Χρειάστηκε να περάσουν 39.454 ημέρες, ή αν προτιμάτε 108 χρόνια και 20 ημέρες για να λάβει τέλος η μεγαλύτερη αναμονή ομάδας στην ιστορία όλων των σπορ στη βόρεια Αμερική. Κανείς εν ζωή φίλαθλος των Chicago Cubs, μίας εκ των δύο επαγγελματικών ομάδων της πόλης των ανέμων δεν είχε δει την ομάδα του να κερδίζει πρωτάθλημα. Η τελευταία φορά ήταν στις 14 Οκτώβρη του 1908, όταν το 2-0 επί των Detroit Tigers τους χάρισε τον τελευταίο τους τίτλο. Τα περισσότερα από αυτά που συνέβησαν ως τα ξημερώματα της 3ης Νοεμβρίου στο Cleveland του Ohio, είναι συνηθισμένες αθλητικές ιστορίες. Κάποια όμως από αυτά, είναι συστατικά που ψηλαφίζουν τα όρια του μύθου.
Μετά το πρωτάθλημα του 1908 οι Cubs, κραταιά δύναμη της εποχής, έμειναν μακριά από τους τίτλους World Series, όπως (λιγάκι αλαζονικά) ονομάζεται ο τίτλος των τελικών. Χωρισμένο σε δύο υποκατήγορίες, τις American League και National League, το πρωτάθλημα κρίνεται σε αναμέτρηση μεταξύ των πρωταθλητών των δύο κατηγοριών, στις 4 νίκες. Οι Βόρειοι (North Siders) κάθε άλλο παρά σημάδια παρακμής εμφάνιζαν: κέρδισαν τον τίτλο της National League επτά φορές ως το 1945, όμως πάντοτε υπέκυπταν στους ανταγωνιστές τους από την American League. Είχαν ξεκινήσει ήδη κάποια παράξενα σημάδια: η ομάδα του ’30 είχε 5 hall of famers, αυτή του ’35 κέρδισε 21 σερί παιχνίδια, αλλά καμία δεν έφτασε ως το τέλος. Παρότι βρισκόταν υπό τον έλεγχο της ισχυρής οικογένειας Wrigley, έπεσαν στη μετριόττητα από το ’38 και έπειτα.
Και μετά, ήρθε ένας Έλληνας.
Ο William Sianis είχε γεννηθεί στην Ελλάδα το 1895. Ταξίδεψε σαν μετανάστης στις Η.Π.Α το 1912 και έμαθε αγγλικά διαβάζοντας εφημερίδες. Λίγους μήνες μετά το τέλος της ποτοαπαγόρευσης, αγόρασε την ταβέρνα Lincoln, ένα μπαρ σε ένα δρόμο που βρίσκεται απέναντι από το σημερινό γήπεδο μπάσκετ των Chicago Bulls, το United Center, αντί του τεράστιου για την εποχή ποσού των 205 δολαρίων.
Όχι πολύ καιρό μετά το άνοιγμα της ταβέρνας, ένα μικρό κατσικάκι έπεσε από ένα φορτηγό, ακριβώς έξω από την είσοδο. Ο Sianis περιέθαλψε την κατσίκα, την ονόμασε Murphy, άφησε και ο ίδιος μουσάκι (το λεγόμενο goatee, από τη λέξη goat=κατσίκα) και μετονόμασε την ταβέρνα: “The Billy Goat Inn”, σε ελεύθερη μετάφραση “το χάνι της Κατσίκας Βασίλη”. Πονηρός καθώς ήταν, ο Billy Goat Sianis αποφάσισε να τραβήξει τα φώτα της δημοσιότητας για να προσελκύσει κόσμο στο μαγαζί του. Το 4ο παιχνίδι των τελικών έφερνε αντιπάλους τους Chicago Cubs και τους Detroit Tigers, όπως και το 1908. Τι έκανε λοιπόν ο Sianis;
Αγόρασε δύο εισιτήρια για το γήπεδο έναντι 7 δολαρίων και 20 σεντς, πέρασε ένα λουρί στην κατσίκα και κίνησε για το γήπεδο! Σύμφωνα με τον επικρατούσα θεωρία, ο αθεόφοβος κατάφερε να φτάσει στη θέση του με συνοδεία την κατσίκα, αφού απέκρουσε τις πρώτες ενστάσεις των ταξιθετών δείχνοντας τους τα δύο πληρωμένα εισιτήρια. Το περίεργο ζευγάρι έμεινε εκεί σχεδόν για το μισό παιχνίδι (4 από τα 9 innings – περίοδοι του αγώνα). Σε εκείνο το σημείο οι ταξιθέτες τον ενημέρωσαν πως θα έπρεπε να αποχωρήσει, αφού κάποιοι θεατές είχαν κάνει παρατηρήσεις για τη μυρωδιά του ζώου.
Προσβεβλημένος, o Billy Goat Siannis καταράστηκε τους Cubs. To περιεχόμενο της κατάρας διαφέρει από ιστορία σε ιστορία. Άλλοι λένε ότι είπε πως στο Wrigley Field δεν θα ξαναγίνει παιχνίδι World Series, άλλοι πως οι Cubs δεν θα ξαναέπαιζαν ποτέ σε World Series, ανεξαρτήτως γηπέδου. Το πιο σίγουρο, σύμφωνα με αναφορές της οικογένειας του, έστειλε τηλεγράφημα στον Phillip K. Wrigley, ιδιοκτήτη της ομάδας, λέγοντας πως η ομάδα του 1945 θα έχανε τους τελικούς και δεν θα ξανακέρδιζε ποτέ στο μέλλον, επειδή προσέβαλε την αγαπημένη του κατσίκα.
Η κατάρα του Βασίλη κατσικά, ή όπως είναι γνωστό the curse of the Billy Goat, είχε μόλις ξεκινήσει.
Χρειάστηκε να περάσουν 71 χρόνια για να εμφανιστούν ξανά οι Chicago Cubs στο World Series. Ενδιάμεσα, το 1979, ο γέρο-William Sianis απέσυρε την “κατάρα”. Το ίδιο προπάθησαν και τα ανίψια της οικογένειας, φέρνοντας μια κατσίκα στο Wrigley Field το 1973, 1984, 1989, 1994 και 1998. Μπορεί να σας φαίνεται απίστευτο, αλλά είναι αλήθεια. Εν έτει 1998, τρία χρόνια πριν τον 21ο αιώνα, η διοίκηση συμφώνησε να επιτραπεί μια κατσίκα στο γήπεδο. Εις μάτην. Η κατάρα κρατούσε ακόμη.
Τη φετινή σεζόν, με την καλύτερη ομάδα στη διάθεση τους, οι παίκτες, οι φίλαθλοι, οι προπονητές και οι διοίκηση των Cubs ανέλαβαν τον μύθο των Goatbusters.
Ακόμα και ο – αγαπημένος – Bill Murray τη φόρεσε.
Πανηγύρισαν σαν παλαβοί όταν έφτασαν στο World Series, βρίσκοντας απέναντι τους ένα αουτσάιντερ, τους Cleveland Indians. Όταν βρέθηκαν πίσω με 1-3 στις νίκες και τον τίτλο να κρίνεται στα 4 ματς, όλοι πίστεψαν πως η κατσίκα θα είχε και πάλι τον τελευταίο λόγο.
Ki όμως. Οι Cubs ισοφάρισαν σε 3-3 και οδήγησαν τη σειρά στο 7ο και καθοριστικό παιχνίδι. Λίγο πριν το φινάλε, στο 8ο inning, προηγούνταν με 6-3. Οι Ινδιάνοι μείωσαν σε 6-4, αλλά και πάλι το προβάδισμα ήταν ισχυρό. Ώσπου με double home run του Rajai Davis το παιχνίδι έφτασε στην ισοπαλία, και ο LeBron James πανηγύριζε έτσι στις κερκίδες:
Game 7, tied at 6 apiece and LeBron and the Cavs are going NUTS #Indians #RallyTogether pic.twitter.com/bTonvfVHWe
— Cavs Nation (@CavsNationNet) 3 Νοεμβρίου 2016
Όλα έμοιαζαν να έχουν τελειώσει. Η ιστορία θα επαναλαμβανόταν ξανά σαν φάρσα, τα 108 χρόνια θα γίνονταν…308 και οι μικρές αρκούδες, όπως σημαίνει το όνομα Cubs, θα παρέμεναν σε χειμερία νάρκη.
Και κάπου εκεί συνέβη το αδιανητο για ολόκληρο τον αμερικανικό αθλητισμό. Με το παιχνίδι να πηγαίνει σε παράταση και να διακόπτεται από νεροποντή, οι αρκούδες μάζεψαν το κουράγιο που τους είχε απομείνει και κέρδισαν με 8-7.
Περισσότερο από ένας αιώνας αναμονής είχε τελειώσει. Οι φανατικοί των Cubs, οι Bleachers, είχαν υποσχεθεί πως πριν τους πανηγυρισμούς θα πήγαιναν στα νεκροταφεία της πόλης, για να ανάψουν κεριά για τους φιλάθλους που δεν έζησαν για να δουν την ομάδα τους πρωταθλήτρια.
Και μία κατάρα 71 χρόνων, που ξεκίνησε από έναν πονηρό Έλληνα μετανάστη, έλαβε τέλος.
