ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Δεν έφταναν τα …μαλλιοτραβήγματα ΕΣΑΠ και ΠΑΣΑΠ για το θέμα του αριθμού των ξένων που θα χρησιμοποιεί κάθε ομάδα στην προσεχή Volleyleague, ήρθε και η επιστολή της Καλαφατάκη να ταράξει ακόμη περισσότερα τα ήδη ανήσυχα νερά του ελληνικού βόλεϊ. Διαβάζοντας την περιγραφή της πρώην αθλήτριας της ΑΕΚ, κόρης του γνωστού μπασκετικού κόουτς Γιώργου Καλαφατάκη, νιώθεις, το λιγότερο, αηδία. Σκέφτεσαι όλα όσα έχεις ζήσει και όσα έχεις πάρει από αυτό το άθλημα από την δεκαετία του 80 και ξενερώνεις.
Όχι ρε παιδιά δεν είναι αυτό το βόλεϊ. Δεν είναι το βόλεϊ των 200 Ευρώ για κάθε αθλήτρια που δεν τα παίρνει κιόλας, τρέφεται 4 μέρες με μέλι για να επιβιώσει και της επιβάλλουν να τρώει, όπως αναφέρει η Καλαφατάκη «ένα μόνο σουβλάκι όπως λέει η διοίκηση». Sorry αλλά δεν είναι αυτό το βόλεϊ. Αν δεν το έχουν καταλάβει αυτοί που κρατάνε τα κλειδιά του ελληνικού αθλητισμού και του ελληνικού βόλεϊ δυστυχώς έχουμε ξύσει τον πάτο. Κάποιος θα πρέπει να βγει μπροστά σε όλη αυτή την ιστορία. Δεν μπορεί ένα άθλημα το οποίο έχει γεμίσει γήπεδα στο παρελθόν, έχει μεγαλώσει γενιές και γενιές, να σέρνεται στα πρώτα αρνητικά θέματα των sites και των εφημερίδων.
Η γενιά μου πρόλαβε τα καλύτερα. Είδαμε και υποκλιθήκαμε στο αθλητικό μεγαλείο του Στέλιου Καζάζη, του Τριανταφυλλίδη, του Ντράκοβιτς. του Μουστακίδη, του Σαμαρά, του Γκιούρδα, του Κουρνέτα, της Ντουμιτρέσκου, της Γκαραγκούνη. Ξεχνάω περίπου 100 ακόμη αθλητές και αθλήτριες που μας έκαναν να αισθανόμαστε περηφάνια όταν τους βλέπαμε στο γήπεδο. Αυτοί ήταν το βόλεϊ και από αυτούς περιμέναμε μετάλλια, χαμόγελα, συμμετοχές σε μεγάλες διοργανώσεις. Κλάψαμε και γελάσαμε μαζί τους. Πικραθήκαμε αλλά μέσα στον αγωνιστικό χώρο.
Οι αθλητές σήκωναν, σηκώνουν και θα εξακολουθήσουν να σηκώνουν το άθλημα στις πλάτες τους. Αυτούς θα πρέπει η κάθε ομάδα να προφυλάσσει, να συνεργάζεται και να βοηθάει. Από αυτούς η ομάδα θα πάει μπροστά. Δεν θα πάει μπροστά ποτέ μπροστά ο αθλητής – και κατά συνέπεια η ομάδα – όταν παράγοντας της ομάδας σου λέει «δικαιούστε η κάθε μια από ένα τυλιχτό σουβλάκι σήμερα, εντολή από την διοίκηση μόνο ένα». Αν μας ενδιαφέρουν να έρθουν επιτυχίες στον ελληνικό αθλητισμό και δη στο ελληνικό βόλεϊ τότε θα πρέπει να κοιτάξουμε εκ βαθέων το θέμα. Προτιμώ οι επιτυχίες να αργήσουν να έρθουν, παρά το άθλημα να ταλανίζεται από αηδιαστικά περιστατικά. Περισσότερη αξιοπρέπεια ζητάμε και ας μην έρθουν ποτέ τα χρυσά μετάλλια…
