Η δύναμη του Γιάννη, η καρδιά του Λεονάρντο

Προσπαθώντας να βάλω σε τάξη τις σκέψεις μου από το σαββατιάτικο ματς του Ολυμπιακού με τον Λεβαδειακό στο Καραϊσκάκη, το μυαλό γυρίζει διαρκώς στην είσοδο των ομάδων στον αγωνιστικό χώρο, λίγο πριν από τη σέντρα. Τους παίκτες συντρόφευαν τρεις συνάνθρωποί μας με κινητικά προβλήματα. Ενας εξ’ αυτών, δε χάνει ματς όλων των τμημάτων του Ολυμπιακού. Ήταν ο Γιάννης Αλαμπασύνης, ο οποίος βρίσκεται παντού: σε ποδόσφαιρο, μπάσκετ, βόλεϊ, πόλο και φαντάζομαι πως θα αρχίσει να πηγαίνει και στους αγώνες χάντμπολ των «ερυθρόλευκων».
        
Αγάπη απεριόριστη για την ομάδα του. Γεμάτη ανιδιοτέλεια. «Για εμένα ο Ολυμπιακός είναι όλη μου ζωή», μου είπε λίγο πριν αφήσει το χορτάρι του Καραϊσκάκη για να επιστρέψει με τη βοήθεια του πατέρα του στην εξέδρα. Ο Γιάννης έχοντας μόνιμο χαμόγελο στο πρόσωπό του, ατελείωτη δύναμη και απεριόριστη αγάπη για την ομάδα του, αποτελεί πηγή έμπνευσης. «Η δύναμή σου είναι η δύναμη μας», θέλω να του πω εδώ και καιρό. Τουλάχιστον πρόλαβα να του γράψω. Αλλά θα του το πω και από κοντά. Σύντομα.
        
Τώρα, τα μάτια του, όπως και όλων όσοι βρέθηκαν το σαββατόβραδο στο Καραϊσκάκη, είδαν ένα ματς το οποίο θα μπορούσε να είχε κριθεί από το πρώτο ημίχρονο. Διότι με τις ευκαιρίες που δημιούργησαν οι παίκτες του Τάκη Λεμονή, θα έπρεπε να μπουν στο δεύτερο μέρος για να κάνουν συντήρηση δυνάμεων ενόψει του αγώνα της Τετάρτης στη Λισσαβόνα. Και όχι να τρέχουν στο τέλος προκειμένου να πάρουν το τρίποντο. Όμως, στο ποδόσφαιρο όταν δεν αξιοποιούνται οι ευκαιρίες, υπάρχει κίνδυνος στο τέλος να μην απονεμηθεί δικαιοσύνη.
        
Χάρη στον γκολ του Λεονάρντο Κούτρη, ο Ολυμπιακός πήρε το τρίποντο που το άξιζε και με το παραπάνω. Ο σκόρερ του νικητήριου γκολ εξελίσσεται σε σπουδαία μονάδα, απαραίτητη για τους «Πειραιώτες». Μάλιστα, εκτός από προσόντα, έχει και καρδιά. Απαραίτητη, όχι απλώς για να επιβιώσεις, αλλά και για να διακριθείς σε μία ομάδα των απαιτήσεων του Ολυμπιακού.