ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Σε ένα τουρνουά που ελάχιστες ομάδες έχουν δείξει υπεροχή και πολλά ματς κρίνονται στις λεπτομέρειες, αυτό που «πονάει» περισσότερο είναι η εικόνα που βγάζει η εθνική μας ομάδα προς τα έξω, ακόμα περισσότερο και από τις ξεκάθαρες ήττες αυτές καθ’ αυτές.
Χωρίς χαρακτήρα, χωρίς σημείο αναφοράς στο παιχνίδι της είτε αμυντικά είτε επιθετικά, με κάθε άλλο παρά διακριτούς ρόλους, με τους πιο παλιούς να κοιτούν χωρίς ουσιαστικά να μπορούν να αλλάξουν τη ροή των πραγμάτων και τους νεότερους να «ξεκατινιάζονται» μπροστά στις κάμερες για το ποιος θέλει περισσότερο να παίζει στην εθνική ομάδα.
Πειθαρχία; Αναζητείται και έχω την αίσθηση ότι δύσκολα θα βρεθεί στη συνέχεια ό,τι και να γίνει στην αναμέτρηση με την Πολωνία. Πρωτιά στις τεχνικές ποινές με την καραμέλα της διαιτησίας να λιώνει αργά και βασανιστικά. Η εικόνα είναι σχεδόν αποκρουστική για όλους αυτούς που αγαπούν την εθνική ομάδα και τη βλέπουν να ταλαιπωρείται από κάτι απίθανους τύπους, χωρίς να μπορεί να ορθώσει ανάστημα παρά μόνο για 7λεπτα, 8λεπτα.
Όπως αντιλήφθηκα με μια βόλτα στα social media, πολλοί θεωρούν πως φταίει ο Μίσσας, άλλοι πάλι όχι, αν και ουδείς είναι άμοιρος ευθυνών ιδίως όταν η ομάδα παρουσιάζει τέτοιο πρόσωπο και δε μιλάω μόνο αγωνιστικά. Είναι σαφές ότι έγιναν τεράστια λάθη στο θέμα προπονητή και οι λάθος χειρισμοί αυτών που αποφασίζουν είναι πολλοί. Δε γίνεται ο ομοσπονδιακός να παίρνει όλο το ανάθεμα, αλλά δε γίνεται να λέμε ότι δε φταίει για τίποτα. Η αλήθεια πάντως είναι ότι οι τοποθετήσεις του στους δημοσιογράφους, δε βοηθούν την εικόνα του.
Από την άλλη οι δηλώσεις περί αυτών που θέλουν και αυτών που δε θέλουν να παίζουν στην εθνική, με βρίσκουν εντελώς αντίθετο. Δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι έχει πάει κάποιος στην Φινλανδία με το ζόρι. Αρνούμαι να δεχθώ ότι ο Θανάσης με το πάθος και την αυταπάρνηση που δείχνει στους αγώνες έχει το δικαίωμα να σχολιάζει τους συμπαίκτες του. Φάουλ λόγω απειρίας και υπερβολικής θέλησης, θεωρώ.
Και μέσα σε όλα αυτά υπάρχει και ο αγώνας χωρίς αύριο με την Πολωνία. Αν συζητούσαμε γι αυτό το ματς μια εβδομάδα πριν, θα γελούσαμε, αλλά με όλα αυτά που έχουν συμβεί, νομίζω ότι ο κίνδυνος πρόωρης επιστροφής είναι μεγάλος. Ο εγωισμός αυτών των παιδιών είναι τεράστιος, η θέληση τους για νίκη και επιτυχίες ακόμα μεγαλύτερη, οπότε θέλω να πιστεύω πως μπορούμε να αφήσουμε τα πάντα στην άκρη και να νικήσουμε τους μαχητικούς, αλλά μέχρι εκεί, Πολωνούς.
ΥΓ. Και στο τέλος κάτι για να ευθυμήσουμε, τουλάχιστον αποφύγαμε τους Ισπανούς.
