Ωστόσο αυτό που δεν είναι ευδιάκριτο στους περισσότερους είναι τα αίτια και των δυο. Οι τραυματισμοί κι οι απουσίες είναι σημαντικές και σε ορισμένες περιπτώσεις καθοριστικές, εντούτοις επιτρέψτε μου να θεωρώ πως τα αίτια είναι κατά τι βαθύτερα.
Η οικονομική ασυνέπεια είναι κι αυτή μια παράμετρος αλλά το να τη θυμάται και να την επισημαίνει κάποιος μετά από ήττες είναι τουλάχιστον άδικο κυρίως για τους ποδοσφαιριστές. Δηλαδή, ποιος από αυτούς έχει μεγαλύτερη δυναμική ν αξιώσει κάτι, όταν είναι σε θέση ισχύος ή όταν είναι υπόλογος για έναν τέτοιο αγώνα; Ξεκινάει το παιχνίδι, το γήπεδο «βράζει». Οι σφυγμοί των πρωταγωνιστών χτυπούν «κόκκινο». Οι μονομαχίες διαδέχονται η μια την άλλη. Εγωισμοί, πάθος, δύναμη. Είναι δυνατόν σ ένα τέτοιο περιβάλλον να σκεφτεί κάποιος αν είναι πληρωμένος ή όχι; Είναι δυνατόν να βρεθεί πίσω στο σκορ η ομάδα του κι ο κάθε ποδοσφαιριστής να σκεφτεί «αυτοί έχουν πληρωθεί, εγώ όχι, άρα… γιατί να προσπαθήσω;».
Ταπεινή μου άποψη είναι πως το παν είναι το κίνητρο. Είναι η συνολική διάθεση κι η αντίστοιχη προσπάθεια. Από την αρχή της αναμέτρησης οι ενδείξεις ήταν ανησυχητικές για τον ΠΑΟΚ. Η ευκολία με την οποία αναπτυσσόταν ο Παναθηναϊκός, το πόσο εύκολα έκλεινε τον αντίπαλό του στο μισό γήπεδο κρατώντας τον έλεγχο της μπάλας προμήνυε… άσχημα ξεμπερδέματα. Με τους Λάζαρ Φωτάκη ψηλά, σχεδόν στην ίδια ευθεία με τους Σαλπιγγίδη – Βιεϊρίνια όλοι περίμεναν να δουν την ομάδα του Μπόλονι να κάνει αυτό που τελικά έκαναν οι φιλοξενούμενοι.
Ν ασκούν πίεση από ψηλά, να πιέσουν τους «πράσινους», να φορτώσουν την αντίπαλη περιοχή με παίκτες και να επιβάλλουν τον ρυθμό τους. Φευ… Η μπάλα έφτανε στις πτέρυγες, όμως κάπου εκεί τα πάντα κατέρρεαν και πρώτη προτεραιότητα όλων των ποδοσφαιριστών του ΠΑΟΚ ήταν να γυρίσουν γρήγορα πίσω για να καλύψουν τους ανοικτούς χώρους. Μόνιμη επιλογή στο πρώτο μέρος ήταν κατ εντολή και της τεχνικής ηγεσίας, ν ανεβαίνει ο Ετο την πτέρυγα, να συγκλίνει ο Σαλπιγγίδης στον άξονα, να ντουμπλάρει ο Παπάζογλου είτε δεξιά είτε αριστερά για να τραβήξει μαζί του τον προσωπικό του αντίπαλο για να δημιουργηθεί χώρος στην αντίπαλη περιοχή. Καμία δραστηριότητα από τον άξονα, καμία επικινδυνότητα από αριστερά.
Μονοδιάστατο παιχνίδι, δίχως πρωτοβουλίες, δίχως φαντασία, δίχως αποτελεσματικότητα. Ενα από τα χειρότερα παιχνίδια της μεσαίας γραμμής του ΠΑΟΚ, η οποία ειδικά ανασταλτικά ήταν αναιμική και στηρίζονταν μόνο σε προσωπικά, στιγμιαία μαρκαρίσματα. Σε πολύ κακή μέρα βρέθηκαν και οι ακραίοι της άμυνας, με τον Σνάουτσνερ να χάνει κατακόρυφα την ψυχολογία του έπειτα από κάθε λάθος κι αυτό να γίνεται αντιληπτό κι ιδανικά εκμεταλλεύσιμο από τον Παναθηναϊκό.
Στο ημίχρονο είδαμε τον Γεωργιάδη να κάνει έντονα – σε σχέση με τους υπόλοιπους αναπληρωματικούς – προθέρμανση δημιουργώντας την αίσθηση πως θα είναι η πρώτη αλλαγή στην επανάληψη. Αίφνης έγινε γνωστό πως ο Κοντρέρας ένιωσε ενοχλήσεις στον οπίσθιο μηριαίο κι ο πρώτος ποδοσφαιριστής που άφησε τον πάγκο για να περάσει στο παιχνίδι έγινε ο Τσιρίλο. Τον ακολούθησαν οι Σπαντάτσιο, Γιάννου. Τίποτα δεν έγινε καλύτερο, αντιθέτως η εικόνα της ομάδας χειροτέρευε διαρκώς. Με την πάροδο της ώρας η πρώτη εντός έδρας ήττα έπειτα από επτά μήνες γινόταν ολοένα και πιο ορατή. Ξαφνικά, ένα σύνολο που ανεξαρτήτως προσώπων έχει δώσει τις εξετάσεις του απέναντι σε πολύ πιο ισχυρούς αντιπάλους και τις έχει περάσει μ επιτυχία έμοιαζε σαν έρμαιο στις διαθέσεις του αντιπάλου του.
Εχουν περάσει σχεδόν τρεις εβδομάδες από την πρώτη φορά που επισημάναμε έναν ακατανόητο προς εμάς εκνευρισμό της ομάδας και μάλλον χτες ήταν πιο έκδηλος από ποτέ. Αν κάτι δεν πάει καλά στη ζωή μας, δεν ξεσπάμε στους άλλους, εντρυφούμε στο πρόβλημα και προσπαθούμε-πασχίζουμε να το επιλύσουμε. Οτιδήποτε άλλο συνιστά μικροψυχία. Αν υπάρχουν εσωτερικά θέματα στην ομάδα, άπαντες οφείλουν να καθίσουν, να τα συζητήσουν και να τα λύσουν μεταξύ τους, μια κι έξω. Οι διάφορες κρίσεις που ακούγονται για πρόσωπα και καταστάσεις αποκτούν υπόσταση επειδή δεν υπάρχει ξεκάθαρη εικόνα για το τι πραγματικά συμβαίνει, ποιος φταίει και τι μέλλει γενέσθαι.
Αιτία κι αποτέλεσμα. Δράση και αντίδραση. Συνέπεια στο κάθε τι, συμπεριφορές που να αποδεικνύουν πως υπάρχει μια λογική, μια ποδοσφαιρική φιλοσοφία, ένας ουσιαστικός έλεγχος σε ότι κι αν συμβαίνει μέσα στην ομάδα. Ευθύνες υπάρχουν για όλους, αλλά έχω ξαναπεί πως προσωπικά μ ενδιαφέρει πρωτίστως η λύση μιας προβληματικής κατάστασης κι εν συνεχεία η απόδοση ευθυνών. Σε καμία περίπτωση η… απραξία δεν είναι αποδεκτή. Ο ΠΑΟΚ έχει χάσει υπερπολύτιμο έδαφος στο πρωτάθλημα, όμως το χειρότερο είναι πως δεν είναι καλά. Εκεί που νόμιζε πως έχει βρει μια ποδοσφαιρική λογική, την οποία όσο περισσότερο την εμπεδώνει τόσο καλύτερος θα γίνεται ξαφνικά έδειξε σα να βρέθηκε στο… μηδέν ή ακόμη χειρότερα υπό του μηδενός.
Δεν πρόκειται για μηδενιστική τάση. Είναι ένα σημαντικότατο καμπανάκι κινδύνου προς πάσα κατεύθυνση. Αν ληφθεί υπ’ όψη στην πραγματική του διάσταση, ερμηνευτεί σωστά και ληφθούν οι απαραίτητες αποφάσεις τότε… υπάρχει χρόνος κι ελπίδα. Με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον αναμένεται η αντίδραση όλων στον αγώνα της προσεχούς Πέμπτης με τους Σάμροκ Ρόβερς στο Δουβλίνο. Οσο δεν έρχεται η πολυπόθητη νίκη, η πίεση αυξάνεται κι ως τώρα η ομάδα δε δείχνει να μπορεί ν ανταπεξέλθει απόλυτα σε τέτοιες συνθήκες.
Καλή δύναμη σε όλους…
