Ο κανόνας λέει ότι ο Έλληνας δεν έχει συνέπεια και πρόγραμμα, όμως διαψεύδεται πανηγυρικά απ τα επιτεύγματα όχι μόνο του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού, που συνεχίζουν να βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της Ευρωλίγκας παρότι οι προϋπολογισμοί τους είναι περίπου τρεις φορές πιο κάτω σε σχέση με το 2009, αλλά και των εκπροσώπων της περιφέρειας (Ρέθυμνο, Απόλλων Πάτρας) και των χαμηλότερων «πατωμάτων» του οικοδομήματος (Νέα Κηφισιά, Πρωτέας Βούλας).
Οι δύο τελευταίοι θα αποτελούσαν σημείο αναφοράς ακόμα κι αν δεν είχαν κατακτήσει το πρωτάθλημα της Α2 και το Κύπελλο γυναικών, αντίστοιχα. Πίσω απ την βιτρίνα, τόσο η ομάδα της Κηφισιάς, όσο κι αυτή της Βούλας, έχουν να επιδείξουν ένα άρτια οργανωμένο σύστημα που έχει δημιουργηθεί με αποκλειστικό στόχο την άνθιση της παραγωγικής διαδικασίας.
Είναι προφανές ότι το ελληνικό μπάσκετ δεν θα μπορούσε να προσαρμοστεί τόσο άμεσα και αποτελεσματικά στις συνθήκες της εποχής, αν δεν πατούσε πάνω σε στέρεες βάσεις. Αφήνουμε στην άκρη τα παράσημα που έχουν να επιδείξουν ομάδες όπως οι τέσσερις που αναφέραμε παραπάνω και πάμε να δούμε τι γίνεται σε χώρες όπως η Τουρκία και η Γερμανία, παρότι η οικονομία και των δύο βρίσκεται σε ένα επίπεδο που υπό κανονικές συνθήκες θα μας απαγόρευσε να κάνουμε οποιαδήποτε σύγκριση μαζί τους.
Οι Τούρκοι έχουν σχεδόν τα πάντα. Ατέλειωτα χρήματα, επιμονή και τεράστια δίψα για να διακριθούν, σε ένα άθλημα που μονίμως φτάνουν κοντά, αλλά στο τέλος χύνουν συνήθως μόνοι τους την καρδάρα με το γάλα. Τι τους λείπει; Η παράδοση και η τεχνογνωσία. Το know how δεν αγοράζεται. Δημιουργείται.
ΚΙ αφού δημιουργείται λοιπόν, πως είναι δυνατόν να μην έχουν βρει ακόμα τη συνταγή οι μετρ του είδους Γερμανοί; Διαθέτουν γήπεδα, οργάνωση που συγκρίνεται μονάχα με των Αμερικανών και μια ανεξάντλητη «δεξαμενή» φιλάθλων που έχει την αθλητική κουλτούρα για να αγκαλιάσει οποιοδήποτε σπορ. Ακόμα όμως κι αν βάλεις όλα τα κατάλληλα κομμάτια μαζί, δεν είναι βέβαιο ότι το σύστημα θα δουλέψει. Χρειάζεσαι επιπλέον αυτή την αύρα που, κοιτώντας έναν έναν τους Γερμανούς μπασκετμπολίστες , καταλαβαίνεις ότι ο μεγάλος Ντιρκ Νοβίτσκι είναι η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα (της μετριότητας).
Προς Θεού, δεν είναι θέμα γονιδιακής υπεροχής. Στο DNA του Έλληνα μπασκετμπολίστα, προπονητή και παράγοντα υπάρχουν άλλωστε πολλά απ τα στραβά και ανάποδά μας. Έλλειψη υπομονής, ανασφάλεια, εσωστρέφεια, αόρατοι εχθροί
Έχουμε απλώς καταφέρει να γίνουμε ανθεκτικοί απέναντι σε αυτά με τα οποία αυτοκαταπιεζόμαστε. Βγάζουμε απ τις ανασφάλειές μας («μπορεί αύριο η ομάδα να μην υπάρχει», «αν χάσω αυτό το παιχνίδι χάθηκα») ένα μέταλλο που ατσαλώνει τα περισσότερα από 60 χρόνια ιστορίας μας στο άθλημα, 30 εξ αυτών στο κορυφαίο επίπεδο. Το ΔΝΤ δεν φτουράει λοιπόν στο μπάσκετ…
ΥΓ: «Η ΤΣΣΚΑ θα φέρει τα τανκς στο Λονδίνο για να πάρει εκδίκηση απ τον Ολυμπιακό για το κάζο της Κωνσταντινούπολης. Είμαι βέβαιος ότι όλοι σας πιστεύετε ότι αυτό που έγινε πέρσι δεν μπορεί να επαναληφθεί. Ο Ολυμπιακός όμως είναι ομάδα με καρύδια».
Ο Αντρέα Τρινκιέρι είπε όλη την αλήθεια για τον ημιτελικό της 10ης Μαϊου. Αν υπάρχει μία ομάδα στην Ευρώπη που μπορεί να πάει τόσο επίμονα κόντρα στη λογική, αυτή είναι ο Ολυμπιακός.
