Πολλά και τίποτα είναι η πιο εύκολη απάντηση. Πολλά γιατί αλλάζει ο θεσμός και το γήπεδο. Και τίποτα γιατί οι δύο ομάδες παραμένουν ίδιες με τον Ολυμπιακό να έχει αποδείξει ότι διαθέτει μια υπεροχή.
Όμως ο σημαντικότερος παράγων που μπορεί να συμβάλει στην έκβαση της αναμέτρησης, δηλαδή η ψυχολογία που διαμορφώθηκε μετά τη νέα νίκη των «ερυθρόλευκων» για το πρωτάθλημα, δεν είναι εύκολο να σταθμιστεί. Και επί της ουσίας παραμένει απροσδιόριστος, αφήνοντας έτσι τον τελικό ανοικτό για κάθε αποτέλεσμα.
Με 2-0 επί του αιωνίου αντιπάλου του ο Ολυμπιακός ενδέχεται να πιστέψει με δημιουργικό τρόπο στην ανωτερότητα, να μετριάσει το, αναπόφευκτο σε τέτοιες περιπτώσεις, άγχος και να χάσει σε μία τρίτη συνεχόμενη νίκη. Αυτό είναι το ένα σενάριο.
Το άλλο λέει ότι, τα μυαλά των πολλών νεαρών παικτών του μπορεί να πάρουν αέρα και να υποτιμήσουν έναν αντίπαλο που θέλει να δείξει ότι δεν είναι ξεγραμμένος.
Αλλά και από την πλευρά των «πρασίνων» αν δει κανείς τα πράγματα πάλι δεν θα ξέρει τι να υποθέσει. Ότι ο Παναθηναϊκός μπορεί να ανατρέψει τη ροή των πραγμάτων, επειδή έχει μεγαλύτερο κίνητρο, ή ότι υπάρχει, πια, μια διαμορφωμένη ψυχολογία η οποία δεν θα του επιτρέψει να αντιδράσει;
Το σίγουρο είναι ότι ο Παναθηναϊκός έπαιξε με κακό τρόπο και τα δύο ντέρμπι της τρέχουσας αγωνιστικής περιόδου. Και αν για το πρώτο είχε το ελαφρυντικό ότι, χρονικά έπεσε πολύ νωρίς για μια τόσο διαφοροποιημένη ομάδα, για το δεύτερο οι δικαιολογίες λιγοστεύουν και αντί αυτών αναδεικνύονται οι αδυναμίες που χαρακτηρίζουν την αγωνιστική συμπεριφορά του.
Για παράδειγμα, ο Διαμαντίδης αποδεικνύεται πολύ μόνος στο νευραλγικό τομέα της δημιουργίας, γεγονός που επηρεάζει πολύ αρνητικά την ομάδα για τον πρόσθετο λόγο ότι ο «πράσινος» αρχηγός δεν βρίσκεται και στην καλύτερη αγωνιστική κατάσταση. Ο Ούκιτς καθυστερεί την ανάπτυξη του παιχνιδιού και τελικά δημιουργεί περισσότερο για τον εαυτό του παρά για τους συμπαίκτες του ενώ ο Μπάνκς δεν μπορεί να κερδίσει περισσότερο χρόνο στο παρκέ, που θα του επέτρεπε να «λυθεί» επιθετικά, επειδή στην ομαδική άμυνα είναι μία πληγή που αιμορραγεί ακατάσχετα.
Η τριάδα των «σμολ φόργουορντ» που θεωρητικά δίνει αθλητική ενέργεια και σκορ στην ομάδα, έχει το μειονέκτημα της αστάθειας και (επιμέρους του Καπόνο) μια απίστευτη αμυντική αδυναμία, που μπορεί να την παραβλέψει κανείς μόνο σε ημέρες που ο Αμερικανός θα βάζει τα τρίποντα με κλειστά μάτια.
Η θέση «4» αποτελεί μια άλλη πράσινη πληγή. Γιατί ο Τσαρτσαρής έχει την πείρα, αλλά όχι και την απαιτούμενη ενέργεια και γιατί ο Γκιστ ένας παίκτης που οδηγείται από το ένστικτο, δεν μπορεί να μπει στο πνεύμα της ομάδας.
Με βάση όλα αυτά πέφτει τεράστιο βάρος στο Σχορτσανίτη και τον Λάσμε με τον πρώτο να απειλεί μόνο από το χαμηλό ποστ και τον δεύτερο να ψάχνει σκορ μέσα από επιθετικά ριμπάουντ και κάποια λίγα «πικ εντ ρολ» με το Διαμαντίδη.
Το αποτέλεσμα; Ο Παναθηναϊκός στις μέρες που δεν θα βάλουν οι πλαϊνοί «κολλάει» επιθετικά και τα περιμένει όλα από την άμυνα που και αυτή με τη σειρά της (ιδίως με Μπανκς, Καπόνο στην πεντάδα) δεν προκαλεί σταθερά αισθήματα εμπιστοσύνης.
Για τον Ολυμπιακό ένα σημαντικό πρόβλημα είναι ο τραυματισμός του Μάντζαρη. Όμως από τη στιγμή που ο Λο αξιοποιεί τις αυξημένες ευκαιρίες που του παρέχονται και ο Σλούκας προσπαθεί να γίνει όλο και πιο απαραίτητος, το πράγμα δείχνει να πηγαίνει καλά, χωρίς να υποχρεώνεται ο Σπανούλης να βάζει πάνω από 20 πόντους.
Ταυτόχρονα ο Παπανικολάου δείχνει να ξαναβρίσκει τον εαυτό του και ο Περπέρογλου παραδίδει μαθήματα ωριμότητας και ουσίας τόσο μπροστά όσο και πίσω.
Παράλληλα ο Σερμαντίνι αύξησε τις δυνατότητες της «φροντ λάιν» που περιμένει περισσότερα και από τον Πάουελ ο οποίος άρχισε να βρίσκει ρυθμό, ενώ ο Πρίντεζης σε πλήρη πια φόρμα αναγκάζεται πολλές φορές να παίζει και για τον ʼντιτς, που συνεχίζει να εμφανίζεται περίπου ως ξένο σώμα.
Όλα τα παραπάνω δίνουν ένα λογικό αγωνιστικό προβάδισμα στον Ολυμπιακό, χωρίς όμως να μπορεί να αγνοηθούν οι «πράσινοι» οι οποίοι σχετικά πρόσφατα ( α ημίχρονο με τη Ρεάλ) παρουσίασαν δείγματα σπουδαίου μπάσκετ, που όμως δεν είχε διάρκεια.
