Δεν θέλησε καν να βάλει στην “ζυγαριά” της προσωπικής του καριέρας την χειρότερη ήττα στην ιστορία της Εθνικής Ελλάδος, λέγοντας ότι όλες οι νίκες είναι ίδιες και όλες οι ήττες το ίδιο. Δηλαδή είναι το ίδιο μία νίκη κόντρα στα νησιά Φερόε και μία νίκη στον τελικό του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος με την Πορτογαλία.
Κάθε του συνέντευξη τύπου και μια μεγάλη αντίφαση. Από την πρώτη μέρα που ανέλαβε, έμοιαζε να μην ξέρει το ρίσκο που έχει αναλάβει. Ανέλαβε επειδή του άρεσε η Σαντορίνη και η Μύκονος και μάλιστα ήθελε να αγοράσει και σπίτι σε κάποιο από τα νησιά μας, αλλά όχι στην Αθήνα που έπρεπε να αποτελέσει τον τόπο εργασίας του.
Δεν είχε τον χρόνο έλεγε να κάνει όσα ήθελε. Λες και έχει χρόνο να ετοιμάσει μια ομάδα οποιοσδήποτε ομοσπονδιακός τεχνικός. Και για να ξεκαθαρίζουμε τα πράγματα με αυτή την καραμέλα όσων αναλαμβάνουν Εθνικές ομάδες, πως ναι κύριοι κανείς δεν έχει χρόνο να προπονήσει την ομάδα του. Γι΄ αυτό και επί της ουσίας ο προπονητής μιας Εθνικής ομάδας είναι κατά βάση εκλέκτορας και δεν μπορεί να τα αλλάζει όλα σε τρεις προπονήσεις όπως έκανε ο Ρανιέρι.
Η ανανέωση που έλεγε αλλά δεν πίστευε, θα ερχόταν σε βάθος χρόνου. Μέσα από τα αποτελέσματα και με ένα λιθαράκι την φορά. Την πρόκριση του ζήτησε ο Σαρρής και μετά την ανανέωση. Όμως ο πρόεδρος της ΕΠΟ δεν φρόντισε ποτέ να του ξεκαθαρίσει πως η Εθνική μας ομάδα είναι “το κόσμημα” του ελληνικού αθλητισμού, πρόσεχε μην την διαλύσεις. Θαμπώθηκε κι ο πρόεδρος κάπου εκεί στην Ρώμη ανάμεσα στην ιταλική γλώσσα και έναν ωραίο καπουτσίνο.
Και τον έφερε στην Ελλάδα σαν ένα μεγάλο “παράσημο”, αλλά τον άφησε να κυκλοφορεί “γυμνός”. Και εκείνος ξεγύμνωσε την Εθνική μας. Ας ελπίσουμε η παραδοχή του μεγαλύτερου λάθους από τον πρόεδρο της ΕΠΟ να είναι διδαχτική γιατί αυτή η “καταστροφή” που λέει κι ο Ρανιέρι δεν θα ξεχαστεί ποτέ.
