Διότι, δεν χρειάζεται δα να κάνεις ποδοσφαιρικά θαύματα ή να είσαι άριστος τακτικά για να μη δεχθείς τρία γκολ στην τελική ευθεία ενός αγώνα του οποίου είχες το πάνω χέρι, όντας μπροστά με 1-3 και τελικώς, φεύγεις ηττημένος με 4-3! Ασφαλώς και υπάρχουν αγωνιστικές ευθύνες, όμως επιμένω πως ο παράγων τύχη ή ατυχία αν μιλάμε για τον Αρη, έπαιξε το δικό του «σατανικό» παιχνίδι.
Οι κίτρινοι βρέθηκαν ένα βήμα, μία ανάσα, από την μετάβασή τους σε μία διαφορετική ατμόσφαιρα, σ΄ ένα διαφορετικό ψυχολογικό περιβάλλον, καλύπτοντας παράλληλα, έστω και λίγο, τη διαφορά που θα τους χώριζε από τον προτελευταίο της βαθμολογίας. Αντ΄ αυτού επέστρεψαν με σκυμμένα κεφάλια και με το ερώτημα: Αφού δεν κέρδισαν ούτε αυτό (το δικό τους παιχνίδι), τότε ποιο θα κερδίσουν;
Σε ότι αφορά τους καινούριους: Τελικά, άξιζε ο κόπος της προσπάθειας για τα δελτία. «Φονιάς» ο Μπακασέτας με δύο γκολ με το «καλημέρα», σταθερός ο Μπουγαϊδης (στα σύν η ασίστ στο πρώτο γκολ, στα μείον η αποβολή), φιλότιμος ο Καμινιώτης, ουσιαστικός ο Βλάχος. Οσο για τον Γουναρίδη; Μέχρι να τραυματιστεί θετικός και μένω σ΄ αυτό.
Τι γίνεται από εδώ και πέρα; Ότι θα γινόταν ακόμα κι αν περνούσε ο Αρης από την έδρα του Λεβαδειακού. Προσπάθεια, δουλειά, πίστη στο όραμα της παραμονής. Γιατί ακόμα είναι όραμα και όχι άπιαστο όνειρο…
