Ο Γιώργος Παράσχος έχει καταφέρει να περάσει στους παίκτες του αυτό που επιτάσσει το σύγχρονο ποδόσφαιρο. Ότι δεν υπάρχουν αμυντικοί και επιθετικοί σε μία ομάδα. Τη σήμερον ημέρα στη μπάλα όλοι πρέπει να ξέρουν να αμύνονται και όλοι να επιτίθενται.
Από την περίοδο της προετοιμασίας κιόλας στην Αγγλία, οι Παπαδόπουλος, Ναπολεόνι, Καραμάνος, Μπρίτο, Πίτου Γκαρσία και όλοι οι παίκτες που παίρνουν θέσεις από την μέση και μπροστά, δούλευαν πάνω στα μαρκαρίσματα ψηλά και μάθαιναν το πως να συμμετέχουν στην αμυντική λειτουργία της ομάδας. Χρειάστηκε κάποιο διάστημα ώστε να περάσει αυτή την φιλοσοφία ο Γιώργος Παράσχος. Και μη νομίζετε ότι πρόκειται για κάποια αμυντική τακτική όλο αυτό το concept. Αντιθέτως.
Όταν η άμυνα ξεκινά από ψηλά, αυτό δείχνει την επιθετική φιλοσοφία της ομάδας, που θέλει να κερδίσει τη μπάλα κοντά στην αντίπαλη περιοχή με τάχιστο αμυντικό transition. Δείχνει μια ομάδα που δεν περιμένει τον αντίπαλο. Που δεν θέλει να του επιτρέψει να ξεκινήσει ορθολογικές επιθέσεις από τα μετόπισθεν. Κι αυτό το εόδαμε να βγαίνει σε πολύ υψηλό ποσοστό κόντρα στον Ολυμπιακό.
Τί έκανε ο Γιώργος Παράσχος; Πήρε έναν αμυντικό μέσο (τον Δημούτσο) και τον έβαλε δεξιά σε ρόλο χαφ εξτρέμ για να έχει την επιτήρηση του Χολέμπας, του πιο επιθετικού μπακ του πρωταθλήματος. Πήρε κι έναν επιθετικό με πολλά τρεξίματα (τον ΚΑραμάνο) και τον έβαλε αριστερά ώστε να μην επιτρέπει στον Σαλίνο να φτάνει κοντά στην περιοχή της ομάδας του. Οι δυο τους αποτέλεσαν δύο από τα κλειδιά της αναμέτρησης, καθώς εκτός του ότι περιόρισαν την επιθετική ανάπτυξη του Ολυμπιακού από τα πλάγια, ανάγκασαν τους δύο μπακ του Ολυμπιακού να έχουν και τον νου τους στα αμυντικά τους καθήκοντα.
Στον χώρο της μεσαίας γραμμής δέσποζε η παρουσία του Ματίας Ιγκλέσιας, που αυτή τη φορά είχε άξιο συμπαραστάτη τον Πίτου Γκαρσία, ο οποίος αυτή τη φορά βοήθησε περισσότερο αμυντικά, αλλά κατανάλωσε πολλή ενέργεια από τη μέσ και πίσω, μη μπορώντας να δημιουργήσει κινδύνους μπροστά. Τέλος, οι Παπαδόπουλος και Ούμπιντες, αποτέλεσαν τους πρώτους αμυντικούς της ομάδας, οι οποίοι δεν επέτρεψαν (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων) στους Μανωλά και Μπονγκ να δημιουργήσουν επιθέσεις.
Κι επειδή δεν είναι δυνατόν να περιορίσει κανείς την ανάπτυξη του Ολυμπιακού στο 100%, οι Νάστος και Γιαννούλης τα πήγαν πολύ καλά απέναντι σε Φουστέρ και Κάμπελ όταν έφτασε η μπάλα σ’ αυτούς, ενώ Τσόρι και Ολαϊτάν σπανίως βρήκαν χώρο από τους Ταυλαρίδη και Λαζαρίδη.
Το παιχνίδι ήταν ένα πραγματικό ντέρμπι, με κόσμο και των δύο ομάδων στις εξέδρες, με δυνατές μονομαχίες, κάποια καλά σουτ και δύο μεγάλες φάσεις που προήλθαν από στημένες μπάλες. Το δοκάρι του Μανιάτη δηλαδή, αλλά και η κεφαλιά του Παπαδόπουλου που ανάγκασε τον Ρομπέρτο στην απόκρουση της αγωνιστικής.
Στα αποδυτήρια των κυανόλευκων μετά το τέλος του αγώνα, υπήρχε η ικανοποίηση για το αποτέλεσμα, με τον Λαζαρίδη να χαρακτηρίζει την εμφάνιση “μεγαλειώδη”, αλλά στα μάτια των παικτών έβλεπε κανείς μια μικρή απογοήτευση, διότι έπαιξαν ως ίσο προς ίσο τον Ολυμπιακό και αν είχαν λίγη μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα στην τελική πάσα, ίσως να είχαν πάρει και την νίκη.
