν Ζιντάν την έκανε παίρνοντας άριστα. Ο Ρονάλντο είχε την λιγότερο παραγωγική σεζόν των τελευταίων επτά ετών, καθώς σκόραρε μόλις 42 γκολ, όταν τις προηγούμενες είχε πάνω από 50 και 60.
Σκόραρε όμως εκεί που έπρεπε και στην Ισπανία για να έρθει ο τίτλος στη Μαδρίτη, αλλά και στην Ευρώπη, όπου Μπάγερν, Ατλέτικο και Γιουβέντους τον έχασαν από τα… μάτια τους για να τον δουν να παίρνει τη μπάλα από τα δίχτυα τους και να τρέξει να πανηγυρίσει!
Κι ενώ έχει πετύχει πάνω από 600 γκολ κι έχει κατακτήσει σχεδόν τα πάντα στο ποδόσφαιρο, συνεχίζει να δουλεύει περισσότερο για να γίνει ακόμα καλύτερος και πιο ώριμος, όπως απέδειξε στην εφετινή του παρουσία. Δεν επαναπαύεται, δεν τα παρατάει για να απολαύσει όσα έχει κερδίσει, αλλά επιμένει…
Είναι πραγματικά ένα φαινόμενο της εποχής μας.
ΥΓ 1: Όπως φαινόμενο είναι κι ο Λιονέλ Μέσι. Αλλά δεν θέλω να μπω σε διαδικασία σύγκρισης γιατί τότε δεν θα είμαι συνεπής με τον εαυτό μου που σιχτυρίζει όλους εκέινους που μιζεριάζουν μιλώντας είτε «έτσι» για τον Μέσι, είτε «αλλιώς» για τον Ρονάλντο, αντί να πανηγυρίζουν που έχουν την ευτυχία να τους απολαμβάνουν και τους δύο για το… υπερποδόσφαιρο που ταυτόχρονα τυγχανει να μας χαρίζουν.
ΥΓ 2: Το θέατρο που έκανε ο Ράμος για να κερδίσει την αποβολή του Κουαρδάδο θα το βρει μπροστά του. Ο τελικός ήταν λαμπερός, αλλά ο Ράμος άφησε τη δική του… γκρίζα υπογραφή στο Κάρντιφ.
