ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Μεσημέρι Κυριακής. Ένα ηλιόλουστο μεσημέρι στη Νέα Σμύρνη. Η ώρα σχεδόν 13:45. Eίναι η στιγμή που έξω από τη θύρα των επισήμων φτάνουν τα προσφυγόπουλα, τα οποία οι άνθρωποι της Νέας Σμύρνης τ’ αγκάλιασαν και τους πρόσφεραν ένα υπέροχο μεσημερο-απόγευμα. Τους βοήθησαν να ξεφύγουν από τη μουντή καθημερινότητά τους. Τους μοίρασαν παιχνίδια, τους πρόσφεραν μια ζεστή αγκαλιά και μπόλικο χαμόγελο στα χειλάκια τους.
Παιδάκια που ξεριζώθηκαν από τα σπίτια τους, από τα χαλάσματα της πατρίδας τους για ένα καλύτερο, ασφαλέστερο αύριο. Μετά από φουρτούνες και περιπέτειες βρήκαν στεριά στην Ελλάδα. Παιδάκια ηλικίας από 5 μέχρι και 14 ετών. Αγοράκια και κοριτσάκια. Πρόσωπα χαμογελαστά. Όλα πρόθυμα να σ’ αγκαλιάσουν και να νιώσουν ζεστασιά.
Πριν την είσοδό τους στον αγωνιστικό χώρο, όλα τα παιδάκια μεταφέρθηκαν στην αίθουσα τύπου της ΠΑΕ Πανιώνιος για να ετοιμαστούν. Είχα την ευκαιρία να συνομιλήσω σχεδόν με όλα. Με κάποια απ’ αυτά στη γλώσσα μας. Τα ελληνικά. Τα οποία κατάφεραν να μάθουν μέσα σε λιγότερο ένα χρόνο.
Η Νατσίμα, ένα κοριτσάκι ηλικίας 11 ετών από το Αφγανιστάν, ήταν το πρώτο που με πλησίασε ζητώντας μου να της κατεβάσω ένα από τα τρόπαια του Πανιωνίου που βρίσκονται στην αίθουσα τύπου. Τρόπαια όχι κάποιου επίσημου τίτλου, αλλά πιθανότατα από κάποιο φιλικό τουρνουά.
Για τη Νατσίμα όμως δεν είχε καμία σημασία. Ήθελε απλά να το κρατήσει στα χέρια της και να βγει μια φωτογραφία και να θυμάται αυτή τη σπάνια στιγμή. Να ζήσει κάτι που πριν λίγους μήνες ούτε που φανταζόταν πως θα είχε αυτή την ευκαιρία. Το ίδιο και η Μαρία, η αδερφή της. Όπως και τα αγοράκια από τη Συρία. Έζησαν όλα τους μοναδικές στιγμές.
Όπως επίσης και η αποθέωση και το χειροκρότημα που εισέπραξαν από τους 3.500 φίλους του Πανιωνίου κατά την είσοδό τους στον αγωνιστικό χώρο μαζί με τους ποδοσφαιριστές, αλλά και σ’ ολόκληρη τη διαδρομή τους, μέσα από το γήπεδο προς τη θύρα που τους φιλοξένησε για να παρακολουθήσουν το ματς.
Όλα αυτά, χάρη στην πρωτοβουλία της ΠΑΕ Πανιώνιος και του Ερασιτέχνη να αγκαλιάσει τους πρόσφυγες. Μια αξιέπαινη ενέργεια γεμάτη ευαισθησία από τον ιστορικότερο σύλλογο της Ελλάδας. Ο “ιστορικός” αποδείχθηκε για ακόμα μία φορά αντάξιος της κληρονομιάς και της κουλτούρας που κουβαλάει.
Πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά άλλωστε για έναν σύλλογο που ιδρύθηκε στη Σμύρνη το 1890, με τους ανθρώπους που κατοικούσαν στην πόλη της Μικράς Ασίας να ζουν στο πετσί τους τον ξεριζωμό, τη σφαγή και την καταστροφή της Σμύρνης τον Σεπτέμβριο του 1922.
Ο Πρόσφυγας αγκάλιασε τους Πρόσφυγες. Για πολλούς αυτό είναι είδηση. Για τον κόσμο του Πανιωνίου, ήταν απλά μια υποχρέωση προς την ιστορία που κουβαλάει ο σύλλογος. Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο ο στίχος στον ύμνο του: “Της προσφυγιάς φανάρι, των στίβων παλικάρι, τρισένδοξο καμάρι, Πανιωνάρα μου γλυκιά…“.
