Πρωταθλητισμός, τί δύσκολο πράγμα …

Στον χτεσινό αγώνα με τον Αιγινιακό στο Καυτανζόγλειο δεν κρινόταν κάτι ουσιαστικό για τον ΠΑΟΚ. Εχοντας εξασφαλίσει την πρόκριση από τις δυο προηγούμενες νίκες που είχε πετύχει, με Λεβαδειακό (σ.σ. στο ίδιο γήπεδο αλλά ως γηπεδούχος) και με Απόλλωνα Πόντου στην Καλαμαριά, το ζητούμενο ήταν μια καλή εμφάνιση σε συνάρτηση με την ενεργοποίηση ποδοσφαιριστών που για τον έναν ή για τον άλλον λόγο τον τελευταίο καιρό δεν είχαν χρόνο συμμετοχής. Το τελικό 0-5 με τα πρώτα γκολ των Λημνιού – Ελ Καντουρί με τη φανέλα με τον «Δικέφαλο» στο στήθος, με τα δυο γκολ του Πρίγιοβιτς και με το ένα του Σάκχοφ, δεν αφήνει πολλά περιθώρια συζήτησης και κριτικής, για μια αναμέτρηση ανάμεσα σε δυο ομάδες με τεράστια διαφορά δυναμικότητας.
 
Δεν είναι δα και μυστικό, πως μετά τη νέα αποτυχία της περασμένης Κυριακής να βρει την πρώτη του εκτός έδρας νίκη στο πρωτάθλημα ο ΠΑΟΚ, το … θερμόμετρο αυξήθηκε κατακόρυφα εντός και πέριξ της ομάδας. Η σφοδρή απογοήτευση, η αντίστοιχη πικρία είχαν ως μεταγενέστερη συνέπεια τον θυμό, την οργή και την ακόμη μεγαλύτερη αμφισβήτηση προς πάσα κατεύθυνση. Κι επειδή η συγκεκριμένη «ασθένεια» είναι μεταδοτική, τείνει να λάβει πλέον διαστάσεις … επιδημίας, φτάνοντας ακόμη και στην πρόωρη απαξίωση – ακόμη – και ποδοσφαιριστών της ομάδας εγνωσμένης αξίας που μέσα στο διάστημα των τριών μηνών που βρίσκονται στην Τούμπα και μέσα από ανορθόδοξες συνθήκες εκκίνησης μιας σεζόν πρόλαβαν να δείξουν είτε λίγα είτε πολλά.
 
Κι όλα αυτά επειδή ο φετινός στόχος της ομάδας όπως έχει οριστεί δημόσια, πρώτα από τους διοικούντες και μετά από το αγωνιστικό τμήμα, είναι το πρωτάθλημα. Ενας στόχος που δικαιολογείται ως προτεραιότητα λόγω των πολλών ετών που λείπει από την ομάδα, λόγω της αλλαγής των συνθηκών εν γένει στο ελληνικό ποδόσφαιρο όπως οι ίδιοι υποστηρίζουν και λόγω των μικρών διαφορών που φαίνεται να διέπουν πλέον τις ομάδες που το διεκδικούν, αν όχι όλες του πρωταθλήματος και όχι επειδή έγινε μια σοβαρή προετοιμασία σε όλα τα επίπεδα από το τέλος της περσινής σεζόν, επειδή υπήρξε μια λογική συνέχεια ενίσχυσης και στήριξης της περσινής ομάδας, επειδή όλα έγιναν όπως έπρεπε, στην ώρα τους ώστε να κυλήσουν ομαλά και φυσιολογικά φέρνοντας τον ΠΑΟΚ σε θέση ισχύος έναντι των άλλων.
 
Αλλαγή τεχνικής ηγεσίας με μια επιλογή που αποδείχτηκε από τις χειρότερες της τελευταίας δεκαετίας, μεταγραφές της τελευταίας στιγμής – οι πλέον σημαντικές – αλλά και απολύτως άστοχες (σ.σ. Λεβέκ) αποκάλυψαν έναν επιπόλαιο προγραμματισμό, άκρως προβληματικό που είχε ως πρώτη συνέπεια τον αποκλεισμό από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις και ως δεύτερη τα …. έντονες μεταπτώσεις σε απόδοση και αποτελεσματικότητα της ομάδας. Και για όλα αυτά η λύση που επιστρατεύτηκε για να δώσει λύση-εις ήταν ο Ραζβάν Λουτσέσκου. Ενας τεχνικός με συγκεκριμένη διαδρομή, που τα τελευταία χρόνια εργαζόταν σ’ ένα εκ διαμέτρου αντίθετο περιβάλλον με αυτό του ΠΑΟΚ, με ηρεμία, προγραμματισμό, συγκεκριμένη πίεση και γνωστά, ικανοποιητικά αποτελέσματα για τα δεδομένα της ομάδας που καλείται να αντιμετωπίσει το Σάββατο στην έδρα της ο «Δικέφαλος».
 
Για να κατακτήσει μια ομάδα το πρωτάθλημα δεν αρκεί να το θέλει πάρα πολύ ο κόσμος της και οι παράγοντες της ομάδας (σ.σ. στα λόγια), αλλά πρέπει άπαντες να το πιστεύουν και να το υποστηρίζουν από την αρχή μέχρι το τέλος κάνοντας ότι είναι απαραίτητο για να το κατακτήσει. Δεν είναι ένα προϊόν που απλά περιμένει κάποιον σε κάποια βιτρίνα να πάει να το πάρει, ενώ φυσικά κι ο ανταγωνισμός δεν πρόκειται να κάτσει με … «σταυρωμένα» χέρια για να το πάρει ο οποιοσδήποτε άλλος. Πολλές φορές, είναι καλό για κάποιον να κάνει και να λειτουργεί με τρόπο τέτοιον που να είναι ουσιαστικός αλλά χωρίς να διαφημίζεται. Η δήλωση πως ο στόχος είναι το πρωτάθλημα τρέφει εγωϊσμούς, ικανοποιεί πρόσκαιρα τους ίδιους αλλά στις … αναταράξεις τα … κενά αέρος είναι μεγάλα και δύσκολα.
 
Ειδικά στον «Δικέφαλο» όταν η κατάσταση δεν εξελίσσεται ομαλά η συνέχεια είναι άκρως προβλέψιμη και δεν είναι καμία άλλη από τη στόχευση και την απαξίωση. Αδικη μπορεί να μην είναι σε αρκετές περιπτώσεις, ούτε και καθ’ όλα δίκαιη όμως, ενώ δε χωρά η παραμικρή αμφιβολία πως δε βοηθάει στο ελάχιστο. Εχοντας συμπληρώσει το 1/3 της σεζόν, ήδη έχουν βγει συμπεράσματα για την ικανότητα ή την ανικανότητα του ενός και του άλλου, ήδη οι μέχρι πρότινος «θεοί» μοιάζουν «λίγοι» και το θέμα συζήτησης πλέον είναι το ποιός θα φύγει πρώτος σε ένα μήνα. Τέτοια αυτοκαταστροφική διάθεση … πουθενά. Τέτοια αποτυχημένη διαχείριση κρίσης …. πουθενά. Υποτίθεται πως μια ομάδα είναι μια αλυσίδα που αποτελείται από κρίκους. Ως τέτοιοι λογίζονται το κάθε στέλεχος του κάθε τμήματος, που θεωρητικά λειτουργούν υποστηρικτικά μεταξύ τους. Και το … θεωρητικά μπαίνει στη συζήτηση κρίνοντας εκ του αποτελέσματος.
 
Είναι δυνατόν να μη γίνεται συζήτηση εντός ομάδας για τη διαχείριση συγκεκριμένων ποδοσφαιριστών για τους οποίους έχουν επενδυθεί σημαντικότατα ποσά κι ελπίδες για τη φετινή σεζόν; Οι τέσσερις ποδοσφαιριστές που αποκτήθηκαν για να κάνουν τη διαφορά, οι τρεις την τελευταία μέρα των μεταγραφών ήταν οι Ζαμπράνο, Μαουρίσιο, Βιεϊρίνια κι Ελ Καντουρί. Αίφνης ο Ζαμπράνο έχει πάρει την κατιούσα, δε χρησιμοποιήθηκε στη Νέα Σμύρνη κι από επιλογή πρώτης γραμμής έχει πάψει να αποτελεί προτεραιότητα. Εκανε λάθος στο ΟΑΚΑ με την ΑΕΚ. Σωστά, ο μόνος ήταν; Ή για έναν ποδοσφαιριστή που καταβλήθηκε τιτάνια προσπάθεια ώστε να αποκτηθεί ως δανεικός με την προοπτική να αγοραστεί από την ομάδα, δεν υπήρχε άλλος τρόπος διαχείρισης ώστε να μην επαναληφθεί το λάθος που έκανε; Ο Μαουρίσιο τραυματίστηκε, επέστρεψε σε χρόνο ρεκόρ κι ενώ ήταν υγιής με τον Ατρόμητο δεν μπήκε καν στην αποστολή της Νέας Σμύρνης εξαιτίας του ότι δεν είχε αγωνιστικό ρυθμό. Για ποιό λόγο τότε να ειπωθεί πως είναι υγιής εδώ και δυο εβδομάδες; Ποιό το όφελος;
 
Ο Βιεϊρίνια γύρισε στον ΠΑΟΚ για να παίζει στη θέση την οποία αναδείχτηκε πριν φύγει για τη Γερμανία. Το έχει δηλώσει κι ο ίδιος, αυτή του εξτρέμ. Επειδή ο Λεβέκ δεν υπήρξε ποτέ, ο Λέοβατς ταλαιπωρείται από προβλήματα κι ο Δεληγιαννίδης δεν έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη της τεχνικής ηγεσίας, θα καθιερωθεί στο αριστερό άκρο της άμυνας; Ο Ελ Καντουρί, πασχίζει να επανέλθει στα επίπεδα που ήταν πριν από καιρό. Αυτό σημαίνει πως πρέπει να παίζει σε κάθε αγώνα, είτε το πόδι του είναι πρησμένο, είτε δεν έχει δυνάμεις, είτε είναι σε κακή μέρα, είτε απλά και μόνον για να πάρει ψυχολογία σκοράροντας, όπως συνέβη χτες σ’ έναν αγώνα άνευ σημασίας; Ο Πρίγιοβιτς, λογίζεται ως το … «βαρύ» όνομα στην επίθεση, ο κατά τεκμήριο πιο αποτελεσματικός ποδοσφαιριστής της συγκεκριμένης γραμμής, έστω κι εντός έδρας και σε δυο διαδοχικούς αγώνες είναι στον πάγκο για να παίξει βασικός στο Κύπελλο ενενήντα λεπτά κι ενώ ακολουθεί κρισιμότατο ματς σε τρεις μέρες; Τόσοι άνθρωποι μέσα στην ομάδα, κανείς δεν μπορεί να συνδράμει σε μια πιο ορθολογική διαχείριση όλων αυτών κι ακόμη περισσότερων;
 
Σαφώς κι όλα αυτά έχουν μια λογική, δεν μπορεί να γίνονται τυχαία, όμως ας την εξηγήσει κάποιος από τους ιθύνοντες να καταλάβουν κι οι υπόλοιποι, αποφεύγοντας ανούσιες τοποθετήσεις με τις οποίες ο καθένας προσπαθεί να διασφαλίσει τον εαυτό του και τη θέση του αποφεύγοντας να μπει στην ουσία και το πρόβλημα, γιατί αυτές είναι που εξοργίζουν περισσότερο στο τέλος. Δεν είναι όλα καλώς καμωμένα. Δε θα μπορούσαν να είναι. Αλλά ας υπάρξει συνείδηση, ρεαλισμός και επικοινωνία για να μπορέσουν όλοι να προχωρήσουν παρακάτω. Αν ήταν η τεχνική ηγεσία το πρόβλημα ας άλλαζε. Εχει αλλάξει τόσες φορές όμως, κάτι που πρέπει να κάνει τους πάντες ν’ αναλογιστούν πως ίσως δεν είναι το κυρίως πρόβλημα. Ας κάνει ο κάθε ένας την αυτοκριτική του, ας αναλάβει τις ευθύνες του κι ίσως το αύριο να είναι διαφορετικό. Μέχρι τότε … τα «κατηγορώ» δε θα έχουν τελειωμό. Ταπεινή άποψη πάντα, λάθος ή σωστή θα δείξει ο καιρός. Καλή συνέχεια και καλή δύναμη σε όλους ….