ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Κάπου στις αρχές της δεκαετίας του ’90, στο Θεσσαλικό κάμπο η ποδοσφαιρική ομάδα των Τρικάλων προσπαθούσε – όπως έκανε επί σειρά ετών – ταπεινά να επιβιώσει στις άγονες γραμμές των χαμηλών «επαγγελματικών» κατηγοριών μην έχοντας τους ισχυρούς οικονομικούς παράγοντες να προσφέρουν όνειρα και μεγάλες φιλοδοξίες.
Τα μεγάλα σαλόνια του Ελληνικού επαγγελματικού ποδοσφαίρου σ’ εκείνη την φίλαθλη κοινωνία φάνταζαν ορατά μέσα από μικρές κλειδαρότρυπες αισιοδοξίας κι αν τότε ήθελε κανένας φίλαθλος από τα μέρη του “Σακαφλιά” να δει «μεγάλες» ομάδες θα ‘πρεπε να πεταχτεί ως το Αλκαζάρ, μια ώρα δρόμο στο τότε οδικό δίκτυο, με την ελπίδα να υπάρχουν διαθέσιμα εισιτήρια στους αγώνες της πρωταθλήτριας κι Ευρωπαίας εκείνα τα χρόνια, Λάρισας.
Το καλοκαίρι του 1991 ο Α.Ο. Τρίκαλα ξεκινούσε άλλη μια φιλότιμη προσπάθεια ισορροπίας ανάμεσα στην ταπεινότητα και την επιβίωση ως μέλος της σκληροτράχηλης Β’ Εθνικής. Δύσκολη χρονιά κι εκείνη… Τον Ιούλιο σαν άρχισε η ομάδα την προετοιμασία εν μέσω του φτωχού οικονομικού της σχεδιασμού, έφτασε στην πόλη ένας 18χρονος ψηλός ξανθομάλλης, κάπως γεροδεμένος Αλβανός ποδοσφαιριστής συνοδευόμενος από τον πατέρα του κι έναν τύπο, ο οποίος αυτο-προσδιορίστηκε ως μάνατζερ, αλλά περισσότερο θύμιζε θαμώνα των εξεδρών του ιπποδρόμου στο Δέλτα Φαλήρου.
Ο συγκεκριμένος είχε πάρει μέρος νωρίτερα στο Βαλκανικό πρωτάθλημα Νέων κερδίζοντας τις εντυπώσεις κι αποφασίστηκε να μείνει να προπονηθεί με την τοπική ομάδα, έτσι ώστε έαν βρίσκονταν άκρη να υπέγραφε συμβόλαιο αν όχι για την τρέχουσα, τουλάχιστον για την επόμενη μεταγραφική σεζόν.
Δοκιμάστηκε για καμιά βδομάδα αφήνοντας άριστες εντυπώσεις σαν κυνηγός παίζοντας όμως με άνεση τόσο πλάγια όσο και λίγο πιο πίσω.. «Μπαλαδόρος, γερό σκαρί», «Παιχταράς..» «Θ’ αφήσει εποχή!» τα σχόλια των ντόπιων, την ίδια ώρα που ο τότε πρόεδρος του Α.Ο.Τ. Κώστας Πλευράς έκανε τα πάντα ώστε οι συνοδοί του παίκτη να υπογράψουν συμβόλαια κι ότι άλλο… Το μόνο που κατάφερε ήταν να αποσπάσει τη συγκατάθεσή τους για την μεταγραφή – καθώς ανήκε στην Παρτιζάν Τιράνων – με την προϋπόθεση, όπως του είπαν, να πάνε πίσω στην Αλβανία να μαζέψουν τα πράγματα επιστρέφοντας με το δελτίο του για μόνιμη εγκατάσταση στα Τρίκαλα.
Το λάθος (;) όπως αποδείχθηκε, ήταν οι παράγοντες της Θεσσαλικής ομάδας να δώσουν «μπροστάντζα» ένα ποσό κοντά στα 40-50 χιλιάρικα δραχμές! Καλά λεφτά για τους ίδιους, μα πάμπολλα για κάθε οικογένεια στην γειτονική χώρα.
Ο Τάρε και οι συν αυτώ, έφυγαν δίχως κανείς να τους ξαναδεί στα Τρίκαλα! Μετά από κάμποσους μήνες κυκλοφόρησε στην πόλη η φήμη πως με εκείνα τα χρήματα ο πατέρας του Ίγκλι αγόρασε κάτι χωράφια ή προσπάθησε να κάνει επιχείρηση στην πατρίδα του.
Δεν το κυνήγησαν το θέμα οι Θεσσαλοί δικαστικώς στα διεθνή όργανα αφού η Αλβανία ζούσε σε καθεστώς δύσβατο κι απρόσιτο ακόμα και για τις σκληρές – κι όχι οργανωμένες όπως σήμερα – αρμόδιες υπηρεσίες προστασίας των συμφερόντων των ποδοσφαιριστών της ΦΙΦΑ!!
Μετά τα γεγονότα στην Αλβανία και τις πολιτικο-κοινωνικές εξελίξεις στα επόμενα 2-3 χρόνια η οικογένεια Τάρε μετανάστευσε στη Γερμανία κι όπως ήταν φυσικό ο ξανθομάλλης Ίγκλι δοκίμασε μάλλον επιτυχώς την τύχη του στις μεγάλες επαγγελματικές κατηγορίες της χώρας. Το Μανχάϊμ, η Καρλσρούη, το Ντίσελντορφ και η Καϊζερσλάουτερν ήταν οι ποδοσφαιρικοί του σταθμοί σημειώνοντας την καλή του τριετία (1997-2000) 80 γκολ σε 89 επίσημα παιχνίδια!
Εδώ προκύπτει ένα μικρό «κενό» στην καριέρα του, τουλάχιστον σε ότι αφορά τη λογική πέραν ενός σοβαρού τραυματισμού, καθώς ο Ίγκλι Τάρε ξανάρθε στα μέρη μας, αυτή τη φορά πιο νότια δοκιμάζοντας να αγωνιστεί στον Εθνικό και τον Διαγόρα Ρόδου.
Ο ίδιος μετά από χρόνια έχει να θυμάται, τις συνομιλίες του με τον τότε παράγοντα Μάκη Ψωμιάδη αντιμετωπίζοντας το… «ναυάγιο» των οικονομικών διαπραγματεύσεων μάλλον με χιούμορ!!
Ένα μαγικό ραβδί και προφανώς τα ποδοσφαιρικά του προσόντα τον μετέφεραν στην Ιταλία αμέσως μετά όπου η Μπρέσια (2001-03), η Μπολόνια (2003-05), η Κάλιαρι (05-06) και η Λάτσιο ως το 2008 ήταν οι επόμενοι επιτυχημένοι σταθμοί του στο Καμπιονάτο σημειώνοντας 122 γκολ σε 184 επίσημους αγώνες!!
Συνάντησα τον Ποδοσφαιρικό Διευθυντή, πλέον, Ίγκλι Τάρε το χειμώνα του 2010 στο προπονητικό κέντρο της Λάτσιο στο Φορμέλο, βορειοδυτικά της Ιταλικής πρωτεύουσας όταν έκανα, ενόψει των αγώνων το Παναθηναϊκού με την Ρόμα για το Europa League, ένα οδοιπορικό στις ποδοσφαιρικές «γειτονιές» της Αιώνιας Πόλης.
Το ραντεβού με τον Υπ’ αριθμόν Δύο (παρακαλώ!!) άνθρωπο της Λάτσιο το είχε κανονίσει ο ατζέντης, μεγαλο-δικηγόρος, Νομικός εκπρόσωπος της ομάδας εκείνη την εποχή και βαθύς γνώστης του Ιταλικού ποδοσφαίρου Ομπέρτο Πετρίκα ο οποίος αν θυμάμαι καλά μου είχε συστηθεί και ως αντιπρόεδρος στον Δικηγορικό Σύλλογο της Ρώμης!
Ο Πετρίκα στην συνέντευξή του πέραν τα όσα μου ανέφερε τότε για τη Ρόμα, τις πολιτικές διαφορές της με τη «συμπολίτισσα» κι άλλα πολλά πράγματα για το Ιταλικό ποδόσφαιρο, εξύμνησε την παρουσία του Τάρε στην Λάτσιο και σε μια τόσο «δύσκολη», ώστε να τον αποδεχθεί, φίλαθλη κοινωνία της συγκεκριμένης ομάδας!
«Εξαιρετικός χαρακτήρας, δουλευταράς, έντιμος, αξιόπιστος..» ήταν κάποια από τα στοιχεία που διέκρινε και μου μετέφερε μιλώντας για τον Ποδοσφαιρικό Διευθυντή της Λάτσιο ο «σενιόρε» Ομπέρτο. Τον άνθρωπο που ακόμα και σήμερα εμπιστεύεται σχεδόν «τυφλά» ο πρόεδρος Κλαούντιο Λοτίτο βάζοντας τα πρώτα χρόνια της συνεργασίας ακόμα και την ίδια του την παρουσία στον προεδρικό θώκο της ομάδας ως ασπίδα στις όποιες φυλετικού χαρακτήρα «ενστάσεις» υπήρχαν από μια μεγάλη μερίδα των οπαδών των «Λατσιάλι».
«Όσο πρακτικά δυνατό ήταν για τον Τάρε να καθιερωθεί ως ένας καλός επιθετικός στα Ιταλικά γήπεδα, τόσο δύσκολο ήταν να τον δεχθούν εδώ και ειδικά σε αυτή την ομάδα. Κι όμως, είναι τόσο επαγγελματίας και τόσο συνεπής που δύσκολα θα βρεις πλέον κάποιον να αμφισβητήσει τις ικανότητές του στο χώρο μας..» μου είπε μεταξύ πολλών άλλων!
Όταν την επόμενη μέρα συνάντησα στο «Φορμέλο» τον Ίγκλι Τάρε αυτός έδειξε ιδιαίτερα ευχάριστος και πρόθυμος να με βοηθήσει στη δουλειά μου και μιλώντας με σπαστά – αλλά όχι δυσνόητα – Ελληνικά, θυμήθηκε αρκετές ιστορίες από τις εμπειρίες του στα μέρη μας!
Αναφέρθηκε με χαμόγελο στην ολιγοήμερη «συνεργασία» με τον κύριο… Μάκη με το τεράστιο πούρο, και την επιμονή του να υπογράψει σε χαρτιά που μόνον εκείνος ήξερε τι έγραφαν πριν καν τα διαβάσει ο υπογράφων!!
Θυμήθηκε αμυδρά τα Τρίκαλα (μάλλον δεν ήθελε και πολύ να το συζητά), τον Εθνικό, τη Ρόδο, όπως και τον συμπαίκτη του στη Μπολόνια μετά το Euro 2004 τον Θοδωρή Ζαγοράκη θεωρώντας τον έναν εξαιρετικό άνθρωπο για παρέα – ήταν για ένα διάστημα και στο ίδιο δωμάτιο μαζί του στα ξενοδοχεία – ο οποίος όμως δεν πολύ-γούσταρε τις σκληρές Ιταλικές προπονήσεις όντας χορτάτος από τη δόξα της Πορτογαλίας λίγους μήνες νωρίτερα. Μου μίλησε για το θετικό, από πολλές απόψεις, πέρασμα του Βρύζα από την Ιταλία όπως και για άλλους δικούς μας παίκτες που θα μπορούσαν να ζήσουν παρόμοια «όνειρα»!
«Μαθαίνουμε όλοι μας καθημερινά όλο και περισσότερα πράγματα στο ποδόσφαιρο. Κανείς δεν μπορεί να τα ξέρει όλα και κανείς δεν πρέπει να σταματήσει την αναζήτηση για το καλύτερο..» ήταν μια από τις πιο χαρακτηριστικές του ατάκες για να τις θυμάμαι σαν τώρα επτά χρόνια μετά την κουβέντα μας!
Στα 44 του χρόνια ο ξανθομάλλης Ίγκλι Τάρε «απολαμβάνει» σήμερα τις εμπειρίες και τις δοκιμασίες μιας από τις πιο δύσκολες ποδοσφαιρικές πραγματικότητες του πλανήτη και είναι βέβαιο πως μια μέρα όταν αποφασίσει να προχωρήσει στην βιογραφία του, τα όσα αναφέρει θα έχουν τεράστιο διδακτικό ενδιαφέρον και πέρα από το φίλαθλο αναγνωστικό κοινό της ιδιαίτερης πατρίδας του..
Και ποιος ξέρει, ο υπεύθυνος του εκδοτικού οίκου ή αυτός που θα αναλάβει το ρόλο του συγγραφέα ίσως να επηρεαστεί από καμιά χολιγουντιανή ιστορία αναφέροντας στην δεύτερη, την τελευταία ή και την πρώτη σελίδα κάτω από τον τίτλο γράφοντας χαρακτηριστικά :
Ίγκλι Τάρε, ο… «σκλάβος» που έγινε λεγεωνάριος! Ο λεγεωνάριος που έφτασε μέχρι την αρένα του Ολύμπικο για να βαδίσει ως υψηλόβαθμος αξιωματούχος στα ανάκτορα της δικής του ποδοσφαιρικής «αυτοκρατορίας»!
