Ο αθλητικός δικαστής Χριστόφορος Μάρκου εξέδωσε μια ιστορική απόφαση σχετικά με το ντέρμπι Παναθηναϊκού-Ολυμπιακού που δεν ολοκληρώθηκε, διατάσσοντας την επανάληψή του από το λεπτό που διεκόπη.
Σωστά «αδειάζει» τον Γερμανό διαιτητή Μάρκο Φριτς που δεν εξάντλησε το περιθώριο της μίας ώρας αναμονής που του δίνει ο κανονισμός, αλλά και της παράλειψής του να απαιτήσει την εκκένωση του γηπέδου.
Ακόμα πιο σωστά (κατά την άποψή μου) τονίζει ότι οι αγώνες πρέπει να κρίνονται εντός αγωνιστικών χώρων και όχι στα «χαρτιά» διότι το ποδόσφαιρο παύει να είναι ελκυστικό όταν το αποτέλεσμα προκύπτει από μια πειθαρχική ποινή.
Και Μπράβο και Εύγε και Συγχαρητήρια! Για τα συγκεκριμένα τμήματα του σκεπτικού του κ. Μάρκου. Δύσκολα μπορεί να διαφωνήσει κάποιος μαζί του.
Εκεί όμως, που θα διαφωνήσω κάθετα στο σκεπτικό είναι δύο σημεία, που προσωπικά τα θεωρώ απολύτως ατυχή.
Το πρώτο έχει να κάνει με την «βόμβα στο γήπεδο» και το άλλο με την μάλλον «εύκολη» διαπίστωση ότι ο Φριτς θα μπορούσε να διατάξει την εκκένωση της εξέδρας των οργανωμένων οπαδών του Παναθηναϊκού από το 4ο κιόλας λεπτό, οπότε και λόγω της εισβολής τους ο αγώνας διεκόπη για πρώτη φορά.
Εδώ είναι η αναφορά του κ. Μάρκου για τα περί… βόμβας:
«Οριστική διακοπή θα διατάξει ο διαιτητής, όταν κρίνει ότι η εξωτερική παρέμβαση έχει τέτοια χαρακτηριστικά που είναι οριστικά και αμετάκλητα αδύνατη η εντός ευλόγου χρόνου ασφαλής διεξαγωγή του αγώνα, χωρίς να έχει νόημα οποιαδήποτε αναμονή (π.χ. βόμβα στο γήπεδο), ενώ προσωρινή διακοπή θα διαταχθεί αν η εξωτερική παρέμβαση έχει τέτοια χαρακτηριστικά, ώστε βάσιμα να πιθανολογείται, ότι εντός ευλόγου χρόνου θα εκλείψει. Αν ο διαιτητής κρίνει, ότι η εξωτερική παρέμβαση θα εκλείψει εντός ευλόγου χρόνου, τότε κατ’ αρχάς οφείλει να αναμένει την αποκατάσταση της ομαλότητας».
Κι εδώ αυτή για την εκκένωση της κερκίδας των οργανωμένων:
«Μάλιστα την εκκένωση αυτή των κερκίδων, από τις οποίες εισέρχονταν στον αγωνιστικό χώρο οι κουκουλοφόροι «οπαδοί», είχε ο διαιτητής τη δυνατότητα να διατάξει ήδη από την πρώτη είσοδο «οπαδών» στο ταρτάν του γηπέδου στο 4΄λεπτό, μέτρο που ήταν και εφικτό και απαραίτητο για την ασφαλή συνέχιση του αγώνα (άλλωστε είναι προτιμότερο να διεξαχθεί ένας αγώνας χωρίς μερίδα «φιλάθλων», παρά να μην διεξαχθεί καθόλου και να κριθεί «στα χαρτιά»), πλην όμως ούτε τότε έπραξε κάτι τέτοιο».
Δεν γνωρίζω αν ο Πρωτοδίκης αθλητικός δικαστής είναι και φίλαθλος και πηγαίνει στο γήπεδο. Όμως οι δύο παραπάνω αναφορές είναι επιεικώς υπερβολικές.
Το να θεωρεί όμως φυσιολογικό πως ένα ματς πρέπει να διακοπεί μόνο αν σκάσει βόμβα ή κάποιος κάνει ένα τηλεφώνημα για πιθανή ύπαρξή της και επίσης πως μπορεί να συνεχιστεί ομαλά όταν μόλις στο 4΄ διαταχθεί η εκκένωση της εξέδρας των οργανωμένων οπαδών, δείχνει το λιγότερο αφέλεια.
Σύμφωνα με το συγκεκριμένο σκεπτικό τα επόμενα λεπτά που διέταξε να παιχτούν στο ΟΑΚΑ θα πρέπει να γίνουν παρουσία… Ναρκαλιευτών του Στρατού (για τυχόν εξουδετέρωση βόμβας) και της περίφημης SWAT (Special Weapons & Tactics) team που θα διώξουν τους οργανωμένους (ποιος άλλος μπορεί άραγε) από το γήπεδο, αν ξαναμπούν στον αγωνιστικό χώρο!
Μόνο έτσι. Σε διαφορετική περίπτωση είναι αδύνατον να διεξάγονται τα ντέρμπι στην Ελλάδα!
Κλείνοντας, θεωρώ δεδομένο ότι η πρωτόδικη απόφαση θα διαφοροποιηθεί αρκετά κατά την εκδίκαση της έφεσης. Όχι γιατί δεν έχει σωστό υπόβαθρο (έχει και παραέχει), αλλά γιατί στη χώρα μας η δικαιοσύνη είναι αληθινά τυφλή.
