Δίχως άλλο, πρόκειται για ένα εντυπωσιακό επίτευγμα για την ομάδα του Πειραιά, που πολύ δύσκολα μπορούμε να το συναντήσουμε αλλού στον παγκόσμιο ποδοσφαιρικό χάρτη. Η λαοφιλέστερη ομάδα της χώρας είναι συλλέκτης τίτλων, γεμίζοντας με υπερηφάνεια τα εκατομμύρια των φίλων της.
Τέτοιες στιγμές, λογικό επόμενο είναι το μυαλό να γυρίζει πίσω σε ανάλογες γιορτές. Έχοντας ζήσει από κοντά τις απονομές του κυπέλλου του πρωταθλητή απ’ το 1997 έως και την τελευταία (ως ρεπόρτερ που καλύπτει τα θέματα των «ερυθρόλευκων» στη nova), αναμφίβολα, θυμόμαστε εντονότερα όλα όσα διαδραματίστηκαν στο παλιό στάδιο Καραϊσκάκη, στο τέλος της περιόδου 1996-97.
Τότε, που ο Ολυμπιακός έφθανε στην κατάκτηση του πρώτου πρωταθλήματος μετά τα «πέτρινα» χρόνια. Ο κόσμος της ομάδας είχε “μεθύσει” απ’ το νέκταρ της επιτυχίας, στέλνοντας στον έβδομο ουρανό τους ποδοσφαιριστές και το τεχνικό επιτελείο με τις εκδηλώσεις λατρείας προς το πρόσωπό τους.
Καθώς τα χρόνια κυλούσαν, δεν επήλθε κορεσμός, αφού όπως έχει πει κάποτε πολύ εύστοχα ο «αιώνιος» αρχηγός της ομάδας, ο μεγάλος Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς, “ποτέ δεν κουράζεσαι να σηκώνει κούπες”.
Η παρουσία του Βαγγέλη Μαρινάκη στην ηγεσία των νταμπλούχων προσφέρει ασφάλεια και αισιοδοξία για περισσότερες επιτυχίες τα επόμενα χρόνια. Ένα στοιχείο πολύ σημαντικό, αν αναλογιστούμε τις δυσκολίες της περιόδου για τη χώρα μας.
