Μετά την συνεπή ως προς αυτά που πρεσβεύει κίνηση της διοίκησης του ΟΦΗ στην υπόθεση του Νίκου Παπαδόπουλου, ήρθε ανάλογη από την διοίκηση του Ατρόμητου για τη συμπεριφορά του Αμρ Ουάρντα τόσο στη διάρκεια, όσο και μετά το τέλος του αγώνα κυπέλλου με την ΑΕΚ.
Οι Περιστεριώτες προφανώς και δεν θα ήθελαν να σκεφτούν πως μια τόσο σημαντική για την λειτουργία της ομάδας μονάδα θα αφοπλίζονταν εξ ανάγκης και όχι για αγωνιστικούς λόγους. Έπρεπε όμως να πάρουν μια απόφαση υπερασπίζοντας αυτό που πρεσβεύουν και δίνοντας το στίγμα της φιλοσοφίας τους πως κανείς στο μέλλον δε μπορεί να λειτουργεί όπως… του κατεβαίνει στο κεφάλι, τουλάχιστον τη στιγμή που εκπροσωπεί τον σύλλογο. Είτε πριν είτε μετά το παιχνίδι.
Για τη συμπεριφορά του Αιγύπτιου την ώρα που βγαίνει από το παιχνίδι με τους σφυγμούς ανεβασμένους και ανθρώπους να τον βρίζουν, σαφώς και υπάρχουν ελαφρυντικά. Τα γραφικά του τύπου οι ποδοσφαιριστές πρέπει να δίνουν το καλό παράδειγμα και άλλα τέτοια γλυκανάλατα είναι κουβέντες καφενείου όταν θέλουμε να φορτώσουμε σε κάποιον όλα τα στραβά της κοινωνίας.
Οι ποδοσφαιριστές είναι άνθρωποι και ως τέτοιοι λειτουργούν. Δεν είναι κομπιούτερ να πατήσουν κουμπί και να παγώσουν τα νεύρα και την ένταση της στιγμής. Όλα αυτά όμως όταν είναι της στιγμής. Δε θα γίνουν ποτέ τα γήπεδα εκκλησίες, όμως σε όλες τις κερκίδες, όλων των ομάδων, υπάρχουν καθυστερημένοι που εύχονται αρρώστιες και ρίχνουν κατάρες για να βγάλουν από μέσα τους το ξύλο που τρώνε στο σπίτι τους. Όλα αυτά στον όχλο βέβαια γιατί ένας με έναν… τουμπεκί.
Όλα αυτά μιλώντας για τη στιγμή της έντασης, με τα νεύρα από το παιχνίδι, με την κούραση κλπ. Όταν όμως κάποιος φεύγει από το γήπεδο και προηγούμενος τον έχουν ηρεμήσει, κανακέψει, του έχουν μιλήσει, δεν είναι 18 χρονών για να παίζει πρώτη φορά μπάλα και πηγαίνει σπίτι του για να αναρτήσει ότι ακριβώς έχουν στο μυαλό τους οι καθυστερημένοι που του εύχονται… αρρώστιες, τότε υπάρχει πρόβλημα.
Δεν είναι κοινό μυστικό ότι ο Ουάρντα είναι παράξενο παιδί. Με την καλή, αλλά και με την κακή έννοια. Πέρασε ένα χρόνο αποθέωσης (δικαίως) για όσα ποδοσφαιρικά έχει κάνει στην Ελλάδα.
Αποθεώθηκε ακόμα και για το ντιμπιντάι από τους οπα-οπα και τρία πουλάκια κάθονται τριγύρω του. Γύρισε στον ΠΑΟΚ και όλοι γνώριζαν πως έχει την ποιότητα να παίξει στην ομάδα. Όμως ο Λουτσέσκου δεν είναι πολύ του ντιμπιντάι και του κανακεματος, γιατί πολύ απλά έχει πολλούς ποιοτικούς και αποφασισμένους να κάνουν πρωταθλητισμό παίκτες. Με συνέπεια, σοβαρότητα και χωρίς ντιμπιντάι. Αυτομάτως λοιπόν και με μαθηματική ακρίβεια θα ερχόταν η αποχώρησή του από τον “δικέφαλο”.
Εξίσου σοβαρός άνθρωπος φαίνεται ο προπονητής του Ατρομήτου. Τέτοιος και πολύ σοβαρός και προσγειωμένος μάλιστα είναι και ο Γιώργος Σπανός. Κατά συνέπεια καμία έκπληξη για την κατάληξη των πραγμάτων, τουλάχιστον επί του παρόντος. Άγνωστο αν κάτι αλλάξει στο μέλλον. Δεδομένο μοιάζει ότι ο παρορμητικός Ουάρντα έχει ήδη μετανιώσει για την ανάρτησή του στα καταστροφικά πολλές φορές social media. Είναι πολύ καλός ποδοσφαιριστής και είναι κρίμα να βάζει αυτογκόλ με τέτοιο τρόπο.
ΥΓ. Καλό θα ήταν κάποια στιγμή, όταν ζητάμε το… κεφάλι ενός αθλητή για άσεμνη χειρονομία όταν του βρίζουν τη μάνα και τα παιδιά (ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΓΗΠΕΔΑ), να πάρουμε και τα κεφάλια μερικών ηλίθιων που εύχονται καρκίνους. Και μόλις τα πάρουμε να τα στείλουμε σε ψυχίατρο γιατί για εκεί είναι.
