Η απάντηση είναι ναι. Ο Παναθηναϊκός πήρε δύο εύκολες εκτός έδρας νίκες γιατί βρήκε μπόσικους αντιπάλους, εύθραυστους, χωρίς φιλοδοξίες.
Εύκολες, λόγω αδυναμίας των αντιπάλων.
Νίκες, εξαιτίας της δικής του απόδοσης και προόδου.
Πρέπει κανείς να εθελοτυφλεί για να μην δει πως οποιαδήποτε εκτός έδρας νίκη στην Ευρωλίγκα δεν είναι απλή υπόθεση. Μέσα στο ’19, η Αρμάνι χρειάστηκε παράταση για να περάσει από τα Κανάρια, η Μπασκόνια στραβοπάτησε στην Πόλη, η Ρεάλ κέρδισε σε παιχνίδι του ενός σουτ την ίδια αντίπαλο που ο Παναθηναϊκός κονιορτοποίησε χθες.
Η συνταγή είναι απλή: paint touches. Ο Παναθηναϊκός του Ρικ Πιτίνο έχει ως πρώτη λύση να ακουμπήσει τη μπάλα στο ζωγραφιστό, εκμεταλλευόμενος την ξεχωριστή ικανότητα του Νικ Καλάθη να πετά χειρουργικής ακρίβειας εισαγωγικές πάσες σε φόργουορντ και σέντερ, είτε σε backdoor κατάσταση για να εκμεταλλευτεί ένα τυχαίο mismatch του Τόμας ή του Παπαπέτρου, είτε σε early post up οποιουδήποτε ψηλού.
Η ταχύτητα με την οποία ο Νικ (κατά κύριο λόγο) και ο Λεκάβιτσους (κατά δεύτερο) μεταφέρουν τη μπάλα στην απέναντι πλευρά δίνει λιγότερο χρόνο στην αντίπαλη άμυνα να οργανωθεί, και έτσι αυξάνει τις πιθανότητες να προκύψει κάποιο ευνοϊκό ζευγάρωμα που ο Καλάθης μπορεί να εκθέσει. Αυτό φυσικά δεν μπορεί να συμβεί χωρίς αμυντικό ριμπάουντ, τομέας στον οποίο ο Παναθηναϊκός πήρε εξαιρετικό βαθμό χθες απέναντι στην αθλητική φροντ-λάιν της Νταρουσάφακα.
Η επιθετική άμυνα των «πράσινων», που στην Volkswagen Arena έδωσε 12 κλεψίματα απέναντι στην αλαφροΐσκιωτη «Ντάτσκα», παρήγαγε αυτόματα πόντους σε αιφνιδιασμό/transition και έδωσε την εικόνα μιας επίθεσης που είχε ροή και αυτοπεποίθηση. Άλλωστε, το 5v5 δεν είναι βραχνάς μόνο για την ομάδα του Πιτίνο: την εποχή του επιστημονικού σκάουτινγκ, το να σκοράρεις απέναντι σε οργανωμένη άμυνα είναι μπελάς για όλους. Φυσικά, όταν δεν έχεις τους σουτέρ που θα λειτουργήσουν ως floor spacers και δημιουργούς εκτός του Καλάθη, το πρόβλημα μεγεθύνεται. Κάπως έτσι ήρθαν οι 94 + 99 + 91 πόντοι στα τρία τελευταία, παρότι τα μόλις δύο χθεσινά τρίποντα ήταν ακόμα λιγότερα σε σχέση με τα επτά της Χίμκι και τα έξι στο Λας Πάλμας.
Τις περασμένες τρεις αγωνιστικές ο Παναθηναϊκός κατάφερε με επιτυχία να κρύψει σημαντικό μέρος από τα κουσούρια του και να αναδείξει τα πλεονεκτήματα του. Ήταν δεδομένο ότι η αγωνιστική άνοδος θα είναι παράπλευρα οφέλη: η σταθερά καλή παρουσία των Καλάθη, Παπαπέτρου, Τόμας, το αρμονικό ζευγάρωμα των Κιλπάτρικ/Λάνγκφορντ στο «2» δεν είναι εκπλήξεις, όμως η παρουσία του Γιώργου Παπαγιάννη τις δύο τελευταίες εβδομάδες μόνο ως τέτοια μπορεί να προσμετρηθεί.
Ο δεινόσαυρος της ομάδας βάδιζε πρόσω ολοταχώς προς μια ακόμη χαμένη χρονιά, σε τέτοιο βαθμό που η παρουσία του στην όχι ακριβώς πλούσια σε ψηλούς Εθνική ομάδα ήταν συζητήσιμης χρησιμότητας. Κάνοντας αρχή στα Κανάρια και αφού άκουσε τα σχολιανά του από τον Πιτίνο στο Ρέθυμνο, ο Papa-G απορρόφησε τους κραδασμούς του κακού ξεκινήματος στην άμυνα και είχε το πρώτο του, ολοκληρωμένο και στις δύο πλευρές του παρκέ, φετινο παιχνίδι. Οι φάσεις που τελείωσε από ασίστ των συμπαικτών του ήταν εύκολες για την κλάση του, όμως τα επιθετικά ριμπάουντ που διεκδίκησε και πήρε και οι προσποιήσεις που χρησιμοποίησε σε αρκετές περιπτώσεις έδειξαν έναν παίκτη που ήταν πνευματικά παρών στο παιχνίδι, όχι ψάρι έξω από το νερό.
Στην άμυνα ο Παπαγιάννης απαλλάχθηκε επιτέλους από το σύνδρομο του μπλοκ. Από τη στιγμή που σταμάτησε να υπερβάλλει και απλά έβαλε τον αντίπαλο του στη διαδικασία του μαρκαρισμένου σουτ (αυτό που οι Αμερικανοί λένε contested), ήταν σταθερά σε καλή θέση για τη διεκδίκηση του ριμπάουντ, διαφοροποίησε τουλάχιστον τα μισά σουτ/λέι-απ που έγιναν μπροστά του, δεν είχε πρόβλημα με τα φάουλ. Ο Πιτίνο φανέρωσε μετά το ματς ότι είχε πετάξει το γάντι στον σέντερ του, να τελειώσει το ματς με double – double.
Συνολικά, ο Παναθηναϊκός κλείνει μια τριάδα παιχνιδιών με Χίμκι, Γκραν Κανάρια, Νταρουσάφακα με κέρδος όχι μόνο τις τρεις νίκες, αλλά κυρίως την πρόοδο μιας ομάδας που έχει βρει έναν βολικό και αποτελεσματικό τρόπο παιχνιδιού ο οποίος κάνει ευτυχισμένους τους παίκτες του, αφού κολακεύει τα προτερήματα τους.
Αυτό φυσικά δεν σημαίνει πως μπορεί να συμβαίνει απέναντι σε οποιοδήποτε αντίπαλο. Είναι αυτονόητο ότι τα early post του Τόμας και του Παπαπέτρου θα βρουν πολύ λιγότερο πρόσφορο έδαφος την επόμενη εβδομάδα απέναντι σε Κλάιμπερν/Κουρμπάνοφ/Πίτερς/Αντόνοφ, ο Καλάθης θα πιεστεί περισσότερο από τον Χάκετ και θα ξοδέψει ενέργεια κυνηγώντας τον Ντε Κολό, οι Λάνγκφορντ/Κιλπάτρικ θα πρέπει να τα βάλουν με το δικέφαλο τέρας Ντε Κολό/Χίγκινς. Μοιάζει δεδομένο ότι η ΤΣΣΚΑ θα προσπαθήσει να βγάλει τον Παναθηναϊκό από το comfort zone των τελευταίων εβδομάδων, και πως έχει την ποιότητα για να τα καταφέρει. Οι πράσινοι θα προσπαθήσουν να βρουν απαντήσεις στα νέα διαγωνίσματα που θα τους βάλουν καλύτεροι αντίπαλοι, όμως είναι κεφαλαιώδες ότι έστω και τόσο αργά στη σεζόν βρήκαν έναν μπούσουλα τον οποίο εμπιστεύονται.
Με τις περισσότερες ισοβαθμίες να μην τους εξυπηρετούν, Καλάθης και σία εξακολουθούν να βρίσκονται περισσότερο εκτός πλέι-οφ παρά εντός. Χρειάστηκαν δύο μήνες πιτινισμού για να μάθει ο κόουτς την ομάδα και αυτή να ξεκινήσει να υπηρετεί τα θέλω του. Στο τοπ επίπεδο, αυτός ο χρόνος δεν γυρνά πίσω.
