Ξέρετε, είναι μεγάλη υπόθεση για μία ομάδα να μπορεί να στηρίζεται σε συγκεκριμένα πόστα από ανθρώπους που την αγαπούν, έχουν κύρος και ποδοσφαιρικό πολιτισμό. Ηθελα πολύ καιρό να γράψω δυο αράδες για τον Δράμπη. Διότι, καλοί οι πρωταγωνιστές (παίκτες και προπονητές), καλή ή κακή (αναλόγως την περίσταση) η επικαιρότητα της ημέρας, η οποία μας παρασύρει, όμως υπάρχουν και κάποιοι που επιβάλλεται να τύχουν της ιδιαίτερης προσοχής μας.
Όπως ο Δράμπης. Οσοι τον πρόλαβαν να αγωνίζεται, μιλούν για ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα που ανέδειξε ποτέ το ελληνικό ποδόσφαιρο. Μιλούν για έναν βιρτουόζο της μπάλας που δύσκολα συναντούσες στα γήπεδα της χώρας μας. Το γιατί δεν έκανε πολύ μεγαλύτερη καριέρα, απ΄ αυτή που τελικά έκανε, είναι κάτι που μάλλον βαρύνει τον ίδιο, αλλά δεν τον απασχολεί ιδιαίτερα.
Ο Δράμπης έπαιζε για να απολαμβάνει ο ίδιος το ποδόσφαιρο και λιγότερο για να τον απολαμβάνουν οι άλλοι. Και όποιος ακολουθεί αυτή την οδό (να απολαμβάνει, δηλαδή, την κάθε στιγμή), είναι σίγουρο πως θα πετύχει.
«Το ποδόσφαιρο είναι η διασκέδαση. Οσο πιο γρήγορα το καταλάβουμε, τόσο συντομότερα θα απολαύσουμε επιτυχίες», μου είπε σε κάποιο διάλειμμα των προπονήσεων, ενώ μια άλλη φορά με ρώτησε: «Πιστεύεις ότι ακόμα και τώρα θέλω να μπω να παίξω;».
Μορφές όπως ο Δράμπης, ο Χατζηπαναγής, ο Δομάζος, ο Παπαϊωάννου, ο Κούδας, είναι απαραίτητες στα αποδυτήρια. Ομάδες που σέβονται την ιστορία τους και ευελπιστούν σε καλύτερες μέρες , πρέπει να τους συμπεριλάβουν στα αποδυτήριά τους. Και μόνο που τους βλέπουν οι σημερινοί ποδοσφαιριστές να κινούνται ανάμεσά τους, κερδίζουν πράγματα.
Ο Αρης το έκανε. Στο πρόσωπο του Δράμπη συνδέει το ένδοξο παρελθόν, με το παρών και ελπίζει σε ένα καλύτερο μέλλον. Τα συχνά-πυκνά, τετ-α-τετ με τους παίκτες, η διαπαιδαγώγηση που τους προσφέρει, ακόμα και οι ιστορίες που τους λέει, είναι μεγάλη υπόθεση.
Επιπλέον, γυρίζει η σελίδα στο στερεότυπο του γενικού αρχηγού που φωνάζει, που βρίζει, που εισβάλει με τσαμπουκά στους αγωνιστικούς χώρους. Και αυτό είναι βήμα προς τα εμπρός!
