Πολλές φορές ο Νταμίρ Κάναντι φωνάζει στους παίκτες του όταν έχουν την κατοχή της μπάλας απέναντι σε οργανωμένη άμυνα, «one two… one two… one two». Τι σημαίνει αυτό; Ότι κάθε παίκτης δεν πρέπει να κάνει πάνω από δύο επαφές με τη μπάλα. Κοντρόλ και πάσα δηλαδή. Δύο επαφές. Τέλος.
Αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να μπορέσεις να διασπάσεις μια καλά οργανωμένη άμυνα όπως ήταν αυτή του Λεβαδειακού. Φυσικά αυτό απαιτεί ποιότητα, καθαρό μυαλό, στηρίγματα και επικοινωνία των ποδοσφαιριστών μεταξύ τους. Ακούγεται απλό, αλλά στο ποδόσφαιρο το απλό είναι και το δύσκολο.
Τα πράγματα λοιπόν ήταν πολύ δύσκολα για τον Ατρόμητο, για σαράντα λεπτά, καθώς:
– οι πλαγιοκοπήσεις από Κιβρακίδη και Γιαννούλη δεν έφεραν σωστή τελική πάσα ή αν θέλετε σωστή τοποθέτηση του Ντάουντα στην περιοχή,
– τα μακρινά σουτ του Μάντσον δε βρήκαν στόχο,
– οι στατικές φάσεις δεν έφεραν αποτέλεσμα,
– ενώ ο Ουάρντα είχε πέσει πάνω σε έναν δυναμικό Αντιλέχου και δε μπόρεσε να κάνει χρήση του απρόβλεπτου παιχνιδιού του.
Πολλοί σκέφτηκαν πως ο Ατρόμητος δύσκολα θα φτάσει στη νίκη ή πως θα χρειαζόταν τη βοήθεια της τύχης. Λάθος. Με «κλειδί» την υπομονή που επέδειξαν οι παίκτες του Ατρόμητου ήρθε η επιτυχία. Η υπομονή ήταν το βασικό στοιχείο που χρειαζόταν για να βγει ο αυτοματισμός στο γκολ. Οι κυανόλευκοι δεν πανικοβλήθηκαν. Έλεγξαν πλήρως το ματς και την κατάλληλη στιγμή «χτύπησαν».
Όλα με μία! Ρισβάνης σε Μάντσον (με μία), Μάντσον (κοντρόλ και πάσα) σε Μπουσουλάτζιτς, Μπουσουλάτζιτς σε Μάντσον (με μία), Μάντσον σε Βασιλακάκη (κοντρόλ και πάσα), Βασιλακάκης σε Ντάουντα (με μία), Ντάουντα σε Ντιγκινί (με μία) και συνθήκη τετ α τετ με έξι πάσες που «διέλυσαν» την εξαιρετική μέχρι εκείνη τη στιγμή αμυντική λειτουργία του Λεβαδειακού. Αυτοματισμός.
Το έχουν ξανακάνει με τον Παναθηναϊκό. Πραγματικά δεν είναι εύκολο να βγει ένα τέτοιο γκολ. Χρειάζεται ταλέντο, καθαρό μυαλό και πολλή δουλειά στην προπόνηση. Ένα μικρό λάθος κοντρόλ, μία κακή τοποθέτηση στο χώρο, ένα λάθος βήμα στο τρέξιμο μπορούν να χαλάσουν μια τέτοια φάση.
Στην συγκεκριμένη περίπτωση συνδυάστηκαν έξι παίκτες, αλλά αν παρατηρήσει κανείς ρόλο έχει παίξει κι ο Ουάρντα (σημαντικό το ότι δεν είναι στους έξι που κάνουν επαφή) ο οποίος έχει πάρει την σωστή απόφαση να φύγει από την περιοχή και να γυρίσει προς τα πίσω δημιουργώντας χώρο στον Ντάουντα και μπερδεύοντας τον Αντιλέχου που μένει να κοιτάει τη φάση χωρίς επί της ουσίας να μαρκάρει.
Χρειάστηκαν πάνω από 400 λέξεις για να αναλυθεί ένα τόσο υπέροχο γκολ, μα λιγότερα από δέκα δευτερόλεπτα για να γίνει πράξη εντός αγωνιστικού χώρου. Ποδοσφαιρική ευφυΐα υψηλού επιπέδου.
