H πιο σαδιστική ομάδα της φετινής Euroleague, ο Ολυμπιακός, έχει συλλέξει άλλο ένα σκαλπ, αυτό της Μοντεπάσκι Σιένα. Αυτή τη φορά, γράφοντας 32 πόντους στο κοντέρ της τέταρτης περιόδου, με 5/5 τρίποντα, 6/6 δίποντα, 5/7 βολές. Την ώρα που ο Μπρεντ Πέτγουεϊ έχει φορέσει το cool ύφος του και κάνει δηλώσεις στα τηλεοπτικά συνεργεία, ο Σλούκας και ο Μάντζαρης έχουν πάρει τα smartphones ανά χείρας και πληροφορούνται τα υπόλοιπα αποτελέσματα.
“Έχασε η Φενέρ;”
“Κέρδισε η ΤΣΣΚΑ;”
“Με ποιους παίζουμε;”
Και άντε να τους αδικήσεις, στο κάτω-κάτω, που ασχολούνται με το…2014. Τα κείμενα των εφημεριδάδων είχαν σχεδόν γραφτεί στο 33ο λεπτό, όταν ο Γκριν, σαν πράσινος κοντορεβιθούλης Χουλκ, έβαζε τον 23ο πόντο του με ένα σουτ αυτοπεποίθησης…Λεμπρον. Κάποια από αυτά εστάλησαν κιόλας στο 37ο, όταν ο “παίζω-και-για-τον-Χάκετ-και-για-όποιον-άλλο-θέλετε” απόφοιτος του Βιρτζίνια Τεκ έγραφε το 61-70. Και μετά, τους πήρε και τους σήκωσε τους κατά τα άλλα συμπαθέστατους Ιταλούς. Επιμέρους σκορ 17-3, τελικό σκορ 78-73, το ρεκόρ στο 21-0 και ο Σλούκας με τον Παπαπέτρου και τον Αγραβάνη να κοιτούν τα…αϊφόνια.
‘Εδωσα θερμά και ολόψυχα συγχαρητήρια στον κόουτς της Σιένα, Μάρκο Κρέσπι, όταν τον συνάντησα, καθ΄ οδόν για τη συνέντευξη τύπου. Δεν είναι και μικρό πράγμα, μια ομάδα αποψιλωμένη από το ταλέντο και την προσωπικότητα του παρελθόντος, που την προηγούμενη έχει πληροφορηθεί ότι απειλείται με πρόστιμο…αφανισμού και που καλείται να παίξει χωρίς τον παίκτη-ορχήστρα της να φτάνει ένα τρίλεπτο μακριά από μια νίκη περισσότερο γοήτρου, παρά ουσίας στο λημέρι του πρωταθλητή Ευρώπης. Ό,τι και να γινόταν στο Φάληρο, η Μοντεπάσκι χρειάζεται νίκη την επόμενη εβδομάδα επί της Μάλαγα για να φτάσει, καταϊδρωμένη αλλά όχι λαθρεπιβάτισσα, στο Top 16.
Όταν έπιασα ψιλή κουβεντούλα με τον παλιό της ιταλικής παρέας, τον γκριζομάλη πια Τόμας Ρες, λίγο πριν μπει στο πούλμαν της ομάδας, συμφωνήσαμε ότι αυτό που έλειπε ήταν ένας εκ των Μος, Μακιντάιρ, Άντερσεν, Στόουνρουκ, Χέρστον, Ζήση. Κάποιος που να τα έχει περπατήσει τα μονοπάτια, που να ξέρει το δρόμο, όχι οι άμαθοι Βιτζιάνο, Ρότσεστι και σία. Λίγο αργότερα τον ρώτησα πως είναι το κλίμα μετά τα τελευταία μαντάτα περί προστίμου και απειλής αφανισμού της πιο επιτυχημένης ιταλικής ομάδας της τελευταίας 10ετίας και βάλε.
“Φίλε, τι να σου πω. Αυτή η ομάδα ήταν πάντα εξαρτώμενη από την τράπεζα. Τώρα, δεν τα βλέπω καλά τα πράγματα”.
“Ξέρω τι μου λες, signore”, πήγα να του απαντήσω. “Εδώ ολόκληρη Ελλάδα κλίνει το γόνυ στις τράπεζες. Δεν είσαι ο μόνος, και σίγουρα δεν είσαι σε χειρότερη κατάσταση”.
Στο τέλος της μέρας, ο Ολυμπιακός δεν πανηγυρίζει αλλά προσμετρά μια ακόμα νίκη, σε μια βραδιά που οι Λοτζέσκι-Σλούκας-Μάντζαρης-Πέτγουεϊ-Λο ήταν μακριά από τους μέσους όρους τους, ο Μπέγκιτς και ο Πρίντεζης στον πάγκο και ο Σίμονς δεν έπαιξε δευτερόλεπτο. Το σύνολον, οκτώ παίκτες.
Όπως και στο Μόναχο, καθάρισαν ο απολαυστικός Περπέρογλου και ο “larger than life” Σπανούλης. Εντούτοις, άπαντες στον Πειραιά ξέρουν ότι το Top 16 είναι μια άλλη ιστορία. Και πως αν τραβάς από το 20, σπανίως βγάζεις 21, όσες και οι συνεχόμενες νίκες των πρωταθλητών Ευρώπης. Συνήθως, κερδίζει η μάνα.
Και η “μάνα” της Euroleague, μην ξεχνιόμαστε, είναι ο Ομπράντοβιτς.
