Τα τελευταία τρία κεφάλαια της “Δευτέρας” του Ηλία Αναστασιάδη τα διάβασα με το “Junkie” των James στα ακουστικά μου. Σε επανάληψη:
“Now were heading for a fall
And a double takes it all
A stranger rolls a double 5
And everyone’s a junkie
Yeah, yeah, yeah, yeah, yeah”.
Για να είμαι τίμιος μαζί σας, το γράφω από την αρχή. Τον συγγραφέα τον γνώρισα σε μια rockwave συναυλία το καλοκαίρι που μας πέρασε, τον συμπάθησα σχεδόν αυτόματα, δεν τον ξέρω. Με αυτή τη σειρά.
Έγραψε σε βιβλίο την ιστορία του εθισμού του στο τζόγο. Ψαχούλεψε τα παιδικά του χρόνια και τα έριξε με μελάνι στο χαρτί. Αποκαθήλωσε τον πατέρα του για να τον ξαναβάλει μετά στη σωστή θέση, απόρησε με το κουράγιο και την υπομονή των ανθρώπων που διαλέγουν το υποστηρικτικό δοκάρι σαν ρόλο ζωής, τριγύρισε πίσω σε διαδρομές εξευτελιστικές. Αυτές που όλοι μας τέινουμε να ξεχνάμε όταν φτάσουμε στην κορυφή της σκάλας.
Το κείμενο διαβάζεται μονορούφι, για πολλούς λόγους. Γιατί η γραφή του είναι σύγχρονη, γρήγορη και άμεση, χωρίς να κατρακυλά πουθενά στην ευκολία. Επειδή το συναίσθημα πλημμυρίζει, αλλά πουθενά δεν εκβιάζεται ούτε πουλιέται φθηνά. Σε όλους είναι πιο εύκολο να διαβάζουμε τις δύσκολες ιστορίες που έχουν συμβεί σε άλλους. Κάποιοι για να παρηγορηθούμε στη reality λογική του “υπάρχουν και χειρότερα” και να διασκεδάσουμε με τον πόνο των άλλων. Αλλοι για να τραβήξουμε μια τζούρα δύναμης από τις λέξεις κάποιου που κρύβουν σπουδαίες πράξεις, λιγότεροι για να νιώσουμε λιγότερη μοναξιά.
Everyone’s a junkie. “Όλοι είμαστε εθισμένοι”. Μα φυσικά.
Ο κυνικός λέει ότι η ουσία μας είναι το σύνολο των εθισμών μας. Ο αισιόδοξος ότι είναι οι αντιστάσεις μας. Μονίμως το ίδιο παιχνίδι, η ίδια τραμπάλα, νηφαλιότητα και υποτροπή. Κάποιοι “μπερδεύουμε την ευφυία με τη δύναμη, την αλητεία, με τη μιζέρια”. Λέμε πως η εξυπνάδα αρκεί για να ξεφύγουμε. Άλλοι στροβιλίζομαστε στη δίνη της ανασφάλειας και στο φαύλο κύκλο της αυτολύπησης.
Ο Ηλίας Αναστασιάδης μας κάνει μια ανεκτίμητη βόλτα στο δωμάτιο του μυαλού του, το στολισμένο με αδρεναλίνη και αδιαφορία, τάξη και χάος, συναίσθημα και ακρωτηριασμό. Σε μια διαδρομή που όσο ήταν κατηφορική βάδιζε προς την καταστροφή και όταν έμοιαζε με καρδιογράφημα θύμιζε ζωή.
Και πιο πολύ απ΄ όλα, σου ψιθυρίζει ότι δεν είσαι μόνος, όσο κι αν προσπαθείς, βολικά, να πείσεις τον εαυτό σου ότι είσαι. Ότι υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που θα σε βοηθήσουν να σκάψετε μαζί, να βρείτε τον θησαυρό. Πως τους υποτιμάμε κάθε μέρα, ανίκανοι, δειλοί ή αλαζόνες να απλώσουμε το χέρι.
Του είπε κάποια:
“Πιστεύω ότι δεν εκτιμάς του ανθρώπους που σε καταλαβαίνουν απόλυτα, τους φίλους σου από την ομάδα, αλλά και την ομάδα, γενικότερα. […] Γιατί δεν σου φτάνει αυτό;”.
Και ήταν σαν να το λέει σε μένα. Ίσως και σε σένα.
“Everyone’s a junkie
Yeah, yeah, yeah, yeah, yeah
Everyone’s a junkie
Yeah, yeah, yeah, yeah, yeah
Everyone’s a junkie
Yeah, yeah, yeah, yeah, yeah”
*Η “Δευτέρα” του Ηλία Αναστασιάδη κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία από τις εκδόσεις KeyBooks.
