Δε λέει να ξεθωριάσει απ’ τη μνήμη εκείνο το απόγευμα που η κρατική τηλεόραση σταμάτησε το πρόγραμμά της (έδειχνε “Τα τετράγωνα των αστέρων”), αρχίζοντας να παίζει κλασική μουσική ως ένδειξης πένθους. Αλλά, πένθος γιατί; Όλοι όσοι γυρίσαμε απ’ το στάδιο Καραϊσκάκη, είχαμε μείνει στο αγωνιστικό σκέλος της ημέρας και τον θρίαμβο του Ολυμπιακού επί της ΑΕΚ.
Και ξαφνικά η κρατική τηλεόραση μεταδίδει -με το σταγονόμετρο- τις πρώτες τραγικές ειδήσεις για το μεγάλο κακό στο φαληρικό γήπεδο. Φανταστείτε πως στις αρχές της δεκαετίας του ’80 δεν υπήρχε το ίντερνετ και η υπέρ-πληροφόρηση. Οπότε κάθε πληροφορία που έβλεπε το φως της δημοσιότητας, ήταν τόσο σημαντική για όλους μας.
Το σοκ μεγάλο. Περισσότερο για τις οικογένειες των θυμάτων. Η Ελλάδα πενθεί 21 νεκρούς σε αθλητικό χώρο. Αν είναι ποτέ δυνατόν. Η διασκέδαση να εξαφανίζεται στην μαύρη τρύπα της απόλυτης δυστυχίας. Και μετά σιωπή.
Τα χρόνια περνούν. Πάντα εκεί, στο Μνημόσυνο των θυμάτων. Πρώτα στο παλιό στάδιο Καραϊσκάκη. Τα σκαλοπάτια της Θύρας 7 να τα ανεβοκατεβαίνω δίπλα στις φωτογραφίες και τα αναμμένα καντήλια ψάχνοντας απαντήσεις για τις ανάγκες του ρεπορτάζ. Ποτέ, ωστόσο, δεν οδηγήθηκα σε πειστικές απαντήσεις για το ολέθριο ανθρώπινο σφάλμα που οδήγησε στην τραγωδία.
Και τώρα, στο νέο Καραϊσκάκη για αυτές τις 21 ψυχές, επειδή ποτέ δεν συμβιβάζεται ο ανθρώπινος νους με τον απροσδόκητο και συνάμα άδικο θάνατο.
Όλα αυτά στριφογύριζαν στο μυαλό μου πριν απ’ τη σέντρα του αγώνα του Ολυμπιακού με τον Παναιτωλικό. Εκεί δίπλα απ’ τον πάγκο των «ερυθρόλευκων», στο βουβό Καραϊσκάκη στη διάρκεια της (ενός λεπτού) σιγής, στη μνήμη των θυμάτων.
ΥΓ: Συγχωρέστε μου τον πρώτο ενικό και την αδυναμία προσέγγισης – ανάλυσης της νίκης των πρωτοπόρων επί του Παναιτωλικού.
